Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, άρχισε να ταλαιπωρείται στα 14 της με ένα πρόβλημα υγείας… Το γεγονός ότι οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έχει, την έκανε να χάσει πολύτιμο χρόνο.
“Το 2011 έφτασα στον πάτο”
“Η ζωή μου ξεκίνησε κανονικά ήμουν αρτιμελής. Στα 14 μου υπήρξε ένα θέμα με την υγεία μου το οποίο δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν ούτε οι γιατροί ούτε εμείς, για ποιο λόγο έχω κάποια περίεργα συμπτώματα. Είχα λιποθυμίες, σπασμούς και ανέβαζα πυρετό. Οι γιατροί δεν κατάλαβαν τι έχω, το θεώρησαν νευροπάθεια, Ενώ στην ουσία δεν ήταν νευροπάθεια ήταν κάποιο αυτοάνοσο που δεν μπορούσαν να το βρουν. Το 2008 η πάθηση έγινε πιο έντονη. Η δεξιά μου πλευρά αδράνησε χωρίς ακόμα να έχουμε αποτέλεσμα του τι είναι αυτή η πάθηση. Είχα ξεκινήσει μία Φαρμακευτική αγωγή η οποία δεν αντιμετώπισε το θέμα που είχα. Το 2011 έφτασα στον πάτο. Δεν ξέρω αν ήταν λόγω δουλειάς -δούλευα πολύ έντονα- κούραζα τον εαυτό μου και η πάθηση μου, η οποία έχει να κάνει με την ακαμψία των μυών, την παρατεταμένη κίνηση, σταδιακά όταν οι μύες συσπώνται συνεχώς και σε λάθος στιγμές αρχίζουν να ατροφούν, έγινε πιο έντονη”.
“Ένιωσα ανακούφιση όταν οι γιατροί βρήκαν την πάθηση”
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, μιλώντας στο newsit.gr, αποκάλυψε ότι ένιωσε ανακούφιση όταν οι γιατροί εντόπισαν την πάθηση από την οποία πάσχει. “Στην αρχή χρειάστηκε να κάνω κάποιες εξετάσεις οι οποίες ήταν από DNA και RNA, επειδή δεν μπορούσαμε να βρούμε από συγγενείς τι μπορεί να υπάρχει, ήμουν ψύχραιμη. Ωστόσο με την εικόνα που έβλεπα δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ αρχικά. Όταν οι γιατροί βρήκαν την πάθηση υπήρξε μια ανακούφιση στο τι πρόκειται να γίνει”.
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: “Φοβόμουν το μέχρι πού θα φτάσει η πάθηση”
Η νεαρή πρωταθλήτρια αποκάλυψε και τον μεγαλύτερο φόβο που αντιμετώπισε όσο η κατάσταση της υγείας της χειροτέρευε. “Εμένα όλα ξεκίνησαν με μουδιάσματα στα πόδια και στα χέρια, που σήμαινε ότι χειροτέρευε η κατάσταση, δηλαδή είχα φτάσει σε σημείο που δεν είχα ούτε τον έλεγχο του κορμού μου, αυτό που με τρόμαζε όμως ήταν ότι δεν γνώριζα ως που θα φτάσει η πάθηση που έχω. Αυτός ήταν ο φόβος μου. Όχι το αν θα μείνω σε αμαξίδιο ή στο κρεβάτι, που βέβαια πέρασα από όλα τα στάδια, αλλά μέχρι που θα φτάσει η πάθηση”.
Το στήριγμα της και ο φόβος να αποκαλύψει τα συμπτώματα της
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μιλάει για τον αγαπημένο της, χαρακτηρίζοντας την τον στήριγμα του ενώ αποκαλύπτει ότι επειδή ήταν πολύ δυναμική έκρυβε τον φόβο της και για αυτό δεν αποκάλυπτε τα συμπτώματα που είχε. “Δεν άλλαξαν τραγικά τα πράγματα, επειδή ήμουν ήδη αρραβωνιασμένη με τον φίλο μου, ο οποίος είναι σε αμαξίδιο, έζησε μαζί μου αυτή την κατάσταση. Και ο ίδιος έχει ένα αυτοάνοσο, έτσι μπορούσε να με ηρεμήσει γιατί στην ουσία, εγώ ήμουν αδαής στο άκουσμα της αναπηρίας. Σίγουρα ήταν το στήριγμα μου. Εγώ ως άνθρωπος, δυναμική θα με έλεγα, έκρυβα το φόβο, γι’ αυτό και έφτασα σε αυτό το σημείο. Έκρυβα τα συμπτώματα που είχα, μέχρι να φτάσει ως στο τέλος. Θεωρώ πως το αντιμετώπισα ψύχραιμα αλλά με φόβο”.
Το 2011 μπήκε στην ζωή της η άλλη αγάπη της… ο αθλητισμός
Η νεαρή πρωταθλήτρια, μετά από όλες τις εξετάσεις και αφού έμαθε για την αναπηρία της, δεν το έβαλε κάτω… πάλεψε με τον τρόπο της! Η Αλεξάνδρα κατάλαβε να βρει ένα νέο σπίτι… την πισίνα. “Το 2011 όταν βγήκα από το νοσοκομείο, πας όλο που ήμουν χάλια δεν ήθελα να μείνω στο σπίτι για αρκετό διάστημα. Θέλησα να κάνω θεραπευτική κολύμβηση. Ξεκίνησα να πηγαίνω στη Βούλα.
Υπήρξαν εθελοντές της tandem οι οποίοι δέχτηκαν να με βοηθήσουν και να με φιλοξενήσουν γιατί το σπίτι μου δεν είναι προσβάσιμο έχει πολλά σκαλάκια. Με υποστήριξαν για κάποιο διάστημα, ώστε να μπορέσω να ανακτήσω τις δυνάμεις μου. Με βοήθησαν παρά πολύ. Λίγο αργότερα, πήγα στο Εθνικό Ίδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων, ξεκίνησα δειλά δειλά. Προπονητής μου είναι ο Μιχάλης Νικόπουλος και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω δίπλα μου. Έκανα εκγύμναση του κορμού για να μπορέσω να δυναμώσω κάθε μυς που δεν λειτουργούσε σωστά.
Όταν είδαμε ότι άρχιζα να δυναμώνω και να παίρνει μπρος ο οργανισμός (το 2012), ο προπονητής μου, μου είπε “βγάζεις ότι υποστηρικτικό έχεις και κολυμπάς μόνη σου”. Μετά αποφάσισα να μιμηθώ μια κοπέλα που βρισκόταν στην ίδια κατάσταση με μένα και θα συμμετείχε στο πανελλήνιο. Ζήτησα από τον προπονητή μου να κάνω μια προσπάθεια για να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω και εν τέλη την προσπέρασα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Τελείως χαλαρά ότι κάνουμε. Ήρθε το πρώτο πανελλήνιο ρεκόρ και μετά το πανευρωπαϊκό”
Μάλιστα, εξηγεί και τι είναι για εκείνη ο αθλητισμός… “Είναι κάτι που με απελευθερώνει. Είναι μια καθημερινή μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι κάτι ευχάριστο. Όπως μπορείς να εκγυμνάζεις το μυαλό σου και το έκανα, έτσι μπορείς και το σώμα σου. Θέλησα όσο μπορώ να ισορροπώ και τα δυο”.
Ο ρατσισμός και η συμπεριφορά της πολιτείας
Η Αλεξάνδρα αποκαλύπτει κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο… εξομολογείται στο newsit.gr ότι δεν έχει δεχτεί ρατσισμό, παρά μόνο κάποια περιστατικά όταν ήταν πιο μικρή. “Από την κοινωνία είχα καλή αντιμετώπιση. Ούτε υπερβολική, ούτε αδιάφορη” λέει για να μιλήσει και για την πολιτεία και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν άνθρωποι με αναπηρία.
“Διευκόλυνση στην καθημερινότητα μου δεν έχω σίγουρα. Είναι δύσκολο το να πάω στην προπόνηση μου. Χρειάζονται αρκετά μεταφορικά μέσα, όποτε υπάρχει μεγάλη κόπωση. Αυτό επιβαρύνει κιόλας την κατάσταση μου. Θα είναι πολύ κοινό να πω αν μπορούσαν οι δρόμοι να είναι πιο βατοί για να μπορώ να ανέβω κάπου με το αμαξίδιο μου, να μην είναι επίφοβο μήπως με χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο.
Δεν μπορώ να είμαι ούτε στο πεζοδρόμιο. Η ροή διακόπτεται είτε από ένα δέντρο ή κάτι άλλο. Θα πρέπει να γίνει αναδόμηση όλης της χώρας. Θα ήθελα να είχαμε ίδιες δομές όπως του εξωτερικού. Θα ήταν παραμυθένιo για μένα. Αλλά δεν γίνεται. Συμβιβάζομαι. Αυτό που με κουράζει πλέον, λόγω ηλικίας πιστεύω, είναι γιατί δεν έχω αποκτήσει αμάξι για να μπορώ να πηγαίνω στις προπονήσεις. Επίσης και κάτι ακόμα που θέλω να πω, χωρίς να γίνομαι γραφική είναι ότι έχει διακοπεί το επίδομα μου. Όποτε ούτε δικό μου χώρο δεν έχω να μείνω. Πρέπει να ξανά περάσω επιτροπή για να δουν αν εγώ όντως έχω αυτή τη πάθηση. Αυτό γίνεται ανά δυο ή πέντε έτη. Αυτό συνεπάγεται με τη διακοπή επιδόματος για 6 μήνες. Άρα δεν έχεις με τι να ζήσεις. Για μένα είναι δίπλα δύσκολο δεν μπορώ να πάρω ούτε το εισιτήριο μου”.
Η συμβουλή της σε κάποιον που έχει κάποια πάθηση
Η Αλεξάνδρα δίνει και την δική της συμβουλή σε όσους πάσχουν από κάποια πάθηση αφού ξεκαθαρίζει ότι δεν είναι η κατάλληλη. “Σίγουρα δεν είμαι η κατάλληλη για να δώσω συμβουλές. Αλλά ότι δύναμη έχουν να την αντλούν και να την εξωτερικεύουν. Να είναι τελείως αυθόρμητοι γιατί αυτό βγάζει κάτι πολύ όμορφο. Να θέτουν στο στόχους. Να μην τα παρατούν”.
Της Ειρήνης Μιλή
