Ο Ροτ χαρακτηρίζει τις πολεμικές αποζημιώσεις “ανοιχτό λογαριασμό” μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας και προτείνει στη γερμανική κυβέρνηση να αποπληρώσει το χρέος της με… ράβδους χρυσού, τους οποίους έχει στα “αμπάρια” της Μπούντεσμπανκ, η οποία είναι η νόμιμη “διάδοχος” της Ράιχσμπανκ.
Ο Γερμανός ιστορικός έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το βιβλίο «Γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις- Η Ελλάδα μπορεί», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη. Στις 135 σελίδες του παρουσιάζει τους φόνους αμάχων, τις καταστροφές υποδομών, τις κλοπές αγαθών, τις αρπαγές εγκαταστάσεων στην καθημαγμένη Ελλάδα, με αποκορύφωμα το αναγκαστικό δάνειο που επέβαλε το Γ’ Ράιχ για έξοδα διατροφής των δυνάμεων κατοχής.
Δεν κρύβει ότι η γερμανική… ελίτ θεωρεί “εξωτική απαίτηση” την επιμονή των Ελλήνων για τις αποζημιώσει. «Σαν να μην έχουν συγχωρήσει μέχρι σήμερα τον μικρό Νοτιοευρωπαίο εταίρο των Συμμάχων που πρόβαλλε τόσο σθεναρή αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής που κατέστρεψαν οικονομικά την Ελλάδα», γράφει.
Κάνοντας μετριοπαθείς υπολογισμούς και με βάσει τις ισοτιμίες εκτιμά το συνολικό οφειλόμενο ποσό σε 90 δισ. ευρώ. Και παραθέτει επιχειρήματα γιατί οι ισχυρισμοί του Βερολίνου πως το θέμα των αποζημιώσεων δεν υφίσταται.
Αναφέρει λοιπόν πως:
– Από τη Συμφωνία Ειρήνης των Παρισίων το 1946 έχουν παρέλθει σχεδόν εβδομήντα χρόνια. Απάντηση: Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο η συμφωνία ισχύει. Άλλωστε και το γερμανικό εξωτερικό χρέος έναντι ιδιωτών πιστωτών του 1924 εξυπηρετούνταν κανονικά μέχρι την οριστική εξόφληση που έγινε στη δεκαετία του 1980. Επίσης, οι υψηλοί τόκοι που χρωστούσε η Δυτική Γερμανία για επανορθώσεις του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορεί να πάγωσαν για ένα χρονικό διάστημα αλλά καταβλήθηκαν στο ακέραιο με την τελευταία δόση στις 3 Οκτωβρίου του 2010, περίπου έναν αιώνα μετά το τέλος του πολέμου.
– Οι σημερινοί Γερμανοί φορολογούμενοι και συνταξιούχοι δεν είναι δίκαιο να πληρώσουν τις αποζημιώσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Απάντηση: Κατ’ αρχάς η σημερινή Γερμανία ως κράτος αποτελεί συνέχεια της κρατικής υπόστασης του Ράιχ και έχει δεσμευθεί με τη Συνθήκη Ειρήνευσης να προβεί σε αποζημιώσεις όταν θα επέλθει η συνένωση, γεγονός που συνέβη με την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας.
Εκτός αυτού, πέρα από τη Ράιχσμπανκ, το γερμανικό δημόσιο, τους εμπορικούς συνδέσμους και τα οικονομικά επιτελεία της Βέρμαχτ, εκείνοι που οργάνωσαν τις λεηλασίες στην Ελλάδα και επωφελήθηκαν από αυτές ήταν κυρίως οι μεγάλες επιχειρήσεις που εξακολουθούν και σήμερα να θησαυρίζουν με την ελληνική υπόθεση: η πολεμική βιομηχανία Thyssen Krupp, η Siemens, η κατασκευαστική Todt, η Deutshe Bank, η καπνοβιομηχανία Reemsma που το 1941 επίταξε και απέστειλε στη Γερμανία 85.000 τόνους ακατέργαστου καπνού και μόλις το 1967 δέχθηκε να καταβάλει 4, 8 εκατομμύρια μάρκα μόνο για 2.000 τόνους.
Και κάπου εδώ έρχεται και η πρόταση: να εξοφλήσει η γερμανική κυβέρνηση τα χρέη της μεταβιβάζοντας προς την Τράπεζα Ελλάδας ως πρώτη δόση ράβδους χρυσού αξίας 7 δισ. ευρώ από τα αποθέματα της Μπούντεσμπανκ. Να ακολουθήσει μια δεύτερη δόση χρυσού αξίας 28 δισ. προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ως μερίδιο της Γερμανίας στο νέο πρόγραμμα δανεισμού. Μια τρίτη δόση χρυσού αξίας 25 δισ. ευρώ θα πρέπει να κατατεθεί στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με τη μορφή άτοκου δανείου σε μια ελληνική τράπεζα ανασυγκρότησης.
Επίσης η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας να πουλήσει ράβδους χρυσού αξίας 8 δισ. ευρώ διαθέτοντας το ποσό σε ένα ελληνικό Ταμείο Πολεμικής Αποζημίωσης και Ιστορικής Μνήμης για να αποζημιωθούν οι κληρονόμοι όσων σφαγιάσθηκαν ή κρατήθηκαν αιχμάλωτοι από τους Ναζί.
Τέλος, το εναπομείναν ποσό των 22 δισ.- καταλήγει ο Ροτ- να το καταθέσει η Ελλάδα σε ένα κοινό Ταμείο Επανορθώσεων για θύματα των άλλων κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163