Δεν φαίνεται να υπάρχει ένα τέλος στον δρόμο της τραγωδίας που ξεδιπλώνεται στα απέραντα στρατόπεδα προσφύγων της Ιορδανίας και της Τουρκίας, καθώς και στην γεμάτη πτώματα ακτογραμμή του Αιγαίου πελάγους. Με αυτή τη φράση ξεκινά την ανάλυσή του ο Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας, Michael Burleigh. Όλα αυτά την ώρα που ο σκληροπυρηνικός ηγέτης της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δοκιμάζει τα νεύρα των Μπαράκ Ομπάμα και Βλάντιμιρ Πούτιν, οι οποίοι πρώτα συμφώνησαν σε “κατάπαυση του πυρός” στην Συρία κι έπειτα είδαν τον “σουλτάνο” να… πατάει το κουμπί και να την βομβαρδίζει!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν φαίνεται να υπάρχει τέλος σε αυτό τον δρόμο, λοιπόν, υποστηρίζει ο Michael Burleigh. Κάθε άλλο. Την προηγούμενη εβδομάδα ο Μπασάρ Αλ Άσαντ υποσχέθηκε/απείλησε πως δεν θα σταματήσει τον πόλεμο μέχρι να ανακτήσει κάθε… εκατοστό της Συρίας. Λίγοι είναι αυτοί που πίστεψαν πως ένα σενάριο επίτευξης ειρήνης με αμερικανική υποστήριξη στην πολύπαθη αυτή περιοχή ήταν πιθανό να “κρατήσει”.
Σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, η προσφυγική κρίση στην Ευρώπη θα είναι φέτος χειρότερη από ό, τι πέρυσι. Ολόκληρες πόλεις κυριολεκτικά κατεδαφίστηκαν κατά τον πενταετή -και συνεχιζόμενο- εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, με τους νεκρούς από όλα τα “στρατόπεδα” να ξεπερνούν τα πέντε εκατομμύρια.
Ο Βρετανός ιστορικός, ωστόσο, υποστηρίζει πως για όλα αυτά δεν ευθύνονται μονάχα η φονική προέλαση των τζιχαντιστών, η βαρβαρότητα του Άσαντ, ή οι αντάρτες που θέλουν να τον “εκθρονίσουν”. Τονίζει αντιθέτως πως η Συρία αποτελεί, πλέον, το πεδίο μάχης μεταξύ δύο προέδρων που… τρέφονται με τον εγωισμό τους: Του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Βλάντιμιρ Πούτιν. Ή αλλιώς του “σουλτάνου” και του “τσάρου”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αυτοί οι δύο άνδρες, συνεχίζει, με κίνητρο τις αυτοκρατορικές τους φιλοδοξίες δεν έχουν καμία πρόθεση να επιδιώξουν την ειρήνη στην Συρία, εκτός φυσικά αν αυτό γίνει με τους δικούς τους όρους.
Αποτελεί ήδη μία παγκόσμια σύρραξη που… “ρουφάει” στην δίνη της μαχητές από το Ιράν, την Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, την Τσετσενία και το Πακιστάν, σιίτες από το Ιράκ και το Λίβανο και εσχάτως απειλεί να βάλει στο “παιχνίδι” και το ΝΑΤΟ.
Με βάση τα παραπάνω, ο Michael Burleigh θεωρεί κάθε άλλο παρά υπερβολικό να πει ξεκάθαρο το εξής: Ότι η σύγκρουση αυτή έχει την προοπτική να μετατραπεί σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κάπως έτσι, έχουν γίνει ένα “όπλο” στα χέρια των δύο ανδρών οι πρόσφυγες – μία κρίση που οι εκατέρωθεν “μαχητές” τροφοδοτούν αδυσώπητα με την ελπίδα να εξαναγκάσουν τις Δυτικές κυβερνήσεις να υποστηρίξουν τη μία, ή την άλλη πλευρά.
Όσον αφορά στην Τουρκία, πρόκειται για μία μάχη επιβίωσης. Θέλει να εμποδίσει τις κουρδικές δυνάμεις στην Συρία και το Ιράκ να ενωθούν με τον “δικό” της κουρδικό πληθυσμό και να δημιουργήσουν ένα δικό τους κράτος. Κάτι που θα σημάνει και τον διαμελισμό της χώρας το Ερντογάν.
Εκείνος όμως μοιάζει -ταυτόχρονα- πρόθυμος να δει την “καθαίρεση” του Άσαντ, από τον οποίο η Τουρκία έχει σοβαρά παράπονα σχετικά με τις πηγές ανεφοδιασμού του νερού. Έτσι, η Τουρκία επέτρεψε σε ξένους τζιχαντιστές να περάσουν στην Συρία και να πολεμήσουν με την Αλ Κάιντα και το Ισλαμικό Κράτος.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει 10.000 άνδρες να προσπαθούν να καταστείλουν την κουρδική ανταρσία, της οποίας ηγείται το PKK (που υποστηρίζει ο Άσαντ) στην ανατολική πλευρά της χώρας, η οποία βρίσκεται δίπλα στην αυτόνομη περιοχή των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ. Παράλληλα, οι Τούρκοι θέλουν να προστατέψουν 100.000 τουρκμένους στην Συρία, οι οποίο επίσης αντιτάσσονται στον Άσαντ.
Δεν αποτελεί καθόλου σύμπτωση πως ο Ερντογάν είναι ένας ευσεβής Σουνίτης Μουσουλμάνος, ενώ ο Άσαντ ανήκει στο δόγμα των Σιιτών Alawite.
Την ίδια ώρα, η Ρωσία εμφανίζεται αποφασισμένη να προστατέψει την επιρροή της στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης στην ναυτική βάση της πόλης Ταρτούς, στις ακτές της Μεσογείου. Έτσι, μαζί με το Ιράν, ο Πούτιν “ενορχηστρώνει” τον πόλεμο του Άσαντ με αεροπορικές επιδρομές, οι οποίες κυρίως στοχεύουν στους λεγόμενους “μετριοπαθείς” αντάρτες που έχουν την υποστήριξη της Δύσης.
Η σύγκρουση είναι ήδη επικίνδυνα παγκόσμια. Ο “πανούργος” Ιρανός στρατηγός, Κασέμ Σουλεϊμάνι, ηγείται των χιλιάδων μαχητών της Χεζμπολάζ κάτω από τον έλεγχό του στον Λίβανο, την ώρα που περίπου 20.000 Αφγανοί πρόσφυγες πληρώνονται με 750 δολάρια τον μήνα, αντί της υπόσχεσης για πολιτογράφηση στο Ιράν.
Όσο για τους Ρώσους, έχουν στρατολογήσει 400 Κουβανούς στα τανκς T-90, τα οποία έχουν εκρηκτικές πλάκες στον “σκελετό” τους, που εξουδετερώνουν τους… εισερχόμενους αντιαρματικούς πυραύλους.
Το οπλοστάσιο τρομάζει. Στα 63α γενέθλια του Πούτιν, 26 πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από κορβέτες στην Κασπία θάλασσα, “πέρασαν” από το Ιράν και χτύπησαν στόχους στην Συρία. Η Ρωσία αναβαθμίζει συνεχώς τα πυραυλικά της αντιαρματικά συστήματα, ενώ δοκιμάζει ασταμάτητα νέες τεχνικές πολέμου.
Ο Βρετανός ιστορικός καταλήγει με μία αρκετά απαισοδόδοξη… νότα: “Είτε το θέλουμε είτε όχι, η Ευρώπη βρίσκεται δίπλα σε έναν πόλεμο που κλιμακώνεται μέρα με την μέρα. Και ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός “παραφορτωμένων” βαρκών με πρόσφυγες που διασχίζουν την Μεσόγειο και το Αιγαίο -όταν δεν καταλήγουν σε τραγωδίες- θα το κάνουν αυτό ακόμη πιο ξεκάθαρο”.
Πηγή: dailymail.co.uk
