Από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το τέλος της ζωής της, η Άννα Φρόιντ ταξίδευε τακτικά στις Ηνωμένες Πολιτείες για διαλέξεις, αλλά και να επισκεφθεί φίλους. Εξελέγη ένα Επίτιμο Μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών το 1959. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τα προβλήματα των συναισθηματικά στερημένα παιδιά και τα κοινωνικά μειονεκτούντα παιδιά. Στη Νομική Σχολή του Yale δίδαξε σεμινάρια σχετικά με την εγκληματικότητα και την οικογένεια: Αυτό οδήγησε και σε μια διατλαντική συνεργασία με τους Ιωσήφ Γκολντστάιν και Άλμπερτ Σόλνιτ για τα παιδιά και το νόμο, και ένα σημαντικό επιστημονικό έργο που δημοσιεύτηκε το 1973.
Η Άννα Φρόιντ πέθανε στο Λονδίνο στις 9 Οκτωβρίου 1982.
Το σώμα της αποτεφρώθηκε στο κρεματόριο Golders Green και η τέφρα της τοποθετήθηκε σε ένα μαρμάρινο ράφι δίπλα στην αρχαιοελληνική λάρνακα των γονιών της.
Ένα χρόνο μετά το θάνατό της δημοσιεύτηκαν τα άπαντά της. Συνάδελφοί της έκαναν λόγο για μία “παθιασμένη και εμπνευσμένη δασκάλα”. Το 1984, η Κλινική Hampstead μετονομάστηκε σε Κέντρο Anna Freud, ενώ το σπίτι της στο Λονδίνο, όπως επιθυμούσε η ίδια, μετατράπηκε σε Μουσείο Φρόιντ, αφιερωμένο στον πατέρα της και την επιστημονική κοιονότητα.
Οι επιστημονικές θεωρίες του Σίγκμουντ Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδιαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.
Μεγαλωμένη σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Άννα Φρόυντ δε θα μπορούσε να “απομακρυνθεί” από τον τομέα της ψυχολογίας.
Η Άννα Φρόιντ περιέγραψε διάφορους μηχανισμούς άμυνας που αναπτύσσονται για να μπορέσει το εγώ να δώσει κάποια λύση και να μειώσει την ένταση και το άγχος.
Οι βασικοί μηχανισμοί άμυνας είναι:
α – Απώθηση (Repression)
Αναφέρεται στη διαδικασία με την οποία το εγώ σπρώχνει στο ασυνείδητο τις μη αποδεκτές ορμές του που απειλούν την ακεραιότητα του. Δηλαδή η απώθηση είναι όχι μόνο ένας μηχανισμός άμυνας αλλά και ο στόχος όλων των άλλων μηχανισμών.
β – Άρνηση (Denial)
Δηλαδή η άρνηση της αναγνώρισης κάποιου κινδύνου. Η άρνηση της πραγματικότητας χρησιμοποιείται όταν το άτομο απειλείται από έντονα και επίπονα συναισθήματα.
γ – Παλινδρόμηση (Regression)
Η παλινδρόμηση συμβαίνει όταν το άτομο, αγχωμένο από απειλητικές σκέψεις και συναισθήματα, συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που είναι χαρακτηριστικός ενός προηγούμενου εξελικτικού σταδίου, πριν την εμφάνιση της παρούσας σύγκρουσης.
δ – Αντισταθμιστική συμπτωματολογία (Reaction formation)
Η αντιστάθμιση είναι η αντικατάσταση μιας ορμής, μίας σκέψης ή ενός συναισθήματος που προκαλεί άγχος γιατί δεν είναι αποδεκτό από το υπέρ-εγώ με το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα ή ορμή.
ε – Προβολή (Projection)
Η προβολή συμβαίνει όταν, χωρίς να το συνειδητοποιεί, το άτομο αποδίδει τις δικές του μη παραδεκτές ορμές σε άλλους.
στ – Μετάθεση (Displacement)
Η μετάθεση μη αποδεκτών συναισθημάτων, σκέψεων ή προθέσεων από τον πραγματικό τους στόχο σε έναν άλλο, πιο ασφαλή στόχο.
ζ – Μετουσίωση (Sublimation)
Μορφή μετάθεσης όπου όμως οι ανεπίτρεπτες ορμές ανακατευθύνονται προς ανώτερους στόχους που είναι κοινωνικά παραδεκτοί.
η – Εκλογίκευση (Rationalization)
Με την εκλογίκευση το άτομο χρησιμοποιεί την λογική για να απωθήσει επίπονα συναισθήματα, επιθυμίες ή σκέψεις που του προκαλούν έντονο στρες. Με λογικά επιχειρήματα προσπαθεί να αποδείξει στον εαυτό του και στους άλλους ότι οι πράξεις , οι επιθυμίες και τα κίνητρα της συμπεριφοράς του είναι ορθά και συνεπώς παραδεκτά.
