Παλιότερα, όταν χανόταν ένας άνθρωπος που μπορεί να μην γνωρίζαμε, μπορεί να μην συμπαθούσαμε, μπορεί να μην εκτιμούσαμε στεκόμασταν με σεβασμό απέναντι στον ίδιο, στους οικείους του, στους φίλους του, στην πορεία του. Δεν μιλούσαμε.
Ξεχνούσαμε όλα όσα μπορεί να μας χώριζαν και απλώναμε ακόμα και το χέρι της συμπαράστασης σ’ εκείνους που τον ήξεραν, τον αγαπούσαν, τον πονούσαν.
Τώρα, η στάση ορισμένων απέναντι στον θάνατο και μάλιστα απέναντι στον θάνατο ενος νέου ανθρώπου μας παγώνει και μας σοκάρει ακόμα πιο πολύ και από τον ίδιο τον θάνατο.
Η ανθρωποφαγία, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο. Και εκφράζεται τόσο σκληρά και τόσο άπονα, κυρίως μέσα από τα social media, που λειτουργούν για κάποιους ως μέσο για να εκφράσουν τα πιο απάνθρωπα, τα πιο καλά κρυμένα ποταπά συναισθήματα.
Πίσω από την ανωνυμία αλλά και επώνυμα βλέπουμε ανθρώπους της διπλανής πόρτας να σκυλεύουν μνήμες, να εκφράζονται σκληρά για εκείνους που δεν μπορούν πλέον να τους αντικρούσουν γιατί πολύ απλά δεν είναι στην ζωή.
Αυτοί, είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα τολμούσαν ευθέως και κοιτάζοντας στα μάτια τον Βασίλη να του έλεγαν όλα όσα γράφουν ή έγραψαν σε facebook και twitter.
Γιατί είναι δειλοί. Γιατί μέσα από το ξαφνικό και άδικο φευγιό ενος νέου ανθρώπου ψάχνουν τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας. Και μετά ζητούν συγγνώμη.
Και αυτή η συγγνώμη είναι για τα σκουπίδια. Όπως, σκουπίδια είναι και όσοι σκέφτονται και ενεργούν με αυτό τον τρόπο.
Και επειδή οι νεκροί δεν μπορούν να απαντήσουν, οφείλουμε όλοι εμείς να μην αφήνουμε τέτοιες πράξεις να πέφτουν κάτω και να απαντούμε εμείς εκ μέρους τους.
Καλό ταξίδι Βασίλη Μπεσκένη
