Το 2017 μπορεί να αποτελέσει ένα έτος ορόσημο για την Ε.Ε. ίσως και για όλο το λεγόμενο «δυτικό κόσμο».
Οι εκλογικές μάχες σε κράτη με μεγάλο «ειδικό» βάρος στην Ε.Ε. όπως στη Γαλλία, την Ιταλία, ή τη Γερμανία αλλά και σε άλλα όπως η Αυστρία, δε γίνονται με διεκδικητές από το κλασικό δίπολο κεντροδεξιάς- κεντροαριστεράς. Γίνονται ανάμεσα σε δεξιές και ακροδεξιές δυνάμεις. Σε αυτή την κατάσταση οδηγήθηκε η Ε.Ε. από τα λάθη των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ανέλαβαν τα ηνία της την τελευταία δεκαετία.
Στη Γαλλία όλοι ελπίζουν να κερδίσει ο Φιγιόν για να μη γίνει πρόεδρος η Λε Πεν! Βέβαια ο φιλελεύθερος Φιγιόν υιοθετεί ακόμη πιο σκληρές πολιτικές στην οικονομία και το μεταναστευτικό για να αναχαιτίσει τη Λεπέν.
Στη Γερμανία οι περισσότεροι εύχονται νίκη της Μέρκελ αφού και εκεί οι ακροδεξιοί που ως πριν λίγο καιρό ήταν ανύπαρκτοι τώρα… καλπάζουν. Προφανώς η καγκελάριος για να κερδίσει την τέταρτη εκλογή της θα γίνει όπως ο Φιγιόν, πιο σκληρή σε θέματα οικονομίας και μεταναστών προκειμένου να συγκρατήσει ψηφοφόρους.
Στην Ιταλία ο Ρέντσι επιμένει ότι θα παραιτηθεί αν χάσει το δημοψήφισμα της Κυριακής. Αν συμβεί κάτι τέτοιο ωφελημένος θα είναι ο… Μπέπε Γκρίλο!
Όλα τα παραπάνω και οι συνέπειες τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποδείξεις ότι η Ε.Ε. δεν αφουγκράστηκε εγκαίρως το συναγερμό και τώρα είναι ενώπιον της διάλυσης. Η Ε.Ε. όπως την ξέραμε …τελείωσε. Το Brexit ήταν μόνο η αρχή. Και όπως σε κάθε κρίση οι πιο αδύναμοι όπως η Ελλάδα είναι αυτοί που πληρώνουν το μεγαλύτερο κόστος.
Ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την Ε.Ε., τα μέλη της και το κοινό νόμισμα είναι ακόμη άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα είναι ρόδινη.