Η εκλογή Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα των «αντισυμβατικών» επιλογών που κάνουν οι πολίτες παντού στο δυτικό κόσμο το τελευταίο διάστημα.
Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη παρ’ ότι βρέθηκαν απέναντι του οι πάντες. Ακόμη και το ίδιο του το κόμμα αλλά και ΜΜΕ, αστέρες της show biz και το σύνολο αυτού που αποκαλείται «κατεστημένο» κατάφερε να εκλεγεί και μάλιστα άνετα απέναντι στη «συστημική» Χ. Κλίντον. Είναι η επανάληψη των όσων έγιναν στη Μ. Βρετανία με το Brexit. Επανάληψη με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά!
Οι κοινωνίες μετά την «επανάσταση» της παγκοσμιοποίησης ξαναγυρνούν στις συντηρητικές επιλογές αφού βλέπουν τις ελπίδες για βελτίωση της ζωής τους να διαψεύδονται και διαπιστώνουν ότι τα οφέλη της αναδιανομής του χρήματος δε φτάνουν ως αυτούς αλλά κινούνται μόνο εντός των «κλειστών» λόμπι.
Έτσι η οργή από την επιδείνωση της οικονομικής τους κατάστασης –όπως διαχρονικά συμβαίνει π.χ. εποχή μεσοπολέμου- βρίσκει ανακούφιση στο λαϊκισμό. Αναζητά αντισυμβατικές προσωπικότητες αφού οι συμβατικές έχουν καταστεί αντίπαλες. Και η οργή είναι τόσο μεγάλη ώστε να προσπερνά τα πάντα. Όπως π.χ. το ότι ο Τραμπ πήρε τις ψήφους των γυναικών παρά τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας για το πόσο… εκτιμά το… άλλο μισό του ουρανού.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα περιστατικά. Ούτε το όχι στο ελληνικό δημοψήφισμα, ούτε το Brexit, ούτε ο Τραμπ ήταν… τυχαία. Ήταν αποτελέσματα. Και έρχονται κι άλλα. Ίσως στις γερμανικές εκλογές. Ίσως στις γαλλικές. Και ποιος ξέρει που αλλού και με ποιους τρόπους.
Ο δυτικός κόσμος –και όχι μόνο- είναι εκτός ισορροπίας. Ένα οικονομικό μοντέλο, αυτό της παγκοσμιοποίησης, τελείωσε. Και τώρα αναζητά το νέο. Ή θα το βρει ομαλά όπως έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με την πτώση της ΕΣΣΔ ή ανώμαλα όπως έγινε το 1940.