To κύκλωμα των «δημοσιογράφων» εκβιαστών που αποσπούσε τεράστια χρηματικά ποσά από τράπεζες και ΔΕΚΟ δήθεν για διαφήμιση είναι πια στα χέρια της δικαιοσύνης. Πιθανότατα δεν είναι το μόνο. Και προφανώς δεν έχουν αποκαλυφθεί όλα του τα πλοκάμια.
Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική. Αλλά πρέπει να ελεγχθούν και να τιμωρηθούν και αυτοί που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα υπογράφοντας τις εντολές για δήθεν διαφήμιση σε ανύπαρκτα έντυπα ή sites.
Όμως για να σταματήσουν δια παντός όλα αυτά μία και μόνη λύση υπάρχει και είναι πολύ απλή. Σε κάθε ΔΕΚΟ, σε κάθε τράπεζα και σε κάθε κρατικό ή ημικρατικό φορέα να δημοσιοποιούνται ΟΛΑ μα ΟΛΑ τα κονδύλια επικοινωνίας με ΚΑΘΕ λεπτομέρεια τόσο από το φορέα που τα χορηγεί όσο και από το μέσο που τα λαμβάνει.
Και παράλληλα να χορηγούνται με αντικειμενικά και διαφανή κριτήρια που θα αφορούν την απήχηση και την υπόσταση του μέσου και όχι βέβαια την πολιτική του θέση. Δηλαδή σε πόσους και ποιους απευθύνεται, πόσους εργαζόμενους έχει, πόσο είναι συνεπές απέναντί στο δημόσιο που παίρνει τα χρήματα του και πόσο βοηθά στην προώθηση της επικοινωνίας που αναλαμβάνει. Γιατί ανάγκη επικοινωνίας προφανώς υπάρχει. Αλλά, όπως με τα περισσότερα σε αυτή τη χώρα, κάποιοι φρόντισαν και σε αυτό το πεδίο να παράξουν σκάνδαλα και όχι αποτελέσματα.
Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να αναρτώνται στο διαδίκτυο ταυτόχρονα με την υπογραφή της κάθε σύμβασης. Αλλιώς αυτή να θεωρείται άκυρη. Και να αφορούν το σύνολο των δαπανών επικοινωνίας κάθε οργανισμού. Να σταματήσει δηλαδή η ύπαρξη «περίεργων» κωδικών που διοχετεύουν χρήμα σε μέσα «κάτω από το ραντάρ».
Αν αυτά τα απλά και αυτονόητα θεσμοθετηθούν θα σταματήσει τόσο το πολιτικό «παίγνιο» της εκάστοτε κυβέρνησης με τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης όσο και οι αθλιότητες των εκβιασμών.
Και ειδικά για μια αριστερή κυβέρνηση η θέσπιση των κανόνων αυτών είναι χρέος.
Θα γίνει;