Για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο η κυβέρνηση βρίσκεται ενώπιον μιας οδυνηρής απόφασης. Όπως και τον περασμένο Αύγουστο κατά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου έτσι και τώρα πρέπει να ψηφίσει στη βουλή ένα νόμο –το ασφαλιστικό- αντίθετο με τις αριστερές της καταβολές και τέτοιον που να διαψεύδει και την τελευταία προεκλογική της υπόσχεση.
Το κυβερνητικό σχέδιο προβλέπει ότι αμέσως μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων θα υπάρξει μείωση χρέους και σε συνδυασμό με την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη θα παραχθούν πόροι που θα ανακουφίσουν όσους σήμερα πλήττονται.
Αν το σχέδιο «βγει» τότε η κυβέρνηση θα μπορέσει να δικαιώσει έστω ένα μέρος των υποσχέσεων και της ιδεολογίας της. Αν όχι κινδυνεύει να περάσει στην ιστορία με πολύ αρνητικό πρόσημο.
Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα και με δεδομένο ότι αποφάσισε να ψηφίσει και αυτή μνημόνιο, δεν έχει δρόμο επιστροφής. Πρέπει να προχωρήσει. Αλλά πρέπει να διασφαλίσει τις δύο προϋποθέσεις της ανάκαμψης που προαναφέρθηκαν. Τη μείωση του χρέους και την ανάπτυξη.
Όμως με τα μέτρα που τώρα λαμβάνονται η ανάπτυξη μοιάζει από δύσκολη έως αδύνατη. Η κυβέρνηση διαλαλεί διαχρονικά ότι για να μεγαλώσει η οικονομία θα πρέπει να αναπτυχθούν κυρίως οι ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με το καθεστώς που ήδη υπάρχει και την επιδείνωση του από όσα τώρα θα θεσπιστούν αυτή η κατηγορία επιχειρήσεων «στραγγαλίζεται» ολοκληρωτικά.
Έτσι η κυβέρνηση κινδυνεύει να βρεθεί έχουσα θεσπίσει τα σκληρά μέτρα αλλά αποτυχούσα να φέρει την ανάκαμψη. Και αν αυτό συμβεί θα αποτελεί στρατηγική ήττα.
Θα πρέπει λοιπόν ακόμη κι αν μοιάζει αντίθετο στις απόψεις ή τις εμμονές κάποιων να μην εξοντωθεί ότι απέμεινε από τη μεσαία τάξη της Ελλάδας. Να στηριχθεί προκειμένου να παράξει και δημιουργήσει φόρους προς είσπραξη, εισφορές και θέσεις εργασίας.
Η υπέρβαση του Αυγούστου του 2015 θα πρέπει να έχει την ανάλογη συνέχεια. Αλλιώς θα πάει χαμένη για τη χώρα και θα αποδειχθεί κόλαφος για την αριστερά.