O πρώτος χρόνος ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία καταγράφεται πια στην ιστορία. Και καταγράφεται ως ο χρόνος της θυελλώδους προσαρμογής.
Παρά τις παλινωδίες, το χαμένο χρόνο και το οικονομικό κόστος τελικά έγιναν όσα απαιτούνταν για να παραμείνει η Ελλάδα στο τρένο της Ευρώπης. Ωστόσο το πολιτικό κόστος γι’ αυτά είναι μεγάλο. Και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο όταν τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές ψηφιστούν και εφαρμοστούν.

Η κυβέρνηση ελπίζει ότι σε βάθος χρόνου και κυρίως λόγω της ελάφρυνσης του χρέους- εφ’ όσον αυτή επιτευχθεί και είναι ουσιαστική- θα μπορέσει να ανακάμψει και να δικαιώσει την αριστερή ιδεολογία και ρητορική της. Αρκεί βέβαια να μην είναι πολύ αργά…

Πρέπει λοιπόν να επαναπροσδιορίσει μεταξύ άλλων και την επιχειρηματολογία της. Γιατί από τη μια «ρέπει» στα όσα έλεγαν και οι προηγούμενοι για την αναγκαιότητα των μνημονίων και από την άλλη επαναλαμβάνει αυτά που προεκλογικά διακήρυττε. Η τακτική αυτή είναι αντιφατική. Προκαλεί εκνευρισμό στην κοινωνία και πολιτικό αδιέξοδο.

Ο πρώτος χρόνος έκλεισε. Μαζί του και η περίοδος της ανωριμότητας. Τώρα υπάρχει ανάγκη ενός άλλου λόγου και ενός νέου αφηγήματος. Η επανάληψη των παλαιών συνθημάτων μόνο ένταση θα προκαλεί και εγκλωβισμό θα παράγει.