Ο αγώνας του κυπέλου ανάμεσα στην ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό ήταν για κάθε φίλαθλο της Ένωσης πολύ παραπάνω από ένα παθιασμένο ντέρμπι πρόκρισης από τα δεκάδες που έχουν παίξει μεταξύ τους.
Ήταν μια ανάσταση.
Η ΑΕΚ που πλήρωσε σχεδόν μόνο αυτή την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου και υπέστη το αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα των τεσσάρων μεγάλων ομάδων δηλαδή τον υποβιβασμό στη γ΄ εθνική γύρισε πιο γρήγορα απ’ όσο περίμεναν εκεί όπου ανήκει. Δηλαδή στα μεγάλα ντέρμπι και στη διεκδίκηση των τίτλων.
Αυτοί που θέλησαν να τη διαγράψουν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη, αλλά και όσοι υποτιθέμενοι σωτήρες της βυσσοδόμησαν πάνω της την είδαν πριν καλά καλά το συνειδητοποιήσουν να είναι ξανά μεγάλη. Όχι μόνο ομάδα. Αλλά ψυχή. Ιδέα…
Δε θα σταθώ στα αγωνιστικά.
Θέλω να γράψω για τον κόσμο. Τους αεκτζήδες. Εμάς.
Την ώρα που πήγαινα στο Μέγκα για το δελτίο η Κηφισίας όπου οδηγούσα ήταν γεμάτη από τον κόσμο που πήγαινε στο γήπεδο. Πιέστηκα πολύ για να μη στρίψω στην έξοδο προς το ΟΑΚΑ. Τους έβλεπα, μου κόρναραν, φωνάζαμε από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων ότι θα σκίσουμε, υψώναμε τις γροθιές. Ζούσαμε όλοι το ποδόσφαιρο ξανά. Γιατί ποδόσφαιρο και ομάδα δεν είναι τα 90 λεπτά του αγώνα. Είναι η αναμονή, το πάθος το όνειρο η διαδρομή. Για τους μεγάλους αγώνες και τους τίτλους.
Και μετά η μαγική εικόνα.
Το ολυμπιακό στάδιο γεμάτο. Να πάλλεται. Εβδομήντα χιλιάδες διψασμένες καρδιές. Διψασμένες και παθιασμένες. Όχι με το αίσθημα της αδικίας. Αυτό είναι για τους αδύναμους.
Με την απαίτηση να πάρουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτό που αξίζουμε. Όχι λόγω του ένδοξου παρελθόντος και της ιστορίας αλλά λόγω του παρόντος.
Και όταν άρχισε ο αγώνας στο χορτάρι δεν πάτησαν μια μεγάλη ομάδα της α΄ εθνικής και μια της β΄ που πολλές φορές στο κύπελλο προσπαθεί να κλέψει τη νίκη και την πρόκριση.
Έπαιξαν δυο μεγάλες ομάδες που διεκδίκησαν το ματς στα ίσα. Και αυτό έγινε και όχι μόνο στο δεύτερο παιγνίδι αλλά και στο πρώτο στο «Καραϊσκάκης». Άρα δεν ήταν συγκυριακό.
Χθες ένα μέρος της ζωής μου ξαναγύρισε. Ξαναέζησα ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Και αυτό ήταν πολύτιμο. Ανεκτίμητο.
Τώρα το ποδόσφαιρο είναι όπως παλιά.
Υ.Γ. Δεν παραβλέπω τις ασχήμιες του τέλους του αγώνα. Είναι απαράδεκτες. Και κρίμα. Όμως το μεγαλείο όσων προηγήθηκαν δεν μπορεί να επισκιασθεί.
