Αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να σβήσουμε από τη μνήμη μας το 2010 και το 2011 τα όσα είπε ο Γιώργος Παπανδρέου εξαγγέλλοντας το νέο κόμμα του θα φάνταζαν συμπαθητικά.
Ένας ευγενής και κοσμογυρισμένος επίγονος αναπτύσσει ιδεολογήματα και  προσπαθεί να ορθώσει ένα πολύ θολό και ασαφές αλλά μάλλον θετικό όραμα συμμετοχικής δημοκρατίας.
Όμως ο άνθρωπος που έλεγε όλα αυτά είναι εκείνος που ως γιος του Ανδρέα ήταν υπουργός επί δεκαετίες στο κακό κράτος που έφερε την καταστροφή.
Είναι εκείνος που μετά είπε το ιστορικό «λεφτά υπάρχουν» για να εκλεγεί πρωθυπουργός και μετά έβαλε τη χώρα στο μνημόνιο. Είναι αυτός που το συνέταξε και το υπέγραψε αλλά ποτέ δεν το εφάρμοσε βυθίζοντάς μας βαθύτερα στην κρίση που κληρονόμησε.
Είναι αυτός που έκανε τις μυστικές διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ ερήμην του ελληνικού λαού. Είναι εκείνος που υπερηφανευόταν για το δημιούργημά του, την τρόικα που θα μας έσωζε.
Είναι ο ίδιος που διακήρυττε στα πέρατα του κόσμου ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα.
Που ταπεινώθηκε εμπρός στη Μέρκελ και το Σαρκοζί και τελικά παραιτήθηκε, πρώτα στον τότε αρχηγό της αντιπολίτευσης Α. Σαμαρά και μετά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Που στη συνέχεια καβάλησε τα αεροπλάνα και γύρισε όλο τον κόσμο, αλλά δεν ασχολήθηκε με τη χώρα που παρέδωσε στην τρόικα.
Είναι αυτός που δεν ασχολήθηκε ούτε μια φορά με την εκλογική του περιφέρεια, την Αχαΐα, γιατί έλειπε στο εξωτερικό για… δουλειές. Που δεν έδωσε καμία συνέντευξη σε έλληνα δημοσιογράφο αλλά προτίμησε τους ξένους που δεν του έθεταν τα σκληρά ερωτήματα των πεπραγμένων του.
Αδιαφορώ για τον εμφύλιο σπαραγμό στο ΠΑΣΟΚ. Ούτως ή άλλως είναι ένα παρελθόν που δεν χρειάζεται το νέο κόμμα του Γιώργου για να διαλυθεί. Το έχει επιτύχει από μόνο του.
Αλλά στη χώρα που βιώνει αυτά που όλοι ξέρουμε, αν μη τι άλλο ένας από τους βασικούς υπεύθυνους θα πρέπει πρώτα να απολογηθεί στους πολίτες και μετά να διεκδικήσει να μας ξανασώσει…
Γιατί λεφτά δεν υπάρχουν. Μνήμη όμως έχουμε…