Ο ΕΝΦΙΑ δηλαδή η μονιμοποίηση της έκτακτης εισφοράς στα ακίνητα απειλεί να αποτελέσει το βατερλώ της κυβέρνησης.

Εδώ και δεκαετίες όλες οι κυβερνήσεις ωθούσαν τους πολίτες να επενδύουν τις οικονομίες τους σε ακίνητα. Έτσι δημιουργήθηκε ανάπτυξη και οι περισσότεροι Έλληνες φορτώθηκαν με ακίνητα που θεωρούσαν, γιατί το κράτος τους το έλεγε, ως την πιο σίγουρη επένδυση.

Όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας αποφασίστηκε η έκτακτη εισφορά και επί των ακινήτων. Λογικό θα το χαρακτηρίσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Σε μια δύσκολη στιγμή ζητάς χρήματα από εκεί που για χρόνια έχει γίνει η μεγαλύτερη τοποθέτηση. Έστω κι αν αυτή δεν μπορεί να ρευστοποιηθεί ώστε να καλύψει τον έκτακτο φόρο.

Δεν μπορείς όμως αυτό που είναι έκτακτο, πολεμικό όπως χαρακτηρίστηκε μέτρο, να το καθιστάς μόνιμο και με το σκληρότερο τρόπο.

Γιατί διαλύεις κάθε έννοια συνέχειας και συνέπειας του ελληνικού κράτους. Η κοινωνία αγανακτεί, αντιδρά και απορρίπτει!

Η κυβέρνηση πρέπει με μια γενναία κίνηση να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ στο σύνολο του. Να δείξει συνέχεια στο μοντέλο ανάπτυξης δεκαετιών και να μην τιμωρήσει όσους την εμπιστεύτηκαν.

Είναι προτιμότερο να επιβάλει έναν κεφαλικό φόρο σε κάθε φορολογούμενο που θα έχει έκτακτη μορφή και θα διαρκέσει όσο απαιτείται ,παρά να διαλύσει οριστικά την οικοδομή και την έννοια της εμπιστοσύνης προς το οικονομικό μοντέλο της χώρας.

Δεν μπορεί να τιμωρείται σε κάθε επίπεδο όποιος εμπιστεύτηκε την Ελλάδα. Γιατί το βαρύτερο τίμημα σε αυτή την κρίση πλήρωσαν όσοι εμπιστεύτηκαν το ελληνικό κράτος. Όσοι δεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό αλλά είτε αγόρασαν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου είτε επένδυσαν σε αυτό που τους υπεδείχθη και ήταν τα ακίνητα.

Αν αυτές οι δομικές αδικίες δεν αποκατασταθούν ποιός και για ποιο λόγο θα πρέπει να εμπιστευτεί την Ελλάδα έστω κι αν το χρέος της χαρακτηριστεί βιώσιμο;

Ποιος θα νιώσει ασφαλής σε αυτό το οικονομικό περιβάλλον όταν θα ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπούν οι θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την πίστη στην ελληνική οικονομία;