Είναι πολλά παραπάνω από μια τεράστια ποδοσφαιρική επιτυχία αυτό που πέτυχε η εθνική κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού.
Οι απαξιωμένοι Έλληνες, οι τεμπέληδες, τα λαμόγια όπως μας θέλουν πολλοί τα τελευταία 5 χρόνια, χθες κέρδισαν. Και έχει μεγάλη σημασία πως κέρδισαν. Παίζοντας με ψυχή, με πάθος, με πίστη και μυαλό.

Χωρίς λαμογιές, χωρίς αντιαθλητικό παιγνίδι αλλά στα ίσια. Όρθιοι στη δύσκολή ώρα, με πίστη στο θαύμα πήραμε στο τέλος αυτό που αξίζαμε.

Σήμερα είμαστε όλοι χαμογελαστοί. Όχι δε λύθηκε κανένα από τα προβλήματα μας. Αλλά νιώσαμε ότι μπορούμε. Ότι υπάρχει πάντα ελπίδα. Ότι η ζωή έχει και τη χαρούμενη πλευρά της που την είχαμε λησμονήσει. Και που μπορούμε να την κατακτήσουμε εκεί που μας έχουν όλοι ξεγραμμένους.

Ότι αυτή η χώρα έχει παρόν και μέλλον γιατί έχει ψυχή. Ταξιδεύουμε πολλούς αιώνες στην ιστορία. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Αλλά υπάρχουμε. Επιβιώνουμε και ενίοτε θριαμβεύουμε. Πρέπει βέβαια να φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού. Να νιώσουμε την καταστροφή για να «πάρουμε μπροστά».

Αλλά τότε είναι που γίνεται πιο μεγάλη και γλυκιά η επιτυχία.

Ίσως τελικά να ‘ναι αυτή η Ελλάδα. Πρέπει να πονέσει για να ανέβει. Πρέπει να ματώσει για να ξυπνήσει.

Πρέπει να απογοητευτεί και να απαξιωθεί για ζωντανέψει.

Και τα καταφέρνει πάντα την ύστατη ώρα.