Ως τώρα τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά όσο και οι προηγούμενες που χειρίστηκαν μνημόνια, πολιτεύονταν και νομοθετούσαν επικαλούμενες το φόβο. Το φόβο της εξόδου από το ευρώ, το φόβο της χρεοκοπίας,το φόβο της καταστροφής.

Και η τακτική αποδείχθηκε αποδοτική. Τα τελευταία 4 χρόνια υλοποιήθηκαν μέτρα που φαντάζουν αδιανόητα. Και υλοποιήθηκαν χωρίς ουσιαστικές κοινωνικές αντιδράσεις. Όχι επειδή οι πολίτες δε δυστύχησαν αλλά επειδή λειτούργησε ο φόβος πως αν δε γίνουν όσα έγιναν μπορεί να έρθει η καταστροφή.

Στις επερχόμενες εκλογές για πρώτη φορά από το 2010 εκτός από το φόβο θα υπάρχει και η προσδοκία. Γιατί το πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι πέραν πάσης αμφιβολίας η μεγάλη μας επιτυχία μετά από τόσες θυσίες, γεννά για πρώτη φορά ελπίδα. Και ο επικοινωνιακός χειρισμός του τη γιγαντώνει και τη μετατρέπει σε απαίτηση!
Όλοι όσοι έχασαν περιουσία και εισοδήματα, δηλαδή οι πάντες, θέλουν να πάρουν κάτι πίσω. Όσο αντιλαμβάνονται ότι αυτό το κάτι δεν υπάρχει, αναμένουν. Όταν όμως προκύψει το απαιτούν.

Και όταν επικοινωνιακά για να τονιστούν τα θετικά αποτελέσματα της διακυβέρνησης αυτό το κάτι υπερτονίζεται και ταυτόχρονα οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ντέρμπι τότε η δοσολογία γίνεται πολύ δύσκολος γρίφος.

Ο φόβος «δούλεψε» μέχρι σήμερα. Αλλά και εξάντλησε.

Η προσδοκία γεννά ελπίδα. Και η ελπίδα ανατροπές. Γιατί όταν αρχίζουν οι υποσχέσεις και υπάρχει, όπως σήμερα, έστω και μικρό πεδίο για την υλοποίηση τους, γίνεται πιο ελκυστικός ο λόγος αυτού που τάζει… περισσότερα. Και αυτή σήμερα είναι η αντιπολίτευση.

Τα ιστορικά παραδείγματα είναι διαφωτιστικά. Αλλαγή το 1981 μετά την είσοδο στην τότε ΕΟΚ, αλλαγή το 2003 μετά την είσοδο στο ευρώ. Έστω κι αν η αλλαγή σήμαινε γκρέμισμα όσων είχαμε επιτύχει.

Το …μείγμα φόβου και ελπίδας είναι λοιπόν δύσκολος κάβος.

Ίσως ο δυσκολότερος που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση.