Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ πριν ακριβώς από ένα χρόνο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Α. Σαμαρά ήταν μια τολμηρή πολιτική πράξη.

Χαιρετίστηκε ως υπεύθυνη στάση που σηματοδότησε τη μετάβαση ενός τμήματος της αριστεράς από την ουτοπική ,μαξιμαλιστική και λαϊκίστικη διεκδίκηση των πάντων στη στάση ευθύνης και ρεαλισμού για τη σωτηρία της χώρας.

Και απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία επειδή το τότε άθροισμα των βουλευτών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επαρκούσε για τη διαμόρφωση πλειοψηφίας.
Στο 12μηνο που μεσολάβησε το κόμμα του κ.Κουβέλη ψήφισε σχεδόν όλα τα σκληρά μέτρα δίνοντας στη χώρα την ευκαιρία της αιματηρής διάσωσης.

Όμως κάθε φορά που ερχόταν η ώρα της εφαρμογής τους, τα στελέχη του που πήραν υπουργικούς θώκους κωλυσιεργούσαν. Πολλές φορές τόσο ο κ. Μανιτάκης όσο και ο κ. Ρουπακιώτης έφτασαν στα πρόθυρα της παραίτησης και αυτή απετράπη την τελευταία στιγμή. Όμως αυτή η αποτροπή σήμαινε πάντα και αναβολή υλοποίησης της ψηφισμένης κυβερνητικής πολιτικής.

Η ΔΗΜΑΡ ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Έσπασε στερεότυπα ετών και αυτό εδραίωσε τη θέση της στο πολιτικό σκηνικό αφού το νεαρό κόμμα του κ. Κουβέλη παρά τα πυρά που δεχόταν από τα άλλα αριστερά κόμματα κατάφερνε δημοσκοπικώς να διατηρεί τα υψηλά εκλογικά ποσοστά του.
Αλλά δεν άντεξε. Όταν έφτασε η στιγμή των συμφωνημένων απολύσεων από το δημόσιο έκανε πίσω. Επειδή δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της αριστεράς στην Ελλάδα είναι κρατικοδίαιτο και υποκριτικό.

Θεωρεί φυσιολογικές τις απολύσεις από τον ιδιωτικό τομέα γιατί μπορεί να τις καταγγέλλει έστω κι αν οφείλονται σε μέτρα που αυτό ψηφίζει.
Αλλά θεωρεί απαγορευμένες τις απολύσεις από το δημόσιο έστω κι αν τις έχει ψηφίσει ως επιβεβλημένες.

Ο Φώτης Κουβέλης τόλμησε να επιχειρήσει την ίδρυση μιας νέας αριστεράς. Κυβερνώσας και υπεύθυνης. Προσπάθησε να την αναβαπτίσει. Έδωσε όραμα και ελπίδα στους πολίτες που θέλουν να παραμείνουν σε αυτό το χώρο αλλά αναζητούν υπευθυνότητα και όχι άλλο λαικισμό.
Αλλά δεν το κατάφερε. Και τελικά ίσως το πλήγμα που της επέφερε να είναι μεγάλο…

Κρίμα.