Ως λαός χαρακτηριζόμαστε καχύποπτοι. Και όχι αδίκως αν αναλογιστούμε την ιστορία μας και τα παιγνίδια που κατά καιρούς έπαιξαν στις πλάτες ορισμένοι από όσους μας κυβέρνησαν.
Έτσι και τώρα με την περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου. Ο κύκλος των αποκαλύψεων επιτέλους άνοιξε και μείναμε όλοι άναυδοι. Όχι από τις μίζες. Γιατί γι’ αυτές μιλούσαμε πάντα και τις θεωρούσαμε δεδομένες. Αλλά για το ύψος τους. Ο Ακης φέρεται να μάζεψε μέσα σε μια τριετία πάνω απο 50 εκατομμύρια ευρώ από μίζες οπλικών συστημάτων! Είναι δυνατόν να διακινήθηκαν τόσα λεφτά; Ή μήπως βρήκαμε τον Ακη στα τελειώματα του και τον κάναμε εξηλαστήριο θύμα για να καλύψουμε τους υπόλοιπους;
Η απάντηση είναι …όχι! Αν αναλογιστεί κανείς ποσά που κατά καιρούς έχουμε ακούσει όπως π.χ. τα ατελείωτα εκατομμύρια της SIEMENS για μίζες αντιλαμβάνεται ότι το “μαύρο πολιτικό χρήμα” που κυκλοφορεί είναι πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι οι πολιτικοί μας είναι αργυρόνητοι. Ότι όλοι “τα παίρνουν”.
Αν όμως κάποιος θελήσει μπορεί να βγάλει πολλά! Και είναι βέβαιο ότι σε αυτή την κατηγορία δεν εντάσσεται μόνο ο Ακης.
Ίσως αυτός να το έκανε άτσαλα. Ίσως να έπαιξε καθοριστικό ρόλο η εσωκομματική μάχη που έχασε για μόλις μια ψήφο και του στέρησε την πρωθυπουργία. Πόλλοι ισχυρίστηκαν ότι ο Τσοχατζόπουλος θεωρούσε δεδομένο ότι θα “κληρονομούσε” τον Ανδρέα τον οποίο υπηρέτησε πιστά για δύο δεκαετίες. Κι όταν οι σύντροφοι του προτίμησαν το Σημίτη , ο Ακης αποφάσισε να δει τη ζωή …αλλιώς. Άλλαξε συνήθειες, άλλαξε οικογένεια και θέλησε να βγάλει χρήματα. Πολλά χρήματα για να καλύψει τις νέες του ανάγκες . Κι όταν κάποιος λειτουργεί με θυμικό και βιασύνη κάνει λάθη. Αυτά τα λάθη τον “κάρφωσαν”.
Αλλά τα παραπάνω λίγη σημασία έχουν γιατί αφορούν αποκλειστικά την περίπτωση Ακη.
Το μείζον είναι ότι η Ελλάδα αποδεικνύεται παράδεισος του “μαύρου χρήματος”. Ίσως γι αυτό δημιουργήσαμε και ένα πλέγμα ατιμωρησίας για τους πολιτικούς. Ασυλεία, σύντομη παραγραφή και ότι άλλο θα μπορούσε να αποτρέψει την αποκάλυψη της αλήθειας.
Ίσως λοιπόν να είναι η ευκαιρία. Εν όψη των επερχόμενων εκλογών τα κόμματα και ειδικά τα δύο μεγαλύτερα θα μπορούσαν να αναπτύξουν προτάσεις και θεσμικές παρεμβάσεις για την εκ βάθρων αλλαγή του ισχύοντος καθεστώτος και κυρίως της νοοτροπίας που το διέπει.
Θα το τολμήσουν;