Το κοινωνικό κράτος όπως το μάθαμε και το ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες τελείωσε.

Το βλέπουμε καθημερινά να καταρρέει με πάταγο και να μας γεμίζει οργή και απογοήτευση.

Στην αστυνομία με το ζόρι βρίσκουν καύσιμα για τα περιπολικά που όταν παρουσιάσουν βλάβη μένουν ακινητοποιημένα αφού δεν υπάρχουν χρήματα για ανταλλακτικά.

Στα σχολεία δεν υπάρχει πετρέλαιο και τα παιδιά κάνουν μάθημα στο κρύο.

Τα λεωφορεία ή το μετρό περνούν όλο και πιο αραιά.

Και στα νοσοκομεία υπάρχουν ελλείψεις ακόμα και στο οινόπνευμα ή το βαμβάκι.

Η κατάσταση μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερη. Σωρεύονται χρέη, μένουν κενές θέσεις εργασίας και γίνονται βουνό οι εκκρεμότητες.

Το κοινωνικό κράτος βασίστηκε στον άρρωστο δημόσιο που τομέα που δομήσαμε επί δεκαετίες.

Και τώρα διαλύεται.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει ορατό σημείο για την ανασυγκρότηση του. Θα πρέπει πρώτα να το σχεδιάσουμε από την αρχή, και να επιλέξουμε προτεραιότητες και μετά να περιμένουμε αποτελέσματα.

Και επειδή αυτό θα πάρει καιρό οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας -σε επίπεδο εθελοντισμού και προσφοράς- τρόπους για να εξυπηρετηθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες του. Και ειδικά αυτές που αφορούν τους πιο αδύναμους.

Μπορεί κάτι τέτοιο να φάνταζε αδιανόητο μέχρι πριν λίγους μήνες, όμως τώρα πια είναι επιβεβλημένο.

Είναι ένας τρόπος να προστατεύσουμε τον κοινωνικό ιστό που δοκιμάζεται σκληρά.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να θυμηθούμε ξεχασμένες αξίες όπως η αλληλεγγύη ακόμα κι αν πρέπει να την τροφοδοτήσουμε από το υστέρημα μας.

Οι μήνες που έρχονται θα είναι πολύ σκληροί. Και δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα άλλο παρά τη βοήθεια ο ένας του άλλου…