Το μεσοπρόθεσμο είναι πια νόμος του κράτους. Για δεύτερη φορά -η πρώτη ήταν το μνημόνιο-η κυβέρνηση “πέρασε” τα μέτρα που η ίδια χαρακτηρίζει άδικα και αντικοινωνικά.

Και μπορεί ο πρωθυπουργός στην ομιλία του λίγο πριν την ψηφοφορία να προσπάθησε να δημιουργήσει ελπίδα για να δώσει ένα άλλοθι στους βουλευτές του , ωστόσο οι έχοντες καλή μνήμη θα θυμήθηκαν ότι σχεδόν τα ίδια είχε πει και πέρυσι πριν την κάλπη για το μνημόνιο. Τότε που δεσμευόταν ότι οι θυσίες δε θα πάνε χαμένες και πως αν ψηφιζόταν το μνημόνιο θα ήταν αρκετό ώστε να βγούμε από την κρίση. Ένα χρόνο μετά αναγκάστηκε να λάβει ακόμα σκληρότερα μέτρα αφού τα περυσινά απέτυχαν.

Άρα τώρα πια έχει και αυτός το δικό του μερίδιο στην αποτυχία όσο κι αν θέλει να το αποσιωπά.

Μετά από 18 μήνες διακυβέρνησης, η σημερινή κυβέρνηση -που αναμφισβήτητα πήρε στα χέρια της μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί- έχει μειώσει κατά τουλάχιστον 40% το εισόδημα των πολιτών χωρίς ακόμη να έχει καταφέρει να επιτύχει ανάκαμψη της οικονομίας. Έχει “στεγνώσει” την αγορά βυθίζοντας την σε απύθμενη ύφεση και δεν έχει κινητοποιήσει καμία αναπτυξιακή διαδικασία.

Ξεκίνησε την πορεία της με 10 μονάδες διαφορά από τη διαλυμένη ΝΔ και σήμερα είναι πίσω στις δημοσκοπήσεις. Εξέλεξε 159 βουλευτές και σήμερα έχει 154.

Κατάφερε δηλαδή να εξαντλήσει όλα τα αποθέματα που διέθετε. Τόσο στην κοινωνία όσο και στο εσωτερικό της.

Άλλο περιθώριο δεν έχει. Άλλα μέτρα δεν μπορεί να λάβει. Ούτε οι βουλευτές της θα τα ψηφίσουν ούτε η κοινωνία θα τα δεχθεί.

Αυτά θα πρέπει να διαχειριστεί. Αν καταφέρει στους επόμενους μήνες να δείξει ένα ορατό αποτέλεσμα ίσως να έχει κάτι να πει στους πολίτες στις εκλογές που δε θα αργήσουν. Αν δεν τα καταφέρει ούτε αυτή τη φορά, θα μείνει στην ιστορία -αυτή και τα μέλη της- ως αποφράδα!

Όσο για εμάς τους πολίτες θα πρέπει να προσαρμοστούμε ξανά -δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο- σε μια ακόμα πιο δύσκολη πραγματικότητα. Να ζήσουμε, να δουλέψουμε -αν έχουμε δουλειά- ή να επιχειρήσουμε στο χειρότερο δυνατό περιβάλλον.

Και κυρίως χωρίς ελπίδα. Αφού παρακολουθούμε μια κυβέρνηση χωρίς όραμα και σχέδιο, μια αντιπολίτευση που κάνει σα να μη φταίει για αυτό το δράμα και μια αριστερά εγκλωβισμένη στις αγκυλώσεις της.