Όποιος παρακολουθεί στενά τις τελευταίες μέρες τις εξελίξεις και τις διεθνείς αντιδράσεις γύρω από την ελληνική οικονομία ευλόγως θα αναρωτιέται αν το παιγνίδι είναι “στημένο”.

Δηλαδή, πως από την απόλυτη καταστροφή της προηγούμενης εβδομάδας, τη βεβαιότητα για χρεοκοπία και την κάθετη άρνηση για βοήθεια προς τη χώρα μας, φτάσαμε τώρα στο νέο δάνειο και τη σωτηρία.

Και πως από την απολύτως αρνητική στάση της Γερμανίας, του ΔΝΤ και πολλών άλλων έως μόλις προχθές , φτάσαμε σήμερα στη συναίνεση όλων και στον ταχύτατο σχεδιασμό της λύσης.

Άλλαξε κάτι; Έγινε κάποιο θαύμα;

Ή μήπως η κυβέρνηση υπό το κράτος του πανικού συμμορφώθηκε με όσα αξίωναν οι δανειστές μας και παραχώρησε τελικά “γη και ύδωρ”; Προχώρησε π.χ. τις αποκρατικοποιήσεις, τις απολύσεις στο δημόσιο και τις περικοπές μισθών και συντάξεων.

Και μήπως δεύτερος στόχος ήταν η κατατρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών ώστε να αποδεχθούν πιο ήπια τα νέα σκληρά μέτρα;

Μήπως μας “παίζουν” με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκαναν και πέρυσι πριν το πρώτο μνημόνιο;

Και μάλιστα αυτή τη φορά πιο σκληρά και πιο οργανωμένα;

Και μήπως μας οδηγούν ακριβώς εκεί που θέλουν, δηλαδή στα σκληρά μέτρα και όχι στην ήπια αναδιάρθρωση ώστε να μη χάσουν εκείνοι από το “κούρεμα” του χρέους, αλλά εμείς από μειώσεις μισθών και συντάξεων;

Προφανώς βέβαια όλα αυτά γίνονται εξ΄ αιτίας της τραγικής κατάστασης στην οποία παρέδωσε τη χώρα ο ηλιοκαμένος από τα πρόωρα καλοκαιρινά μπάνια Κ. Καραμανλής ,αλλά και της αποτυχίας της κυβέρνησης Παπανδρέου να υλοποιήσει το περυσινό πρόγραμμα.

Όμως αυτοί που καλούνται να πληρώσουν ξανά το μάρμαρο είμαστε όλοι εμείς.

Μοιραίοι και άβουλοι θεατές στο θέατρο σκιών που μας έχουν υποβάλει να παρακολουθήσουμε.