Μετά από τόσα στείρα χρόνια και σε μιά πολύ δύσκολη περίοδο για την ομάδα, η κατάκτηση του κυπέλου ήταν η επιβεβαίωση ότι παρά τα προβλήματα η ΑΕΚ παραμένει μεγάλη ομάδα.

Είναι ακόμα ανάμεσα στους ισχυρούς και όσα περνά είναι μια κακή παρένθεση στην ιστορία της. Πως σύντομα θα ξαναγίνει βασίλισσα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και όπως όλες οι μεγάλες ομάδες ακόμα και στην παρακμή της μπορεί να πάρει ένα τίτλο.

Γι’ αυτά πήγα χθες στο γήπεδο. Όχι για δω τη “μαγική” ομάδα. Αλλά για να φωνάξω πως αυτός ο τίτλος μπορεί να σημάνει το τέλος της παρακμής και τη νέα αρχή.

Το κύπελλο το πήραμε. Φωνάξαμε, τραγουδήσαμε αλλά έφυγα με μια γεύση πίκρας. Τα όσα αηδιαστικά έγιναν από 200 άτομα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα χάλασαν τη γιορτή και έδειξαν το βάθος της παρακμής.

Δεν έχουν όνομα ούτε και θέση στα γήπεδα αυτοί που χάλασαν το χθεσινό τελικό. Δεν είναι ΑΕΚτζηδες. Κάνουν ζημιά στην ΑΕΚ. Τη χρησιμοποιούν. Δεν τη στηρίζουν. Δεν τους νοιάζει η ΑΕΚ. Θέλουν να εκτονωθούν και να ασχημονήσουν. Γι αυτό πάνε στο γήπεδο.

Κάνουν “το κομμάτι τους”, τη…μαγκιά τους πάνω στη δική της στιγμή. Και τη χαλάνε γιατί σκέφτονται μόνο την πάρτη τους.

Καμιά ιδέα. Καμιά ομάδα. Γιατί ομάδα σημαίνει ομαδικότητα. Κοινό καλό.

Και αυτοί προκαλούν το κακό της ΑΕΚ.

Γιατί η ΑΕΚ θα τιμωρηθεί για τα χθεσινά. Βέβαια ήταν ούτως ή άλλως καλύτερη. Θα κέρδιζε. Ο διαιτητής δεν την αδίκησε. Οι παίκτες της το πάλεψαν. Οι αντίπαλοι δεν προκάλεσαν. Για ποιό λόγο λοιπόν έπρεπε να γίνουν όσα έγιναν? Τι ήταν αυτό που έκανε έξαλλους αυτούς τους…μάγκες;

Που και πως βοήθησαν αυτοί οι 200 την ΑΕΚ;

Συνειδητοποιούν πόσο μεγάλη ζημιά της έκαναν;

Το ήθελα πολύ αυτό το κύπελλο. Πήρα τους γιούς – μου που η πρώτη λέξη που τους έμαθα ήταν ΑΕΚ – και τους φίλους μου και πήγαμε μαζί. Το ίδιο έκαναν και οι περισσότεροι που ήταν στο ΟΑΚΑ.

Νομίζω ότι θ’ αργήσω να ξαναπάω…