Η μέρα είναι έντονα συμβολική. Εκπέμπει την αναγέννηση. Της ζωής, της φύσης, των ιδεών και των αξιών.

Ως πέρυσι όλα αυτά ήταν βαρετά. Κυριαρχούσε και έφτανε η… σούβλα.

Ομως, η ζωή με τους κύκλους της, τα ξαναέφερε στο επίκεντρο.

Τα ψάχνουμε όλοι. Αναζητούμε και το Μεσσία που θα τα φέρει.

Ας τον ψάξουμε μέσα μας. Γιατί η ανάσταση θα έρθει όταν θα…”βάλουμε πλάτη” όλοι.

‘Οταν θα περάσουμε από το εγώ στο εμείς. Και μη σας φαίνεται αυτό ένα κοινό κλισέ.

Αν ανατρέξουμε στους λαούς που βρέθηκαν πρόσφατα σε ανάλογη θέση θα βρούμε ένα κοινό χαρακτηριστικό. ‘Εσφιξαν όλοι τα δόντια και δούλεψαν για το κοινό καλό.

Μου το θύμισε πρόσφατα ένας φίλος από την Κύπρο, αναπολώντας το πως οι Κύπριοι ξαναστάθηκαν στα πόδια τους μετά την εισβολή των Τούρκων το ’74.

Ξέχασαν σε μια στιγμή την προ του πολέμου ζωή, έβαλαν μπροστα την Κύπρο κι όχι τους εαυτούς τους και μέσα σε μιά δεκαετία πέτυχαν ένα θαύμα. Μιαν Aνάσταση. Εστω κι αν ακόμα το 1/3 του νησιού παραμένει κατεχόμενο. Από τη διάλυση που φέρνει ένας πόλεμος, από τους πρόσφυγες που έπρεπε να ενσωματωθούν, από τις υποδομές που είχαν καταστραφεί έφτασαν σε ένα σοβαρό κράτος με πολίτες που ευημερούν και δημόσιο που υπηρετεί το κοινό συμφέρον.

Πέτυχαν να δημιουργήσουν μιαν ισχυρή οικονομία που εδραίωσε την κυριαρχία τους.

Και το πέτυχαν δουλεύοντας για την Κύπρο.

Αρα γίνεται…
 
Μήπως πρέπει να τους μιμηθούμε;