Διάβασα με πολύ προσοχή όπως κάθε φορά τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σας στο άρθρο μου για τη δραχμή.

Διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι και σε πολλές περιπτώσεις με τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία πιστεύετε στο κοινό νόμισμα ακόμα και τώρα.

Άρα στο ερώτημα του κειμένου η απάντηση σας είναι όχι. Δε θα ήταν καλύτερα με τη δραχμή. Το προσυπογράφω. Αλλά επιμένω εδώ και καιρό ότι η Ευρώπη πρέπει να ξαναδεί τι έχει κάνει. Δημιούργησε μια νομισματική ένωση κρατών. Πολύ διαφορετικές οικονομίες μέσα σε πανηγυρικό κλίμα υιοθέτησαν ένα κοινό νόμισμα.

Κανείς δε θέλησε τότε να προβλέψει το αυτονόητο. Ότι τα πιο αδύναμα κράτη δε θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν. Γιατί ενιαίο νόμισμα σημαίνει και ενιαία αντίληψη του συνόλου που το χρησιμοποιεί. Αν π.χ. ο βοράς παράγει μεγαλύτερο πλούτο η κεντρική κυβέρνηση τον κατανέμει ανάλογα στο φτωχό νότο. Αν δε συμβεί αυτό ο νότος επαναστατεί.

Στην Ε.Ε. αποφασίστηκε ότι αυτό δε χρειαζόταν. Και δεν ελήφθη καμιά μέριμνα. Δε δημιουργήθηκε κανένας μηχανισμός άμυνας του νομίσματος και στήριξής των αδύναμων μελών του. Κι όλα αυτά έγιναν γιατί η νομισματική ένωση αποφασίστηκε και υλοποιήθηκε από τους ισχυρούς της Ε.Ε. με μόνο γνώμονα το δικό τους συμφέρον. Τα φτωχότερα μέλη και οι ιδιαιτερότητες των οικονομιών τους δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν.

Έτσι δέκα χρόνια μετά συνέβη το αναμενόμενο. Οι τρεις φτωχότερες χώρες Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιρλανδία έφτασαν σε αδιέξοδο. Αλλά οι πλούσιοι εταίροι τους Γερμανία, Γαλλία κλπ. τους γύρισαν την…πλάτη.
Θωράκισαν το νόμισμα με την απόφαση της 25ης Μαρτίου και αντιμετώπισαν τα προβληματικά κράτη-μέλη με την ψυχρότητα του πληρωμένου εκτελεστή. Και όχι μόνο δεν έδωσαν λύση, αλλά με τη στάση τους επέτειναν το δράμα σε μεγάλο βάθος χρόνου.

Όπως και πέρυσι τέτοιο καιρό με τη βοήθεια στην Ελλάδα ,έτσι και σήμερα οι αποφάσεις που παίρνονται δε λύνουν το πρόβλημα γιατί δε λαμβάνουν υπ όψιν τους τις κοινωνίες και τη διαφορετικότητα τους. Όπως βαδίζουμε κινδυνεύουμε η Ελλάδα να μη βγει ποτέ από την κρίση με τρόπο που θα της επιτρέπει να αναπτυχθεί, αλλά να παραμένει φόρου και άρα κυριαρχίας υποτελής για δεκαετίες.

Η κρίση αυτή δείχνει με το σαφέστερο τρόπο ότι η πάλαι ποτέ “κοινή αγορά” δεν έγινε ποτέ…ένωση. Η Ευρώπη δεν είναι ενιαία. Δεν μπορεί να λύσει αποφασιστικά τα προβλήματα της. Δεν έχει πιο κοινωνικό πρόσωπο από τις Η.Π.Α. όπως αρεσκόταν να υποστηρίζει. Είναι μια ένωση που κυβερνάται από ευθυνόφοβους τεχνοκράτες και δεν οδηγεί πουθενά…

Αν δεν αλλάξει νοοτροπία θα καταπιεί όλα τα παιδιά της.

Ηταν μια άλλη Ευρώπη αυτή που ονειρευόμουν.