Ανάμεσα στα πολλά που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε σε αυτό τον τόπο φαίνεται ότι είναι και η περιβόητη συναίνεση.

Μόλις πριν από μία εβδομάδα ο πρωθυπουργός κάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και τους ζήτησε μία ελάχιστη συναίνεση. Το κλίμα τότε ήταν δυσμενές και η κυβέρνηση φοβόταν αρνητικές εξελίξεις από την επικείμενη σύνοδο κορυφής.

Από τέσσερις εισέπραξε μια κατ’ αρχήν θετική απάντηση και από τους δύο της Αριστεράς ένα κατηγορηματικό όχι.

Όμως από την Κυριακή που ο Γ. Παπανδρέου επέστρεψε με θετικά αποτελέσματα από τη σύνοδο, η συναίνεση πήγε…διακοπές.

Τόσο στο έκτακτο υπουργικό, όσο και στις ομιλίες του στη κ.ο. του ΠΑΣΟΚ και στη χθεσινή συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κυρίως κατά της ΝΔ.

Αν πραγματικά επιδιώκει τη συναίνεση, που την έχει ανάγκη ο τόπος και πρέπει τουλάχιστον ο κ. Σαμαράς να την παράσχει, ο πρωθυπουργός οφείλει να την καλλιεργεί όχι μόνο όταν αισθάνεται αδύναμος, αλλά κυρίως όταν αισθάνεται ισχυρός.

Αλλιώς καθίσταται προσχηματική και όταν θα την ξαναζητήσει δε θα τη δικαιούται.