H  εικόνα του χθεσινού ντέρμπι είναι εν πολλοίς η εικόνα της Ελλάδας. Ο καθένας κάνει ότι θέλει,καταπατά κάθε έννοια νομιμότητας κι αν τολμήσει κάποιος να τον ελέγξει απειλεί κι από πάνω. Τιμωρία δεν υπάρχει για τίποτα και ευθύνη για κανέναν!

Με αυτή τη συνταγή που πια έχει γίνει αυτονοήτη καθημερινότητα το ατομικό συμφέρον υπερισχυεί του ομαδικού εφ’ όσον αυτός που το επιδιώκει μπορεί να το επιβάλει. Κριτήριο δεν είναι πιά η νομιμότητα αλλά η ισχυς. Οποιος την έχει γράφει και τη νομιμότητα.

Κι έτσι σκοτώνουμε ότι αγαπάμε. Το ευτελίζουμε και μετά λυπόμαστε,διαμαρτυρόμαστε καταγγέλουμε και ψάχνουμε υποκριτικά τις λύσεις.

Αυτά που έγιναν χθες στο Καραισκάκης είναι τόσο θλιβερά όσο και συνηθισμένα. Θα μπορούσαν να είχαν γινει στο ΟΑΚΑ,την Τούμπα ή οποιοδήποτε άλλο ελληνικό γήπεδο.

Παίκτες εκατομμυρίων, επαγγελματίες  που διαμαρτυρόμαστε γιατί αποφεύγουν τις ελληνικές ομάδες έπαιζαν σε μια αρένα. Βεγγαλικά τους στόχευαν ευθέως και ευτυχώς έσκαγαν δίπλα και όχι επάνω τους. Κέρματα και αντικείμενα έπεφταν «βροχή». Λέιζερ τους «έλουζαν» σε κάθε τους προσπάθεια.

Υποτίθεται βέβαια ότι στις θύρες εισόδου του γηπέδου γινόταν έλεγχος.

Ο διαιτητής και οι βοηθοί του έκαναν σωρεία λαθών. Ολα σε βάρος της μιάς ομάδας. Και στο τέλος του αγώνα εκατοντάδες οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο για να πανηγυρίσουν αγκαλιάζοντας τους δικούς τους ποδοσφαριστές και αποθώντας τους αντιπάλους. Παράγοντες μετατρέπονταν σε χούλιγκανς και έλεγαν και έκαναν ότ,ι προκλητικότερο μπορούσαν.

Αν στοιχειωδώς εφαρμοστούν οι νόμοι η τιμωρία για τον Ολυμπιακό θα πρέπει να είναι εξουθενωτική. Στην πραγματικότητα δε θα γίνει τίποτα. Οπως δε θα γινόταν αν όσα έγιναν στο Καραισκάκης συνέβαιναν στην έδρα του Παναθηναικού.

Όπως δε γίνεται τίποτα για το Βατοπέδι,τη SIEMENS και τόσα άλλα.

Οι πρωταγωνιστές των επεισοδίων θα εμφανιστούν την επόμενη Κυριακή ως υπέρμαχοι για την καταδίκη της βίας στα γήπεδα. Και οι πρωταγωνιστές των πολιτικών σκανδάλων ως οι αγωνιστές για την κάθαρση του δημόσιου βίου.

Και το ποδόσφαιρο,η πολιτική κι ο τόπος θα πηγαίνουν μέσω ΔΝΤ στη β’ εθνική.

Γιατί αυτή μας αξίζει.