H εικόνα του Κ. Χατζηδάκη μέσα στα αίματα είναι σοκαριστική. Το ίδιο και η σκηνή που με μανία τον χτυπούν πολλοί. Στο κεφάλι. Και είπαν κάποιοι “καλά του κάνανε, είναι κι αυτός συνυπεύθυνος.”

Είμαστε στην πιό δύσκολη καμπή της κρίσης. Zούμε τον πιο δύσκολο χειμώνα των τελευταίων 50 ετών. Κι η ζωή μας δεν πάει απλώς πίσω. Επιστρέφει σε εποχές που νομίζαμε ότι εχούν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο φόβος που νιώθαμε στην αρχή, γίνεται πιά θυμός. Κι ο θυμός οργή.
Ολοι ψάχνουμε ποιός φταίει. Και φταίνε πολλοί. Ανάμεσα τους κι ο καθένας από μας.

Πρώτοι στη λίστα της ευθύνης όμως είναι οι πολιτικοί που μας κυβέρνησαν. Και σ’ αυτούς περιλαμβάνεται και ο χαμηλών τόνων Κ. Χατζηδάκης. Μπορεί να μη βρίσκεται στην κορυφή αλλά περιλαμβάνεται. Δεν είναι βέβαια ο πολιτικός – αρπακτικό. Ούτε ο δεινόσαυρος που κυβέρνησε επί δεκαετίες.

Μπορεί ο καθένας να του καταλογίσει πολλά. Ομως η εικόνα της ωμής βίας δε δικαιολογήται από τίποτα. Θα βρεθούν ορισμένοι που θα πουν ότι σ΄αυτό τον τόπο δεν τιμωρείται ποτέ κανενας πολιτικός. Και θα έχουν δίκιο. Είναι λύση λοιπόν να επικρατήσει η αυτοδικία; Να δέρνουμε ή να σκοτώνουμε όποιον θεωρούμε υπεύθυνο;

Αυτό θα μας βγάλει από την κρίση; Αυτό θα τιμωρήσει τους υπεύθυνους;
Αν είναι ας το κάνουμε. Αν όχι ας το σκεφθουμε εγκαίρως πριν κάνουμε αγριότητες που θα μας κυνηγούν για χρόνια.

Σε κάθε κρίση δοκιμάζονται πιό σκληρα από όλα οι αρχές και οι αξίες κάθε κοινωνίας. Και μέσα από αυτές προκύπτει η αναγέννηση της.
Κι αναγέννηση από την αυτοδικία δεν προκύπτει. Κανιβαλλισμός προκύπτει.