Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω την τακτική του Α. Σαμαρά αλλά δεν τα καταφέρνω.
Γιατί αισθάνομαι ότι σε περιόδους βαθιάς κρίσης όπως αυτή που διανύουμε οι πολίτες έχουν ανάγκη από ξεκάθαρες απόψεις και σαφείς δεσμεύσεις και όχι από γενικόλογα και ασαφή οράματα ή ρηχές κριτικές που μπορεί να έπειθαν στο παρελθόν αλλά σήμερα μόνο περαιτέρω οργή προκαλούν.

Ο Πρόεδρος της ΝΔ ανέλαβε το τραυματισμένο κόμμα μέσα από ανοιχτή και με μεγάλη συμμετοχή ψηφοφορία. Κατήγαγε μια περηφανή νίκη κόντρα στο αδιαφιλονίκητο φαβορί τη Ντόρα Μπακογιάννη που φρόντισε να φύγει από τα πόδια του νωρίς.
Το έργο που ανέλαβε ήταν δύσκολο. Παρέλαβε ένα απαξιωμένο κόμμα,”λερωμένο” από τα σκάνδαλα και κυρίως καταδικασμένο στη συνείδηση των περισσοτέρων λόγω της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσε και μας οδήγησε στο ΔΝΤ.
‘Ομως στο πρόσωπο του οι νεοδημοκράτες αλλά και το σύνολο των πολιτών είδαν την ελπίδα για κάτι νέο,άφθαρτο και ανατρεπτικό.

Από τότε πέρασαν έξι μήνες. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να λάβει τα πιο σκληρά και αντιλαικά μέτρα από τη μεταπολίτευση και μετά. Υπέστη μεγάλη φθορά. Τα μικρότερα κόμματα δεν φάνηκε να μπορούν να επωφεληθούν και παρέμειναν στα κλασικά τους ποσοστά. Αλλά και η ΝΔ μετά τον πρώτο ενθουσιασμό από την εκλογή του νέου προέδρου…άρχισε την κατρακύλα.
‘Οχι μόνο δεν ανέκαμψε, δε δημιούργησε ένα ανοδικό ρεύμα αλλά βρίσκεται σήμερα στα χαμηλότερα δημοσκοπικά ποσοστά του. Ενα λογικό επιχείρημα είναι ότι ο χρόνος που είχε στη διάθεσή του ο νέος πρόεδρος ήταν ελάχιστος. Το ερώτημα είναι πως τον αξιοποίησε. Γιατί σε τέτοιου μεγέθους κρίσεις οι εξελίξεις τρέχουν ταχύτατα.
Και ο Α. Σαμαράς μοιάζει πολύ επιφυλακτικός, σχεδόν φοβισμένος,και για κάθε βήμα προς τα εμπρός κάνει άλλα δύο προς τα πίσω. Τα μηνύματα που εκπέμπει είναι ενίοτε αντιφατικά.
Για παράδειγμα η διακυβέρνηση Καραμανλή. Αρκετές φορές με υπαινιγμούς δείχνει να την αποδοκιμάζει. Προχθές όμως την εκθείασε. Κανείς δεν αμφιβάλει ότι στην πενταετία της έγιναν και κάποια θετικά βήματα. Ολοι όμως ξέρουμε τη συνολική εικόνα της αποτυχίας. Γι αυτό άλλωστε το κόμμα υπέστη τη δεινή ήττα του περασμένου Οκτωβρίου. Θα τολμήσει να μιλήσει ανοιχτά και ξεκάθαρα ο Α. Σαμαράς; Θα κάνει αυτό που ο ίδιος ζητά από την κυβέρνηση; Θα τολμήσει να πει αν ο Καραμανλής ήταν ένας πετυχημένος πρωθυπουργός ή όχι; Θα καταλογίσει ευθύνες
εκεί όπου υπάρχουν ώστε να μας πείσει ότι εάν η ΝΔ ξανακερδίσει την εξουσία δε θα τα επαναλάβει;Η θα περιοριστεί σε μια μάχη ισορροπιών διαψεύδοντας αυτό που επαναλαμβάνει συχνά, πως “δε χρωστά σε κανένα.”
Αλλά και οι παρεμβάσεις του στα θέματα της οικονομίας ήταν αποσπασματικές, χωρίς να πείθουν ότι έχει ένα διαφορετικό,ολοκληρωμένο και πιο αποτελεσματικό μίγμα πολιτικής. Εύκολη κριτική και επαμφοτερίζουσα στάση. Δεν ψήφισε το περιβόητο μνημόνιο αλλά δεν παρουσίασε και μία πειστική αντιπρόταση.
Στα θέματα της διερεύνησης των σκανδάλων τα ίδια. Κάνει κινήσεις διώχνοντας τους…τελειωμένους αλλά δεν τολμά να βγει μπροστά και να πείσει ότι θέλει τη σε βάθος κάθαρση. Χαρακτηριστικότερη απόδειξη το πόρισμα της ΝΔ για το Βατοπέδι που “είδε” ποινικές ευθύνες μόνο για πράσινους υπουργούς!
Αλλά και στον “Καλικράτη” που είναι μια επιβεβλημένη αλλαγή στάθηκε απέναντι ικανοποιώντας τοπικά μικροσυμφέροντα.
Εν κατακλείδι έξι μήνες μετά την ανάληψη της αρχηγίας της ΝΔ ο Α. Σαμαράς ούτε με το κακό παρελθόν της έχει ξεκαθαρίσει τη σχέση του, ούτε έχει διαμορφώσει μια γενική έστω αλλά σαφή σε κάποια καίρια σημεία πολιτική πρόταση.

Σε λίγες μέρες θα βρεθεί στο καθοριστικό,όπως ο ίδιος το έχει χαρακτηρίσει,συνέδριο του κόμματος. Θα θελήσει άραγε να ξεκαθαρίσει το τοπίο ή θα επιμείνει στις ασκήσεις ισορροπίας;

Το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών δε φαντάζει μακρινό. Γι αυτό άλλωστε έχει θέσει το κόμμα σε εκλογική ετοιμότητα. Αυτό όμως είναι το εύκολο. Με την…πολιτική ετοιμότητα τι γίνεται;