Επιτέλους μιά χαρά! Ενα χαμόγελο. Μια στιγμή περηφάνειας. Η εθνική τα κατάφερε. Εκανε την πρώτη νίκη στην ιστορία της σε μουντιάλ, αλλά κυρίως έπαιξε μεγάλη μπάλα. 

Ο Ρεχάγκελ ξέφυγε από τις αγκυλώσεις του, έκανε τις αλλαγές τη στιγμή που έπρεπε, οι παίκτες έδωσαν και την ψυχή τους και το τελικό αποτέλεσμα μάλλον μας αδικεί αφού θα μπορούσαμε να κερδίσουμε με περισσότερα γκολ. 

Την είχαμε ανάγκη αυτή την εμφάνιση και αυτή τη νίκη. Να νιώσουμε ξανά ότι η Ελλάδα μπορεί να στέκεται όρθια. Να νικάει. Να μη γίνεται περίγελος της τελευταίας αγγλικής ή γερμανικής φυλλάδας. 

Θα μου πείτε… με το ποδόσφαιρο; Ναι με το ποδόσφαιρο! Και με ότι άλλο όσο μικρό ή λίγο κι αν φαίνεται. Αφήστε που το ποδόσφαιρο είναι η πιο διαδεδομένη διεθνής επικοινωνία. Η μόνη γλώσσα που μιλά σέβεται και αναγνωρίζει κάθε γωνιά του πλανήτη. 

Που μας έκανε να θυμηθούμε κάτι που έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό. Οτι έχουμε τη δύναμη να γυρνάμε την καταστροφή σε θρίαμβο. Γιατί έτσι φαινόταν στα πρώτα 20′ λεπτά του αγώνα. Ολα εμοιαζαν τελειωμένα. Και ξαφνικά αλλαξαν. Τώρα δε σκεφτόμαστε την ταπείνωση της επιστροφής αλλά ότι θα “χτυπήσουμε” το παιγνίδι με την Αργεντινή του Μαραντόνα και θα προκριθούμε στο επόμενο γύρο. 

Η ταπεινωμένη Ελλάδα στέκεται ξανά όρθια. 

Μακάρι να μην γίνει μόνο στη μπάλα.