Eνα ακόμα περιοριστικό για το εισόδημα των πολιτών νομοσχέδιο δόθηκε στη δημοσιότητα χθες.
Το νέο ασφαλιστικό μέσα από μια δαιδαλώδη σειρά ρυθμίσεων καταλήγει από κάθε διαδρομή του στο ίδιο αποτέλεσμα για όλους τους Ελληνες .Μείωση των συντάξεων και αύξηση του χρόνου εργασίας.

Συμπληρώνει έτσι τη νέα πραγματικότητα της ζωής μας μετά τις περικοπές στους μισθούς και το κύμα ακρίβειας που επέφεραν τα προηγούμενα μέτρα.

Κατ’ αρχήν κανείς δε μπορεί να κλείσει τα μάτια σε μια σειρά παραλογισμών που δημιουργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στο ασφαλιστικό από πολιτικές αποφάσεις. Παραλογισμών που ανεχόμασταν και μας βόλευαν.

Εργαζόμενοι στα 40 η τα 45 τους χρόνια δηλαδή στην πιο γόνιμη περίοδο του επαγγελματικού τους βίου, τότε που συνδυάζουν εμπειρία και παραγωγικότητα έβγαιναν στη σύνταξη.

Στρατιωτικοί, αστυνομικοί,ακόμα και εργαζόμενοι σε ΔΕΚΟ μετά από 20 χρόνια δουλειάς αντί να συνεχίσουν να προσφέρουν άρχιζαν ένα κύκλο ζωής σε βάρος των υπολοίπων.

Η πελατειακή αυτή σχέση που βόλευε είχε ως αποτέλεσμα να κλείνουμε τα μάτια στο μεγάλο πάρτι που εστίασαν κάποιοι διορισμένοι από τις κυβερνήσεις με τα αποθεματικά των ταμείων.

Διαχείριση ομιχλώδης, σκανδαλώδης και εξοργιστική. Κάποιοι έβγαλαν πολλά δις. Αλλά σχεδόν κανείς δε διαμαρτυρόταν γιατί υπήρχε…αντάλλαγμα.”Μην ασχοληθείτε”ήταν το νόημα που έλεγαν οι κυβερνώντες,”εμείς ότι και να γίνει θα συμπληρώνουμε τα λεφτά και εσείς θα παίρνετε τις συντάξεις σας.”
Με αυτό το συμβιβασμό ανάμεσα στην ατασθαλία ή έστω την κακοδιαχείριση και το βόλεμα κυλούσε το ασφαλιστικό.

Και για τη λεηλασία των αποθεματικών κάνεις δεν τιμωρήθηκε με μοναδική εξαίρεση τους προσφάτους “κουμπάρους” που ξεπέρασαν κάθε όριο.

Για μια ακόμα φορά το διεφθαρμένο κράτος θέλησε και κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση να διαφθείρει και τους πολίτες του ώστε να κλείνουν τα μάτια στη ρεμούλα.

Λες οι παρεμβάσεις που γίνονταν δεν είχαν στόχο την αλλαγή αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, αλλά τη διαιώνισή τους. ‘Εκοβαν λίγα από τα προνόμια για να συνεχιστεί το φαγοπότι χωρίς πολλές γκρίνιες.

Όμως όπως συμβαίνει πάντα έρχεται η ώρα του λογαριασμού. Είναι η ώρα που ζούμε τώρα. Και το τίμημα της είναι βαρύ. ‘Οσα πήραμε θα τα δώσουμε πίσω στο πολλαπλάσιό τους. Εκείνοι που έκλεψαν όμως θα μείνουν στο απυρόβλητο για να απολαύσουν τους…κόπους τους.

Το ερώτημα τώρα είναι εάν αυτό το σχέδιο είναι κοινωνικά παραδεκτό αλλά και επαρκές για τα επόμενα χρόνια.

Κεντρική του ρύθμιση είναι ότι από το 2018 το κράτος σταματά να επιχορηγεί τα ταμεία και αναλαμβάνει μόνο μια ευθύνη. Να καταβάλει σε κάθε συνταξιούχο το πόσο των 360 ευρώ το μήνα.

Τα υπόλοιπα χρήματα που ο καθένας θα δικαιούται θα τα παίρνει από το ταμείο του εάν υπάρχουν. ‘Η τέλος πάντων θα παίρνει όσα υπάρχουν.
Πρόκειται για μια δομική αλλαγή της αντίληψης και της συμμετοχής του κράτους στη συνταξιοδότηση.

Την υλοποιεί μια σοσιαλιστική κυβέρνηση και όπως όλα δείχνουν δε θα επιστρέψουμε πότε στην προηγούμενη. Την πιο κοινωνική. Με απλά λόγια τελειώνει η εύνοια του κοινωνικού κράτους σε κάθε έκφανσή της. Τώρα, θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί το νέο καθεστώς δεν “ανοίγει το παιγνίδι” και στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί δε δίνει τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη να επιλέγει ανάμεσα σε δημόσια ή ιδιωτική ασφάλιση εάν αυτή του παρέχει περισσότερα, όπως γίνεται σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες,αφού με τις εισφορές που καταβάλουμε θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε πολλαπλάσιες παροχές.

Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να το κάνει. Και ίσως έκανε καλά, θα πείτε ορισμένοι, αφού σε αυτό το ανίκανο κράτος που ζούμε βλέπουμε εταιρίες όπως η “ΑΣΠΙΣ” που ενώ ήταν σαφές ότι πήγαιναν στο γκρεμό, με πολιτικές παρεμβάσεις συνέχιζαν τη λειτουργία τους.(σ.σ. ούτε και γι’αυτό υπάρχει κάποιος υπεύθυνος).

Επόμενο ερώτημα είναι αν θα τιμωρηθεί κάνεις από όσους φταίνε για αυτί την κατάντια, και τι θα γίνει από δω και πέρα. Ως προς την τιμωρία των υπευθύνων κυριαρχεί η σιωπή και η λήθη…

Ως προς τη διαχείριση το καθεστώς παραμένει ομιχλώδες και γεμάτο τρύπες.
Ενα ακόμα θεμελιώδες ζήτημα είναι η αντοχή του νέου συστήματος στο βάθος του χρόνου. Οι γνωρίζοντες λένε ότι μετά από 4 χρόνια ίσως χρειαστεί νέα μεταρρύθμιση.

Εν κατακλείδι έχουμε μπροστά μας έναν ακόμα περιοριστικό νόμο που μειώνει εισοδήματα καταδικάζει σε φτώχεια αδύναμες κοινωνικές ομάδες και συμβάλλει στην ουσιαστική αλλαγή της φιλοσοφίας του κράτους πρόνοιας που είχαμε ως σήμερα.

Αυτό που δεν έχουμε ακόμα,7 μήνες μετά τις εκλογές είναι μια κυβέρνηση με όραμα και σχέδιο για τον τόπο σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία.
Μια κυβέρνηση που να δημιουργεί νέες δομές, νέους μηχανισμούς έλεγχου, νέους κανόνες.

Και κυρίως ανάπτυξη. Η κυβέρνηση Παπανδρέου διαχειρίζεται την κρίση και παράγει ύφεση.

Πένητες οι μισθωτοί, πένητες οι συνταξιούχοι, άνεργοι οι νέοι, χωρίς χρηματοδότηση και μέσα στο πέλαγος της γραφειοκρατίας η επιχειρηματικότητα.

Αυτό είναι το σχέδιο της για τον τόπο;