Η αστυνομία κατηγορεί το 40χρονο Νίκο Μαζιώτη και άλλα 5 άτομα ως μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης “Επαναστατικός Αγώνας”. Αν είναι έτσι και αυτό θα το αποδείξει μόνο η δικαστική διαδικασία είναι να απορεί κανείς. Ο Μαζιώτης είναι κάτι παραπάνω από γνωστός στις αρχές. Είχε συλληφθεί στις αρχές της δεκαετίας επειδή, όπως παραδέχθηκε στο δικαστήριο, κατασκεύασε και τοποθέτησε μια βόμβα στο τότε υπουργείο Ανάπτυξης. Καταδικάστηκε τελικώς για αυτή την πράξη του σε 5 χρόνια φυλάκιση και 10 χρόνια μετά ξανασυνελλήφθη ως ηγετικό στέλεχος της πιο οργανωμένης τρομοκρατικής ομάδας. 

Τα ερωτηματικά είναι εύλογα. Ο “Ε.Α” δρα εδώ και σχεδόν 7 χρόνια. Η αστυνομία υποτίθεται ότι αυτό το διάστημα έχει ερευνήσει, παρακολουθήσει και “ξεσκονίσει” όλους τους εν δυνάμει υπόπτους άρα και τον Μαζιώτη. Και όλα αυτά έχουν γίνει με ουκ ολίγα έξοδα του έλληνα φορολογούμενου. Γιατί δεν έφεραν κάποιο αποτέλεσμα;

Ο “Ε.Α” έχει κάνει πάρα πολλές βομβιστικές και δολοφονικές επιθέσεις κυρίως κατά αστυνομικών. Ποιός μπορεί να μας εξηγήσει γιατί δεν είχε εντοπιστεί αυτή η τόσο “πλούσια” δράση του Μαζιώτη; Τι ακριβώς παρακολουθούσαν οι αστυνομικοί τόσα χρόνια; Ή λοιπόν έχουμε να κάνουμε με πλήρη αν όχι ύποπτη ανικανότητα πολλών ετών ή με μία σημερινή επιχείρηση φιάσκο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ελληνική οικονομία. Από την είσοδο μας στην ΟΝΕ στις αρχές της δεκαετίας, δηλαδή τότε περίπου που καταδικαζόταν ο Μαζιώτης, όπου υπερηφανευόμασταν ότι μειώσαμε το έλλειμμα και τα χρέη μας, φτάσαμε δέκα χρόνια μετά στα όρια της χρεωκοπίας.

Τα “καμπανάκια” είχαν ηχήσει εδώ και καιρό. Ο συναγερμός χτυπούσε επί δύο χρόνια. Το έλλειμμα έπαιρνε τερατώδεις διαστάσεις. Τα επιτόκια ανέβαιναν και εμείς μακάριοι συνεχίζαμε να δανειζόμαστε και να ξοδεύουμε με όλο και πιο έντονους ρυθμούς. Όμως όλοι έκαναν πως “δεν τρέχει τίποτα”. Και αυτοί που κυβερνούσαν και δήλωναν ότι η οικονομία μας είναι “θωρακισμένη”, αλλά και οι άλλοι που έλεγαν προεκλογικά ότι “υπάρχουν τα λεφτά…”.

Στην ουσία είμαστε ενώπιον του καθρέπτη του ελληνικού κράτους. Δηλαδή της πλήρους αναποτελεσματικότητας. Και ο χαρακτηρισμός είναι ο επιεικέστερος δυνατός… Σχεδόν ότι κι αν έχει εξετάσει κανείς διαπιστώνει ακριβώς το ίδιο. Αν από τύχη ή προσπάθεια επιτύχουμε ένα στόχο, έχουμε τον τρόπο να τον ανατρέψουμε σε ελάχιστο χρόνο και να παράξουμε μια νέα πολύ χειρότερη κατάσταση.

Και για αυτό δεν φταίμε εμείς οι πολίτες. Φταίνει αυτοί που μας κυβέρνησαν οι οποίοι αποδείχθηκαν πολύ κατώτεροι της αποστολής τους φυσικά με δικά μας έξοδα.