Η βια, όπως κι αν τη βαφτίζεις, είναι βια. Στερεί ζωές, ελευθερίες, έχει στόχο να τρομοκρατεί, και φανερώνει τις αυταρχικές αντιλήψεις εκείνων που τη χρησιμοποιούν. Είτε είναι αστυνομικοί, είτε τρομοκράτες, αισθάνονται τιμωροί.

“Σερίφηδες”, που κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να λογαριάζουν τίποτα. Λένε, και οι μεν και οι δε, ότι σέβονται τον απλό άνθρωπο. Αν όμως βρεθεί στο δρόμο τους είναι απλώς μια “παράπλευρη απώλεια”.

Χθες μια μάνα, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν έχασε το 15χρονο γιο της και είδε το 11χρονο κορίτσι της να τραυματίζεται. Θα μπορούσε να έχει ζήσει τα ίδια από αντάρτες ή αφγανούς στρατιώτες στην Καμπούλ. ‘Ισως και από αμερικανούς στρατιώτες. Μπορεί πάλι να ζούσε το ίδιο από κάποιο έλληνα αστυνομικό ή από κάποιους ρατσιστές.
Όλοι θα επικαλούνταν κάποιο σπουδαίο λόγο για να ασκήσουν βια. Την αποκατάσταση της τάξης, την επανάσταση και πολλά ακόμα.

Το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ενα 15χρονο παιδί νεκρό. Ποια ιδεολογία μπορεί να το δικαιολογήσει; Ποιος έχει το ανάστημα να δικαιολογήσει γιατί σκότωσε έναν ανήλικο μετανάστη που έψαχνε στα σκουπίδια;

Η απώλεια πρέπει να έχει το ίδιο κόστος είτε προέρχεται από αστυνομικό, είτε από κάποιον που αυτοχαρακτηρίζεται επαναστάτης. Ποιος λοιπόν και με ποια ιδεολογία σηκώνει αυτό το βάρος;
Εχει τα κότσια να δώσει μια εξήγηση που να αντέχει στη λογική, έστω και τη δική του;
Ηταν άραγε εκεί κοντά και παρακολουθούσε το “θέαμα” χωρίς να αντιδράσει; ‘Η ήταν μακρυά, σε ασφαλές σημείο και δεν νοιαζόταν και πολύ για το τι θα γινόταν;
Οπως κι αν έγινε μια μάνα και όλη η κοινωνία κλαίει για τον Αλέξη, τον Χαμίντ και πολλούς ακόμα που κάποιοι ένστολοι ή μασκοφόροι, τους βρήκαν στον “ένδοξο” δρόμο τους.

Φτάνει πια…