Ο Αλέξης Αλεξανδρής τόνισε πως στο ντέρμπι της Ριζούπολης δεν έγινε κάτι παραπάνω απ’ ότι γινόταν σε άλλα γήπεδα, δηλώνοντας για τον Παναθηναϊκό πως “επειδή τους πείραξε η ήττα, έψαξαν να βρουν ένα άλλοθι και μία δικαιολογία για την αποτυχία τους”.
Ο παλαίμαχος επιθετικός ανέφερε και στην εύνοια που κατηγορούνται πως είχαν οι Πειραιώτες από τη διαιτησία με τα πέναλτι, τονίζοντας πως δεν την επιζητούσαν και δηλώνοντας χαρακτηριστικά πως: “Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις”.
“ Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες” δήλωσε ο παλιός επιθετικός του Ολυμπιακού.
Τα χαρακτηριστικά σημεία των δηλώσεων του Αλεξανδρή στο “Sport24.gr”
“Πολυσυζητημένο από κάθε άποψη, είναι το ντέρμπι με το “τριφύλλι” στην Ριζούπολη. Μόνο που ο Αλέξης δίνει μια διαφορετική -από τη συνηθισμένη- οπτική γωνία των πραγμάτων…
“Στο παιχνίδι της Ριζούπολης δεν έγινε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι γίνεται σε όλα τα υπόλοιπα γήπεδα. Απλά, επειδή τους πείραξε η ήττα, έψαξαν να βρουν ένα άλλοθι και μία δικαιολογία για την αποτυχία τους. Δηλαδή, σε ένα ντέρμπι δεν θα προπηλακιστείς; Δεν θα φας μπουκάλια ή κέρματα;
Έχουμε πάει με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα κι έχει πέσει δίπλα μου ένας λαιμός χωριάτικης βρύσης. Και λέω: ‘Αν με πετύχαινε θα με σκότωνε’. Έπεσε όπως το σπαθί του Braveheart! Δεν πρέπει να στεκόμαστε σ’ αυτά τα πράγματα. Ειδικά εκείνη τη δεκαετία ήταν πολύ άγριες οι καταστάσεις. Πηγαίναμε στο Γεντί Κουλέ για να παίξουμε με τον ΟΦΗ και μας έφτυναν σε κάθε πλάγιο. Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Είτε χάναμε, είτε κερδίζαμε δεν αναφερθήκαμε ποτέ σε ψυχολογική βία. Αυτά τα θεωρώ παιδιάστικα και για τις… τιτίκες. Εμάς μάς έφτιαχναν αυτές οι καταστάσεις. Μπορούσε να έχει 50.000 θεατές η Τούμπα; Ας είχε κι ας μας έριχναν τσιμέντα. Έρχονταν τα ξημερώματα έξω απ’ το ξενοδοχείο 2.000 άτομα και χτυπούσαν ταμπούρλα για να μην κοιμηθούμε. Ε και; Είναι χαζό να καταγγέλλουν βρισιές στη φυσούνα ή πέσιμο στο πούλμαν. Κανένας δεν χτύπησε στη Ριζούπολη.
Δεν μπορεί να βγει κάποιος και να πει: ‘Εμένα με χτύπησαν’. Με βρίζεις; Ε, βρίσε. Ο Παναθηναϊκός μπήκε χεσμένος στον αγωνιστικό χώρο. Έπαιζαν για παραπάνω από δύο αποτέλεσμα και εμείς μόνο για ένα και τα καταφέραμε. Αντίστοιχα τη σεζόν 2001/02 με την ΑΕΚ. Προηγήθηκε η ΑΕΚ, αλλά εμείς το γυρίσαμε. Το πιστεύαμε. Ας μην ψάχνουμε να βρούμε δικαιολογίες. Το χορτάρι ήταν ψηλό, ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς… Μόνο για εμένα είναι βαρύς; Δεν είναι για τον άλλον;”
Ο Ολυμπιακός έχει κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του ότι η κυριαρχία της τελευταίας 20ετίας οφείλεται κατά κύριο λόγο στην διαιτησία. Πώς μπορεί να κολλάει μια ωραία γκόμενα με το παραπάνω; Ή οι εξάρες στα ζάρια; Την απάντηση έχει ο Αλέξης…
“Ο Ολυμπιακός είναι σαν μία ωραία… γκόμενα. Όταν πηγαίνει μία ωραία γκόμενα για καφέ, δεν χρειάζεται να κάνει κάτι από μόνη της. Όλοι έρχονται και τη ‘γλείφουν’, χωρίς να το ζητήσει. Θέλουν να είναι φίλοι μ’ αυτήν. Με λίγα λόγια, της κάνουν θελήματα που στην πραγματικότητα τη βλάπτουν και της κάνουν κακό. Δεν σημαίνει, απαραίτητα, πως ο Ολυμπιακός έχει δημιουργήσει έναν στρατό ή η ΑΕΚ κάτι ανάλογο απ’ το 1991 έως το 1994. Προσωπικά, έχω βιώσει τα ίδια πράγματα με δύο διαφορετικές ομάδες. Με τον Παναθηναϊκό δεν το βίωσα, αλλά το άκουγα. Πάντα όταν μία ομάδα κυριαρχεί προσπαθούν οι υπόλοιποι να τη μειώσουν.
Δεν σκέφτηκε κανείς πως επειδή μία ομάδα είναι δυνατή, μία γυναίκα είναι ωραία, έρχονται όλοι και της κάνουν τα χατίρια. Σε ποια θα την πέσεις; Στην άσχημη ή στην όμορφη; Αυτό το παρατηρούμε σ’ όλα το φάσμα της κοινωνίας μας. Υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να κάνουν θελήματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο Ολυμπιακός να ευνοείται χωρίς να το κυνηγά ή να το επιζητά. Δεν έχει ανάγκη ο Ολυμπιακός από ένα σκατοοφσάιντ! Γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ακυρώνεται όλη η υπόλοιπη προσπάθεια. Δεν θέλω να είμαι κακοπροαίρετος. Μ’ αρέσει το ανθρώπινο λάθος. Όπως έχω κάνει εγώ άπειρα λάθη, έτσι είναι πιθανό να κάνει κι ένας διαιτητής.
Αλλά δεν πρέπει να κολλάμε σ’ αυτό. Δεν είναι μόνο αυτό. Εντάξει, εγώ μπορεί να έπεσα. Εσύ σαν διαιτητής έπρεπε να το δώσεις; Εγώ παίζω για να κερδίσω. Είμαι ανταγωνιστικός ακόμα κι απέναντι στο παιδί μου. Αν θες να είσαι πρωταθλητής δεν υπάρχουν fair play και μ@λ@κίες. Θέλω να κερδίσω. Πώς θα κερδίσω; Με τον οποιοδήποτε τρόπο. Κλέβω ακόμα και το παιδί μου! Φέρνω έξι-πέντε στα ζάρια και του λέω πως έφερα εξάρες.
Αν εσύ πιστεύεις πως θέλω να σε κλέψω, μην μου κάνεις το χατίρι. Εγώ έπεσα για το πέναλτι. Εσύ πρέπει να το δώσεις για να φανείς καλός στα μάτια κάποιου άλλου; Όχι, μην το δώσεις. Δεν είναι ωραίο να βάζεις δύο γκολ και να σου λένε πως δεν κέρδισες επειδή έβαλες αυτά τα δύο γκολ, αλλά επειδή έκοψε ο διαιτητής ένα ανύπαρκτο οφσάιντ του αντιπάλου σου. Εντάξει ρε φίλε, επειδή έφευγε μόνος του είναι βέβαιο πως θα έβαζε το γκολ; Δεν μ’ αρέσει να αναλωνόμαστε σε τέτοια πράγματα. Όπως προείπα, το έζησα με δυο διαφορετικές ομάδες. Να το ζούσα μία φορά να πω ‘εντάξει’. Αλλά με δύο;”
ΠΗΓΗ: sport24.gr
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163