Και εξηγούμαστε. Ο οικονομικός ορθολογισμός για την αντιμετώπιση του χρέους υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να μειωθεί με ισχυρή ανάπτυξη. Όσο μεγαλύτεροι ρυθμοί ανάπτυξης, τόσο ταχύτερα μειώνεται το χρέος ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Δεύτερος παράγοντας που λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο πληθωρισμός. Μεγαλύτερος πληθωρισμός σημαίνει ταχύτερη αποκλιμάκωση του χρέους, χαμηλότερος πληθωρισμός σημαίνει μικρότερη αποκλιμάκωση και αρνητικός πληθωρισμός σημαίνει αύξηση του χρέους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πρόκειται για απλές αλήθειες για απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας και γενικότερα οικονομίας τα οποία τα γνωρίζουν καλά ακόμα και οι πρωτοετείς φοιτητές.
Δυστυχώς όμως στην περίπτωση της χώρας μας, δεν τα εφαρμόζουν ούτε οι ευρωπαίοι εταίροι, ούτε το ΔΝΤ. Και πρόκειται ασφαλώς είτε για οικονομικό παραλογισμό, είτε για σκοπιμότητες που υπηρετούν άλλους στόχους και σκοπούς.
Γιατί όταν ζητούν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, επιδρούν αρνητικά στο ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, επιδρούν αρνητικά στην ταχύτητα μείωσης του χρέους, όπως ήδη προαναφέραμε. Και επειδή ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης ακολουθούνται και από υψηλότερο πληθωρισμό, έχουμε συνήθως ταχύτερη μείωση του χρέους ως ποσοστού του Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόντος.
Αυτές τις απλές αλήθειες αρνούνται τόσο οι ευρωπαίοι όσο και το Δ.Ν.Τ. και προβάλλουν τον παραλογισμό των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων και μετά το 2018, γιατί δήθεν έτσι θα μπορέσουν να καταστήσουν βιώσιμο το χρέος.
Όμως δυστυχώς είναι σίγουρο πως τα αποτελέσματα θα είναι αντίθετα από τις προσδοκίες που δήθεν περιμένουν. Γιατί αν με μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα και λιγότερα μέτρα είχαμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης, είναι σίγουρο πως το χρέος θα μειωνόταν πολύ πιο γρήγορα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο ιδανικός συνδυασμός για να βγει η χώρα από το τέλμα το ταχύτερο δυνατό, είναι η μείωση του χρέους με μεσοπρόθεσμα μέτρα και αλλαγή του μείγματος της οικονομικής πολιτικής, ώστε να επιταχυνθεί η έξοδος της οικονομίας από την κρίση και να εμπεδωθεί σταθερή οικονομική ανάπτυξη.
Αν υπήρχαν οικονομικά μόνο κριτήρια στην αντιμετώπιση του προβλήματος, τότε θα ήταν πολύ πιο εύκολη η συμφωνία και η αξιολόγηση. Δυστυχώς όμως υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως οι εκλογές στη Γερμανία, η εμμονή του Δ.Ν.Τ. στις συνταγές της λιτότητας και στα νεοφιλελεύθερα δηλητηριώδη προγράμματα, ενώ δεν θα πρέπει να υποτιμούμε και εγχώριες παραμέτρους.
Όλα τα προαναφερόμενα συνθέτουν ένα παράλογο και ανόητο τρόπο προσέγγισης της υπόθεσης, που μαζί με τις εμμονές του Σόιμπλε για μικρότερη Ευρώπη και Grexit, καθιστούν τη συμφωνία για την αξιολόγηση περισσότερων δύσκολη και ακανθώδη.
Και τις συνέπειες βεβαίως θα κληθεί να τις πληρώσει ο ελληνικός λαός για άλλη μία φορά, αφού η Ελλάδα κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στη μεγάλη παγίδα των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων.
