Το Eurogroup βρίσκεται σε κατάσταση… αναμονής για “λευκό καπνό” ή όχι κι αυτό φυσικά φέρνει για μια ακόμη φορά την Ελλάδα στο προσκήνιο και το “μικροσκόπιο” διεθνών μέσων ενημέρωσης. Η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, που θα σημάνει και την έναρξη των συζητήσεων για την ελάφρυνση του χρέους είναι το σημείο – κλειδί της σημερινής κρίσιμης συνεδρίασης, ωστόσο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει φροντίσει ήδη να μας… προσγειώσει, προβάλλοντας για μια ακόμη φορά εξωφρενικές απαιτήσεις. Τουτέστιν, πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% για άλλα 10 χρόνια!
Στο κλίμα, λοιπόν, των εξελίξεων, η Wall Street Journal δημοσιεύει μια ανάλυση του Simon Nixon, με τίτλο: “Ελλάδα και πιστωτές επιστρέφουν σε τροχιά σύγκρουσης“.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε μία ήπειρο που μαστίζεται από πολλαπλές κρίσεις, η Ελλάδα παραμένει το “λίκνο” της ευρωπαϊκής δυσλειτουργίας, σημειώνει χαρακτηριστικά το δημοσίευμ, που συμπληρώνει πως μπορεί η χώρα να έφυγε από τα πρωτοσέλιδα τους τελευταίους μήνες, ωστόσο οι ποικίλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει παραμένουν “θαμμένες” κάτω από το κύμα ρευστότητας που φέρνουν τα πακέτα διάσωσης.
Και συνεχίζει ο Simon Nixon: “Παρόλα αυτά, η Ελλάδα παραμένει η μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση της Ευρωζώνης. Και αυτό επειδή η ιδιαίτερη περίπτωσή της υποχρεώνει την Ευρωζώνη να κάνει κάτι που μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί ανίκανη να πράξει εκτός υπό ορισμένες συνθήκες έντονου οικονομικού στρες: Να λάβει συλλογική πολιτική απόφαση“.
Η WSJ αναφέρεται συγκεκριμένα στη σημερινή συνεδρίαση του Eurogroup στις Βρυξέλλες, λέγοντας πως η απόφαση μοιάζει προφανής: Θα πρέπει να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και να τεθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι για τα εναπομείναντα δύο έτη της διάρκειάς του. Αυτή η απόφαση με τη σειρά της θα “ξεκλειδώσει” την επόμενη δόση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ωστόσο, η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή όσο ακούγεται. Το δημοσίευμα εξηγεί πως Γερμανία και Ολλανδία έχουν υποσχεθεί στα κοινοβούλιά τους να μην ζητήσουν επιπλέον χρήματα για την Ελλάδα εάν το ΔΝΤ δεν ανανεώσει τη συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα.
Το ΔΝΤ από την πλευρά του, όμως, διαμηνύει πως δεν θα το κάνει μέχρι να διασφαλίσει πως το φορτίο χρέους της Ελλάδας είναι διατηρήσιμο. Για το Ταμείο τίθεται ζήτημα θεσμικής αξιοπιστίας. Έχει ήδη προσυπογράψει δύο αποτυχημένα προγράμματα και είναι αποφασισμένο να μην συμμετάσχει σε τρίτο εάν δεν πειστεί πως η Ελλάδα μπορεί να επιστρέψει στις αγορές στο τέλος του προγράμματος.
Η σύμπλευση των δύο πλευρών -Ευρωζώνης και ΔΝΤ- εξαρτάται από τη συμφωνία για τους μακροπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους, συνεχίζει η WSJ. Βάσει των όρων του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, η Ελλάδα δεσμεύεται μεσοπρόθεσμα να πετυχαίνει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ.
Η Γερμανία θεωρεί πως “μεσοπρόθεσμα” σημαίνει τουλάχιστον ακόμη μια δεκαετία. Το ΔΝΤ, αντιθέτως, θεωρεί απίθανο η Ελλάδα να καταφέρει να πετυχαίνει τόσο υψηλό πρωτογενές πλεόνασμα για τόσο μεγάλο διάστημα. Λίγες χώρες έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο παρελθόν και καμία από αυτές δεν είχε τόσο αδύναμη διακυβέρνηση όσο η Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα της οποίας παραδοσιακά υπήρξε διάτρητο σε σχέση με τα αιτήματα των κατεστημένων συμφερόντων.
Στην πραγματικότητα, σημειώνει το δημοσίευμα, το ΔΝΤ είναι σκεπτικό για το εάν η Ελλάδα θα καταφέρει να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ακόμη και το 2018 και θα ήταν πιο άνετο με έναν στόχο 1,5% του ΑΕΠ την επόμενη δεκαετία. Ωστόσο, μια τέτοια συμφωνία θα ήταν πολιτικά “τοξική” για τη Γερμανία δεδομένου ότι, βάσει των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωζώνης, πολλές χώρες υποχρεούνται να διατηρούν ανάλογα υψηλά πλεονάσματα για πολλά χρόνια.
Φυσικά, όσο χαμηλότερος στόχος τεθεί για το έλλειμμα, τόσο μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους θα χρειαστεί.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο τρόπος επίλυσης αυτού του αδιεξόδου κάθε άλλο παρά ξεκάθαρος είναι. Η αντιπαράθεση έχει ήδη απειλήσει δυο φορές στο παρελθόν να εκτροχιάσει το πρόγραμμα. Και στις δύο περιπτώσεις ήταν η Γερμανία που έκανε τα “στραβά μάτια” και αποφάσισε να αποδεσμεύσει χρήματα για την Ελλάδα στη βάση της δέσμευσης από το ΔΝΤ ότι θα “ανέβει στο τρένο” έως τα τέλη του τρέχοντος έτους.
Όμως μοιάζει απίθανο να λειτουργήσει και τρίτη φορά αυτό το… “πασάλειμμα”. Ήδη, το ολλανδικό κοινοβούλιο έχει ξεκαθαρίσει ότι η συμμετοχή του ΔΝΤ είναι απαραίτητη για να εγκρίνει μελλοντικά άλλη δόση προς την Ελλάδα.
Και φτάνουμε, λοιπόν, στο… ζουμί.
Οι αξιωματούχοι φοβούνται πως υπάρχουν δύο πιθανοί τρόποι να δοθεί τέλος στο αδιέξοδο.
Ο πρώτος είναι Γερμανία και ΔΝΤ να προχωρήσουν σε έναν συμβιβασμό για τους μεσοπρόθεσμους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος. Το τίμημα μιας τέτοιας συμφωνίας, ωστόσο, θα είναι η Ελλάδα να κληθεί να εμφανίζει πλεόνασμα 3,5% κάθε χρόνο μετά το 2018 και το ΔΝΤ να ζητήσει από την Αθήνα να νομοθετήσει πρόσθετα μέτρα λιτότητας προκειμένου να πειστεί ότι ο στόχος αυτός μπορεί να επιτευχθεί. Όπως έχουν τα πράγματα, δεν είναι σαφές ότι οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα ήταν ικανή να νομοθετήσει νέα μέτρα, δημιουργώντας τον κίνδυνο νέας πολιτικής αστάθειας.
Ο δεύτερος, είναι να συνεχιστεί το αδιέξοδο έως το καλοκαίρι αλλά και μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου -ένα σημείο στο οποίο η βλάβη που θα έχει υποστεί η ελληνική οικονομία θα είναι τόσο μεγάλη που θα χρειαστεί και τέταρτο πρόγραμμα στήριξης για να παραμείνει στο ευρώ.
Και τα δύιο σενάρια απειλούν να αναζωπυρώσουν την ελληνική κρίση του περασμένου έτους. “Διαθέτει, ωστόσο, ακόμη η Ευρωζώνη την ικανότητα λήψης αποφάσεων που απαιτείται για να την ανακόψει;“, διερωτάται καταλήγοντας η Wall Street Journal…
Πηγή: wsj.com
