«Ετοιμαστείτε για Merkexit. Μια ηγεσία του Σόιμπλε θα πρέπει να είναι μια από τις μεγαλύτερης ανησυχίας της Ευρώπης» είναι ο τίτλος άρθρου γνώμης του Politico, που υπογράφει ο Mujtaba Rahman, επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του Eurasia Group.
«Μπορεί το Brexit να είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τον επόμενο χρόνο οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Αλλά δεν είναι η μοναδική. Η αναστάτωση στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει επισκιάσει την πιθανότητα ενός άλλου δραματικού exit από την ευρωπαϊκή σκηνή, αν η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αποφασίσει να μην θέσει υποψηφιότητα για μια τέταρτη θητεία», γράφει ο Rahman.
Η Μέρκελ κρατά ακόμα κλειστά τα χαρτιά της σχετικά με το αν πρόκειται να θέσει ή όχι υποψηφιότητα. Αν και το πιθανότερο είναι πως η Μέρκελ τελικά θα είναι υποψήφια για την καγκελαρία, οι πιθανότητες να επιλέξει το αντίθετο είναι περισσότερες απ’ όσες νομίζουν πολλοί. Και ο πιθανότερος διάδοχός της, τουλάχιστον για μικρό χρονικό διάστημα, θα είναι διασπαστικός: ο ισχυρός υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησής της: ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε γράφει το Politico.
«Η ιδέα πως η Μέρκελ δεν θα θέσει υποψηφιότητα έγινε θέμα ανοιχτής συζήτησης μετά την κακή πορεία του κόμματός της στο κρατίδιο όπου εκλέγεται και η ίδια, στις τοπικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Πολιτικός που αρέσκεται στις διαβουλεύσεις, η Μέρκελ δεν θα πάρει την απόφαση μέχρι τη στιγμή που θα πρέπει να το κάνει, όταν το CDU θα το συνέδριό του, στο Έσεν, στις αρχές Δεκεμβρίου. Και η απόφασή της θα αντανακλά το αν πιστεύει πως μπορεί να είναι “κεφάλαιο” για την πορεία του κόμματός της.
Αν αποφασίσει να αποχωρήσει, υπάρχει πολύ μικρή αμφιβολία για το ποιος θα την αντικαταστήσει. Ο Σόιμπλε είναι δημοφιλής στη γερμανική κοινωνία και στους βουλευτές του CDU, δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος από το κόμμα της Μέρκελ που να μπορεί να τον ανταγωνιστεί.
Εσωτερικά, ο Σόιμπλε θα έχει μεγαλύτερο πολιτικό κεφάλαιο από τη Μέρκελ. Αλλά η άφιξή του στην καγκελαρία θα γίνει δεκτή με σοβαρές επιφυλάξεις από το Παρίσι, το Λονδίνο, αλλού στην Ευρώπη και στην πραγματικότητα σε όλο τον κόσμο. Και δικαίως, μια ηγεσία Σόιμπλε μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά καταστροφική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και δυνητικά καταστροφική για την ευρωζώνη.
Ο Σόιμπλε έχει καθιερώσει τον εαυτό του σαν ένα δημοσιονομικό γεράκι, συχνά επιπλήττει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για τη δημοσιονομική ευελιξία που προσφέρει στις χώρες του Νότου της ευρωζώνης (εκτός αν τυχαίνει να προέρχεται από την ίδια πολιτική οικογένεια με το CDU, που σε αυτή την περίπτωση συχνά πάει… πάσο). Σαν καγκελάριος, θα περιμένει κανείς, να ξεπεράσει τις στενές δημοσιονομικές ερωτήσεις και να σκεφτεί μακροπρόθεσμα τις συνέπειες των αποφάσεων της Γερμανίας. Το αν θα μπορέσει να κάνει αυτή τη μετάβαση, δεν είναι ξεκάθαρο.
Μόλις πρόσφατα ο Σόιμπλε επέκρινε δημόσια τηνχαλαρή νομισματική πολιτική του διοικητή της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι για την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος AfD στη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για το χρέος της Ελλάδας, τάχθηκε περίτρανα υπέρ της εξόδου της Αθήνας από την Ευρωζώνη. Και μπορεί ακόμη να είναι υπέρ (του Grexit). Aν, ας πούμε, χρειαζόταν η Πορτογαλία άλλο ένα πρόγραμμα διάσωσης – μια πιθανότητα που δεν είναι εντελώς αδιανόητη- θα τη στήριζε;
Με τον Σόιμπλε στο τιμόνι της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής οικονομίας, οι μακροοικονομικές πολιτικές στην ευρωζώνη θα μπορούσαν να γίνουν ακόμη πιο “τοξικές”, καθώς το πνευματικό και φιλοσοφικό χάσμα ανάμεσα στους Βόρειους δανειστές και τους Νότιους δανειζόμενους θα βαθύνει δραματικά. Οι πολιτικές σχέσεις ανάμεσα στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη (σ.σ. έδρα της ΕΚΤ) θα επιδεινωθούν και ίσως μετατρέψουν τις σημερινές εντάσεις σε ανοιχτή αντιπαράθεση, ιδίως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Και η κατάσταση στο εσωτερικό της Γερμανίας θα χειροτέρευαν (σε περίπτωση μιας καγκελαρίας Σόιμπλε). Με λιγότερες θέσεις διαθέσιμες για τα κεντρώα κόμματα, ένας ακόμη Μεγάλος Συνασπισμός με το κεντροαριστερό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι πιθανός, παρά την μακρά προϊστορία διαφωνιών με τον Σόιμπλε για την αστυνόμευση, τη δημοσιονομική πολιτική και τις συντάξεις.
Στους τομείς της μετανάστευσης και της ασφάλειας, ο Σόιμπλε θα ήταν στα δεξιά της Μέρκελ. Αν και θεωρείται απίθανο να αντιστρέψει εντελώς τη μεταναστευτική πολιτική, οι πιθανότητες είναι να έρθει σε κόντρα με το SPD προτείνοντας αυστηρότερες ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις και συνοπτικές διαδικασίες απέλασης. Λαμβάνοντας υπόψη την προτίμησή του για επιλεκτική εφαρμογή των κανόνων της Ε.Ε., πιθανότατα θα αναζητήσει τρόπους για να παρακάμψει την επιβάρυνση του ιδιωτικού τομέα αν μια “ένεση” με τα χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων είναι απαραίτητη για τη Deutsche Bank.
Στις διεθνείς σχέσεις, δεν είναι σαφές αν ο Σόιμπλε είναι διατεθειμένος να υποκλιθεί (ή υποταχθεί) σε μια ολοένα και πιο αυταρχική τουρκική κυβέρνηση, όπως έκανε η Μέρκελ και φαίνεται διατεθειμένη να συνεχίσει να κάνει. Και οι απόψεις του για τη Ρωσία, την Ουκρανία και τη Συρία είναι απλά άγνωστες.
Η μοναδική νότα αισιοδοξίας μιας ηγεσίας Σόιμπλε θα ήταν το γεγονός ότι θα πρέπει να προσαρμόσει τη συντηρητική πολιτική του στον κυβερνητικό του εταίρο – και όταν πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση στον επερχόμενο πρόεδρο της Γαλλίας, πιθανότητα να είναι ο Αλέν Ζιπέ ή ο Νικολά Σαρκοζί. Αλλά ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Καθώς οι ηγέτες της Ε.Ε. προετοιμάζονται για τη ζωή χωρίς τους Βρετανούς, θα πρέπει επίσης να σκέφτονται για τη Γερμανία – και την Ευρωπαϊκή Ένωση- χωρίς τη Μέρκελ».
Πηγή: Politico
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163