Πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας, οι οποίοι δεν δίστασαν να αφήσουν πίσω δουλειά και οικογένεια και να απλώσουν χείρα βοηθείας σε απελπισμένους πρόσφυγες που κατέκλυσαν τους τελευταίους μήνες τη χώρα. Το έπραξαν από ανθρωπισμό και αίσθημα αλληλεγγύης, χωρίς οικονομικά ανταλλάγματα και ματαιοδοξία προβολής.
Η νοσηλεύτρια από τη Σάμο, η οποία μαζί με άλλες οκτώ γυναίκες μαγείρευαν καθημερινά χιλιάδες μερίδες για όσους κατέφθαναν στο νησί, ο ψαράς από τη Σκάλα Συκαμιάς Λέσβου που διέσωσε ενήλικες και κυρίως μωρά από βέβαιο πνιγμό, ο μίμος από τα Γιάννενα που διασκεδάζει παιδιά σε κέντρα υποδοχής της Ηπείρου, καθώς και μέλη εθελοντικών-μη κερδοσκοπικών οργανώσεων και αιρετοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, ταξίδεψαν από την Ελλάδα στις Βρυξέλλες και αφηγήθηκαν τις προσωπικές εμπειρίες τους σε ειδική τιμητική εκδήλωση με τίτλο «Solidarity in Action», που διοργάνωσε, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Ομάδα της Ευρωαριστεράς (GUE-NGL), με πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιου Κούλογλου.
Σε μία κατάμεστη αίθουσα, η πρόεδρος της GUE-NGL, Γκάμπι Τσίμερ, του γερμανικού Die Linke, προλογίζοντας την εκδήλωση, τόνισε ότι ελάχιστες είναι οι χώρες της ΕΕ που ανέλαβαν τις ευθύνες τους στην αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, ενώ οι περισσότερες, όχι μόνο απέφυγαν κάτι τέτοιο, αλλά, αντίθετα, ύψωσαν τείχη, έστησαν φράχτες και έκλεισαν τα σύνορά τους.
«Είμαστε υπερήφανοι γιατί εσείς υπερασπιστήκατε τις ανθρωπιστικές αξίες της Ευρώπης. Εσείς είστε η πραγματική Ευρώπη και γι’ αυτό σας αξίζει το Νόμπελ Ειρήνης», ανέφερε, από την πλευρά του, ο κ. Κούλογλου απευθυνόμενος στους καλεσμένους.
Ο λόγος στους «μικρούς ήρωες» και στα προσωπικά βιώματά τους, όπως τα αφηγήθηκαν -συχνά με συγκίνηση- τόσο στην εκδήλωση, όσο και κατ΄ιδίαν σε δημοσιογράφους ελληνικών ΜΜΕ, μεταξύ των οποίων και του ΑΠΕ-ΜΠΕ, που συμμετείχαν στην αποστολή:
Ιοκάστη Νικολαΐδη – Κωνσταντούρου: «Τον περασμένο Αύγουστο ο σύζυγός μου, που είναι πυροσβέστης και συμμετείχε σε διασώσεις προσφύγων, με πήγε στο λιμάνι της Σάμου για να δω από κοντά το δράμα των νεοαφιχθέντων προσφύγων. Σοκαρίστηκα με αυτό που είδα: Άνθρωποι μισοπνιγμένοι, ταλαιπωρημένοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι. Αμέσως, οργάνωσα γυναίκες, μέλη του συλλόγου γονέων παιδιών με σύνδρομο Ντάουν που είχα ιδρύσει, και αποφασίσαμε να σηκώσουμε τα μανίκια και να μαγειρέψουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Σηκωνόμασταν καθημερινά από τις 4 το πρωί και μαγειρεύαμε με δικά μας υλικά, η κάθε μία στην κουζίνα της. Στη συνέχεια, μεταφέραμε τα φαγητά σε τεράστιες κατσαρόλες, διανύοντας αποστάσεις, ακόμα και 25 χιλιομέτρων, μέχρι τον χώρο όπου φιλοξενούνταν οι πρόσφυγες και κάναμε μόνες μας τη διανομή.
Ξεκινήσαμε φτιάχνοντας 30 μερίδες, αλλά γρήγορα αυτές έγιναν 100, 200, 300, μέχρι που φτάσαμε να φτιάχνουμε καθημερινά 4.830 μερίδες. Και όλα αυτά, αρχικά, με δικά μας έξοδα και με τη βοήθεια απλών πολιτών. Το κράτος και οι ΜΚΟ ήρθαν αργότερα, όταν έγινε γνωστή η δράση μας. Όσο για την ΕΕ, αυτή ήταν πάντοτε απούσα. Υπήρξαν στιγμές που λόγω υπερκόπωσης σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε. Αλλά βλέπαμε τους διασώστες να φέρνουν συνεχώς θύματα πολέμου, παιδιά με κομμένα πόδια και χέρια και έγκυες γυναίκες και αποφασίζαμε να συνεχίσουμε την κοινή προσπάθεια. Σε 237 ημέρες μαγειρέψαμε και διανείμαμε 248.058 μερίδες φαγητού. Αν όλο αυτό το κατάφεραν μόλις εννέα γυναίκες, φανταστείτε τι μπορούν να κατορθώσουν- αν το θελήσουν- οι περίπου 800 ευρωβουλευτές και επίτροποι της ΕΕ. Κάνω έκκληση σε όλους αυτούς: Σταματήστε τον πόλεμο στη Συρία. Ξυπνήστε το πρωί, αναπνεύστε και δώστε αγάπη. Δεχτήκαμε απίστευτο πόλεμο από ντόπιους και μη. Ζητούσαν- συχνά και απειλώντας τις ζωές των παιδιών μας- να σταματήσουμε να ταΐζουμε μουσουλμάνους. Εγώ, όμως, ως χριστιανή, έχω μάθει να αγαπώ όλον τον κόσμο και ως μάνα τεσσάρων παιδιών αντιμετωπίζω και τα άλλα παιδιά σαν να είναι δικά μου. Τελικά, όταν ανέλαβε ο στρατός, μας είπαν ότι τώρα δεν χρειαζόμασταν. Πέσαμε σε κατάθλιψη και αρχίσαμε ομαδική ψυχοθεραπεία, αλλά τα βράδια κοιμόμαστε καλά γιατί έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για τους συνανθρώπους μας».
«Οι γονείς πετούσαν τα μωρά τους στη βάρκα μου για να τα γλυτώσουν από πνιγμό».
Θανάσης Μαρμαρινός: «Από τις 15 Ιουλίου και μετά, σχεδόν κάθε βράδυ που βγαίναμε να ψαρέψουμε στα ανοιχτά της Σκάλας Συκαμιάς, έβλεπα από μακριά φωτοβολίδες από βάρκες, ασφυκτικά γεμάτες με πρόσφυγες να καλούν σε βοήθεια. Χωρίς δεύτερη σκέψη, παρατούσαμε τη δουλειά και σπεύδαμε στο σημείο και μαζεύαμε τους ναυαγούς. Έχω γλιτώσει συνολικά περίπου 4.000 πρόσφυγες σε 75 βάρκες. Αξέχαστο μου έχει μείνει το εξής περιστατικό: Όταν ένα βράδυ πλησίασα ένα φουσκωτό, είδα ότι ήταν γεμάτο νερό και μέσα απελπισμένοι άνδρες, γυναίκες και μωρά. Μόλις με είδαν οι γονείς «πετούσαν» τα μωρά τους στη βάρκα μου για να γλυτώσουν τον πνιγμό. Γλίτωσαν και τα 19. Πολλά από αυτά ήταν νεογέννητα και τόσο μικρά που δεν φαινόντουσαν μέσα στο σωσίβιο που φορούσαν. Από εκείνο το βράδυ και για μία εβδομάδα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, γιατί συνεχώς έβλεπα στον ύπνο μου αυτά τα παιδιά. Έως τις 28 Οκτωβρίου, που έγινε το μεγάλο ναυάγιο στον Μόλυβο (κοντά στη Σκάλα Συκαμιάς) και ευαισθητοποιήθηκαν το κράτος και οι ΜΚΟ, «παλεύαμε» μόνοι μας. Όλο αυτό το διάστημα δεν βγάλαμε καθόλου λεφτά γιατί, αντί να ψαρεύουμε, κάναμε διασώσεις. Οι 160 κάτοικοι του χωριού προσφέραμε τα πάντα στους πρόσφυγες, με αποτέλεσμα στο τέλος να μείνουμε χωρίς τρόφιμα, ρούχα και παπούτσια, αλλά δεν μας πειράζει. Αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε».
Γιώργος Φλώρος: «Για πολλά χρόνια εργαζόμουν ως καλλιτέχνης παντομίμας στη Σουηδία. Πριν από τρία χρόνια, σε μία παράσταση σε κέντρο υποδοχής προσφύγων, αντιλήφθηκα ότι τα παιδιά τρόμαξαν στο άκουσμα ότι προέρχομαι από την Ελλάδα. Οι παιδοψυχολόγοι εξήγησαν ότι έχουν τραυματικές εμπειρίες από τη χώρα μου. Όταν άρχισαν να καταφτάνουν οι Σύροι στα ελληνικά νησιά αποφάσισα να επιστρέψω και να βοηθήσω τα προσφυγόπουλα, ώστε, τουλάχιστον αυτά να έχουν ευχάριστες αναμνήσεις. Έριξα την ιδέα σε γνωστούς μου καλλιτέχνες και έτσι δημιουργήσαμε το “Καραβάνι της Χαράς”, με το οποίο επισκεπτόμαστε τα κέντρα υποδοχής και διασκεδάζουμε τα παιδιά. Στο Καραβάνι συμμετέχουμε κλόουν, μουσικοί, ηθοποιοί, εικαστικοί, που με δικά μας έξοδα προσπαθούμε να προσφέρουμε χαρά και ξεγνοιασιά. Λυπάμαι, όμως, όταν πολλά από τα παιδιά με καλλιτεχνικές ευαισθησίες ζητούν να τους προσφέρουμε ξυλοπόδαρα, μπογιές και μπλοκ ζωγραφικής, ρούχα για μεταμφιέσεις, και εμείς δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να τους τα προσφέρουμε».
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163