Δεν κύλησε πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες και ο πρωθυπουργός από την ουτοπία πέρασε στο ρεαλισμό και από τα αναθέματα για τον κακό καπιταλισμό στην οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη.
Διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές και επιχειρώντας να ψηλαφήσουμε του συμβολισμούς, όχι μόνο στην ομιλία του στα “Ποσειδώνια 2016” για τη ναυτιλία, αλλά και σε εκείνη στο υπουργικό συμβούλιο για την οικονομία και την ανάπτυξη, διαπιστώνουμε μία διαρκή μετατόπιση του Αλέξη Τσίπρα προς το ρεαλισμό. Διαπιστώνουμε να απομακρύνεται από τα ανούσια τσιτάτα, από την αιθεροβάμονα προσέγγιση της πολιτικής και προπαντός της οικονομίας και να αναδεικνύει την αναγκαιότητα της οικονομικής μεγέθυνσης σε συνδυασμό με την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οχι, όμως της οποιασδήποτε αφηρημένης οικονομικής μεγέθυνσης, αλλά εκείνης που λαμβάνει υπόψη τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, καθώς και την προώθηση ενός μοντέλου που βασίζεται στην καινοτομία, την τεχνολογία, την έρευνα, δηλαδή το μοντέλο της οικονομίας της γνώσης, που παράγει υπεραξία για τη χώρα, τους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους, που απαιτεί δεξιότητες, επιστημονική γνώση, εξειδίκευση και λειτουργεί με υψηλές αμοιβές.
Ενα μοντέλο που φιλοδοξεί να ανταγωνιστεί τις πιο αναπτυγμένες οικονομικά και τεχνολογικά χώρες. Ενα μοντέλο που δεν θεωρεί ως ανταγωνίστριες χώρες τις γειτονικές βαλκανικές, ένα μοντέλο που ενσωματώνει στα προϊόντα και τις υπηρεσίες υψηλού επιπέδου τεχνογνωσία, ένα μοντέλο που διακρίνεται για την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα.
Για τους δύσπιστους η πρώτη ένδειξη πως δεν πρόκειται για άλλο ένα ευχολόγιο είναι ο αναπτυξιακός νόμος, ο οποίος θέτει στο επίκεντρο τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και στρέφει το ενδιαφέρον στην οικονομία της γνώσης. Θα πετύχει η μετάλλαξη και η αναβάθμιση της οικονομίας; Θα εξαρτηθεί. Οχι από τίποτα άλλο, αλλά από το πόσο πιστός θα παραμείνει Αλέξης Τσίπρας στην πορεία προς το ρεαλισμό, την ιδεολογική χειραφέτηση και την εγκατάλειψη της ιδεοληψίας που γεννά την εχθρική στάση απέναντι σε ένα μέρος των πολιτών και πιο συγκεκριμένα των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Βεβαίως, πολλοί σύντροφοι του Αλέξη Τσίπρα δεν θα είναι καθόλου ικανοποιημένοι με τη μετακίνηση του πρωθυπουργού προς περισσότερο ρεαλιστικές προσεγγίσεις και θέσεις. Θα υπάρξουν ακόμα και εκείνοι που θα τον θεωρήσουν προδότη των ιδεών τους.
Ομως, αν θέλει να τον δικαιώσει η ιστορία, οφείλει να κλείσει τα αυτιά και να βαδίσει στο δρόμο του ρεαλισμού, στο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την ύφεση και στο ξεπέρασμα της κρίσης.
Βεβαίως, ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύντροφοί του έχουν υποχρέωση να ενσωματώσουν στη διακυβέρνηση και τις αποφάσεις τους, ισχυρά στοιχεία κοινωνικής δικαιοσύνης. Εχουν καθήκον και υποχρέωση απέναντι στους πολίτες που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται σκληρά από την κρίση, απέναντι σε όλους αυτούς που έχουν υποστεί θυσίες. Εχουν υποχρέωση και για λόγους οικονομικούς καθαρά, αφού οι κοινωνίες της ανισότητας και των μεγάλων διακρίσεων δεν είναι οι πλέον παραγωγικές. Το αντίθετο διδάσκει η σύγχρονη επιστήμη.
Και για να πετύχει το εγχείρημα, υπάρχει ανάγκη για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ένα συμβόλαιο απομακρυσμένο από αφορισμούς, εξοστρακισμούς και παντοειδείς αποκλεισμούς, ένα συμβόλαιο που θα διέπεται από την ίση αντιμετώπιση όλων των πολιτών και το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα και τις ευκαιρίες στους παραγωγούς πλούτου να παράξουν περισσότερα και πιο ποιοτικά και στο σύνολο της κοινωνίας την υπόσχεση μιας δίκαιης κοινωνικά διανομής του παραγόμενου πλούτου.
