Θαυμάστε οικονομικό συλλογισμό. Για να πετύχει η Ελλάδα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ το 2018, θα πρέπει να πάρει μέτρα 8 δις ευρώ. Συνδυάστε το αυτό με την εκτίμηση πως η ελληνική οικονομία με μέτρα 5,4 δις ευρώ θα μπει σε ύφεση και θα αντιληφθείτε το μέγεθος της ευφυούς πρότασης του χασάπη της ελληνικής οικονομίας. Η μήπως το μέγεθος της παγίδας;
Ακόμα και πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών σχολών γνωρίζουν πως σε περιόδους ύφεσης και μάλιστα παρατεταμένης, είναι αδύνατη η επίτευξη στόχων με εισπρακτικά μέτρα που συρρικνώνουν την οικονομία. Κί αυτό για έναν απλό λόγο. Τόσο φιλόδοξοι μακροοικονομικοί στόχοι είναι άμεσα συνυφασμένοι με όσο το δυνατόν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δεν το γνωρίζει αυτό ο χασάπης της χώρας μας; Πολύ αμφιβάλω. Όμως, η νεοφιλελεύθερη τύφλωση και συνακόλουθη ταξική προσέγγιση του ζητήματος (φανταστείτε ζητάει να πληρώνουν περισσότερους φόρους οι φτωχότεροι για να ελαφρυνθούν οι πλουσιότεροι) τον οδηγούν μοιραία σε επικίνδυνους ατραπούς. Μόνο που δεν είναι επικίνδυνοι γι’ αυτόν (βλέπετε κινείται σαν ανεύθυνος άρχων), αλλά για τους Ελληνες και δη τους φτωχότερους.
Ζητάει επίσης μεταρρυθμίσεις ο χασάπης και κάνει λόγο για μεταρρυθμιστική κόπωση, όπως και όλος ο νεοφιλελεύθερος θίασος.
Βεβαίως κύριοι και υπάρχει μεταρρυθμιστικοί κόπωση, όταν χρησιμοποιείται τη λέξη μεταρρύθμιση για να ζητήσετε νέες περικοπές συντάξεων, νέους φόρους, νέα φαλκίδευσης ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Αντιθέτως δεν υπάρχει καμία μεταρρυθμιστική κόπωση όταν αναφερόμαστε στην πάταξη της γραφειοκρατείας και της διαφθοράς στο δημόσιο. Δεν υπάρχει μεταρρυθμιστική κόπωση όταν πρόκειται για δίκαιο και αναπτυξιακό φορολογικό σύστημα. Δεν υπάρχει καμία κόπωση για τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης της οικονομίας. Γενικώς δεν υπάρχει καμία κόπωση όταν προωθούνται μεταρρυθμίσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου, αποδοτικού και αποτελεσματικού κράτους. Δεν υπάρχει καμία κόπωση για την προώθηση παρεμβάσεων που δημιουργούν τις πρϋποθέσεις για μία οικονομία που στηρίζεται στα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα της χώρας. Δεν υπάρχει καμία κόπωση για την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων για μία κοινωνία που φροντίζει τους πλέον αδύναμους πολίτες και δεν τους πετάει σαν στημένες λεμονόκουπες στα σκουπίδια της καθημερινότητας. Γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ανάπτυξη, πρόοδος και κοινωνική δικαιοσύνη όταν εκατομμύρια πολίτες είναι εξορισμένοι και πεταμένοι στις κοινωνικές χωματερές. Γιατί η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ισχυρός αναπτυξιακός παράγοντας.
Μόνο που αυτή η προσέγγιση συνιστά το …προπατορικό οικονομικό αμάρτημα για τους παροικούντες το άντρο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, μεταξύ των οποίων εξέχων μέλος είναι ο χασάπης της Ελλάδας, κατά κόσμον Πόουλ Τόμσεν.
