Πάση θυσία να εξουδετερωθεί το ΔΝΤ και οι προτάσεις του

Οσοι τώρα ανακαλύπτουν την επιθυμία του Τσίπρα και της κυβέρνησης να αποχωρήσει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα ή έχουν κοντή μνήμη ή καμώνονται πως αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά για να στηρίξουν συλλογισμούς και επιχειρήματα, εναντίον των ελληνικών θέσεων στη διαπραγμάτευση.

Ομως όλοι οι εμπλεκόμενοι στις διαπραγματεύσεις και στο δημόσιο διάλογο, ακόμα και η κυβερνητική πλευρά, ξεχνούν ή παραγνωρίζουν πως αλλού βρίσκεται η ουσία της διαμάχης  και όχι στην υποκλοπή και τη διαρροή της συνομιλίας που υποκλάπηκε.

Η ουσία και με αυτή ως κριτήριο θα πρέπει όλοι να τοποθετούνται και να παίρνουν θέση, είναι οι τεράστιες και ενδεχομένως αδιόρθωτες συνέπειες που θα προκαλέσουν οι απαιτήσεις του ΔΝ στην οικονομία, τους πολίτες και την πατρίδα.

Ε, λοιπόν το είπαμε και θα το λέμε. Η κυβέρνηση και ο Τσίπρας θα διαπράξουν έγκλημα αν υποχωρήσουν στις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Θα στείλουν τη χώρα, με μαθηματική ακρίβεια στα βράχια.

Γιατί οι απαιτήσεις, οι  ανιστόρητες, για να μην πω βλακώδεις, θα έχουν στην οικονομία τις ίδιες επιπτώσεις με εκείνες που είχαν ανάλογα μέτρα στο παρελθόν. Δηλαδή βαθιά ύφεση, αδυναμία επίτευξης των στόχων που ζητά το ΔΝΤ να επιτευχθούν με τις προτάσεις του, περαιτέρω φτωχοποίηση των πολιτών και δη των πλέον αδύναμων και εκ νέου παγίδευση της χώρας στο σπιράλ του θανάτου.

Είναι αυτή η διάσταση του θέματος που θα έπρεπε να συζητούμε στη χώρα μας αυτή τη στιγμή, αλλά δυστυχώς πολιτικές δυνάμεις, αναλυτές και διάφοροι ειδικοί ή δήθεν ειδικοί, αναλώνονται σε σενάρια συνωμοσιολογίας. Ισως γιατί αυτά όχι μόνο πωλούν όταν εμφανίζονται στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά και γιατί ιντριγκάρουν την καχύποπτη πλευρά της προσωπικότητας των νεοελλήνων.

Τη στιγμή που στην Ευρώπη όλο και περισσότεροι αντιτίθενται στη λιτότητα, να επιλέγουμε εμείς την ακόμα βαθύτερη και σκληρότερη λιτότητα, είναι εξόχως αντιοικονομικό, απάνθρωπο για τους πολίτες και ιδιαίτερα τους πλέον αδύναμους  και εγκληματικό για τη χώρα γιατί θα την οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια πλέον στη χρεοκοπία και στην καταστροφή. 

Γιατί η αδυναμία να ξαναμπεί στο δρόμο της ανάπτυξης, σημαίνει αδυναμία να εξυπηρετήσει τους στόχους, αδυναμία να βγει στις αγορές και αιχμαλωσία στα μνημόνια και τις μνημονιακές πολιτικές. 

Μόνο που και τα μνημόνια έχουν ένα τέλος. Και τότε θα βρεθούμε εκτός ευρώ, εντελώς εξαντλημένοι, χωρίς δυνάμεις, έρμαια των εξελίξεων, όχι μόνο των οικονομικών, αλλά και των γεωπολιτικών.

Ο κίνδυνος καραδοκεί. Και όσο το εγχώριο πολιτικό σύστημα αδυνατεί να τον αντιμετωπίσει από κοινού τις ιστορικές προκλήσεις, αποκαλύπτει πως παραμένει δέσμιο της μικροκομματικής λογικής, των προσωπικών και κομματικών συμφερόντων, της πάση θυσία κατάληψης ή διατήρησης της εξουσίας, αρνούμενο να βαδίσει το δρόμο της συνεννόησης και της συναίνεσης, όπως απαιτούν η πραγματικότητα και η ιστορία.

Δυστυχώς, υπάρχει ο κίνδυνος για άλλη μία φορά το πολιτικό σύστημα να αποδειχθεί μοιραίο για τη χώρα και τους πολίτες, να διαπράξει άλλο ένα ιστορικό ατύχημα. Και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Η ιστορική επανάληψη αφαιρεί κάθε δικαιολογία του τύπου δεν ήξερα ή δεν μπορούσα  να το φανταστώ. Διότι  ξέρουν. Δυστυχώς, όμως, έχουν επιλέξει να κινηθούν αντίθετα από τον τρόπο που απαιτούν οι κρίσιμες στιγμές. Επέλεξαν να κινηθούν πάλι ανεύθυνα. Αλλά να είναι σίγουροι πως θα αντιμετωπίσουν τη αμείλικτη ετυμηγορία της ιστορίας και νωρίτερα από αυτή την οργή των πολιτών.