Ανιστόρητοι πολιτικοί μας οδηγούν στην οδό της τραγωδίας…

Και όταν μιλάμε για σύγχρονη Ελλάδα αναφερόμαστε στην περίοδο μετά την κρίση και τα μνημόνια.
Σε κάθε μνημόνιο επαναλαμβάνεται το αίτημα και εμφανίζεται η πολιτική αναγκαιότητα για σύμπλευση, συμμαχία, συνεργασία (επιλέξτε όποιο ουσιαστικό επιθυμείτε) των πολιτικών δυνάμεων, για να αντιμετωπιστεί η κρίση, να ενισχυθεί η διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας έναντι των δανειστών ή να υπάρχει ισχυρή πολιτικά και κοινοβουλευτικά κυβέρνηση για να πάρει τα απαραίτητα μέτρα.
Όμως, οι πολιτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως ποια βρίσκεται στην κυβέρνηση και ποιες στην αντιπολίτευση (ακολουθούν την πεπατημένη σαν γαϊδούρια που δεν αλλάζουν περπατησιά ούτε διαδρομή), δεν καταφέρνουν να συνεννοηθούν ούτε στα στοιχειώδη, επαναλαμβάνοντας την πόρνη την ιστορία. Μόνο που η άτιμη δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά δυστυχώς ως τραγωδία, αφού κάθε νέο μνημόνιο φέρνει νέα βάρη, νέα ύφεση, νέες απειλές και χειρότερο βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες.
Αγνοώ το πόσο διδάσκονται οι πολιτικοί από την ιστορία και την ιστορική εμπειρία. Το φαινόμενο δεν απέχει τόσο πολύ χρονικά για να το έχουν ξεχάσει, οπότε δύο τινά συμβαίνουν: Η΄ δεν έχουν βγάλει διδάγματα από το πρόσφατο παρελθόν ή παρά τα διδάγματα που έχουν εξάγει, προτάσσουν το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον του συμφέροντος της χώρας και των πολιτών.
Ότι από τα δύο κι΄ αν συμβαίνει η χώρα δεν αντέχει νέες τραγωδίες. Ενδεχόμενη αποτυχία και στο τρίτο μνημόνιο (πράγμα πολύ πιθανό αν εφαρμοστούν οι ανόητες οικονομικά και επικίνδυνες προτάσεις του ΔΝΤ) δεν γνωρίζει κανείς που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα. Γιατί ένας λαός εξαντλημένος, αποκαρδιωμένος, οργισμένος δεν είναι καθόλου σίγουρο, το αντίθετο μάλιστα, αν θα αντέξει για άλλη μία φορά το μαρτύριο του Σισύφου. Αν θα έχει το κουράγιο να ανεβάσει πάλι την πέτρα στην κορυφή ή αντιδρώντας οργισμένα θα αναζητήσει άλλες λύσεις, καταδικάζοντας την πατρίδα σε παρακμή και πετώντας τον εαυτό του στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Τόσο ανεύθυνο και ανιστόρητο πολιτικό σύστημα, που επιλέγει μονίμως το διχασμό σε διάφορες διαβαθμίσεις, είναι πολύ δύσκολο να έχει εμφανιστεί ιστορικά σε άλλους τόπους. Εδώ το διχασμό τον ζούμε σχεδόν σε κάθε ιστορική περίοδο, ενίοτε δε με πρωτοφανή σφοδρότητα και έχουμε δοκιμάσει τους πικρούς καρπούς του ιδίως στη δεκαετία του 1910 με κορυφαία συνέπεια τη μικρασιατική καταστροφή, για να ακολουθήσει η διχαστική περίοδος που διακρίθηκε για το κυνήγι των αριστερών, τα πράσινα και γαλάζια καφενεία. Ευτυχώς τα πάθη καταλάγιασαν για κάποιο διάστημα, αλλά τώρα τα διχαστικά κηρύγματα είναι εδώ, όπως δείχνουν οι επιθέσεις σε βουλευτές, οι αντισυγκεντρώσεις, η ακραία επιθετική ρητορεία, που παρέα με την αδυναμία συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων συνθέτουν το σκηνικό μιας νέας τραγωδίας.