Γιατί τρέμουν τους S-400 Τούρκοι και Αμερικανοί

Το κάθε σύστημα διαθέτει δυο ραντάρ, ένα κέντρο ελέγχου και οκτώ εκτοξευτές που συνολικά μπορούν να εκτοξεύσουν ως και 72 πυραύλους.
Τα συστήματα των S-400 έχουν μέσο χρόνο αντίδρασης μικρότερο από δέκα δευτερόλεπτα και αυτό σημαίνει ότι μπορούν να εντοπίσουν και να στοχοποιήσουν οτιδήποτε πετά σε απόσταση από 75 ως και 250 μίλια.
Πως μεταφράζεται αυτό;
Με την εγκατάσταση των S-400 στη βορειοδυτική Συρία οι Ρώσοι δημιουργούν μια ομπρέλα που καλύπτει σχεδόν το σύνολο της Συρίας αλλά και ένα μέρος του εναέριου χώρου του Ισραήλ, ολόκληρη την Κύπρο και κυρίως τη βάση του Ιντσιρλίκ. Με λίγα λόγια καλύπτουν τις κύριες αεροπορικές βάσεις Αμερικανών, Βρετανών και Τούρκων στην ευρύτερη περιοχή.

Τα συστήματα αυτά επί της ουσίας δημιουργούν μια ζώνη μέσα στην οποία θα μπορούν να δρουν μόνο τα ρωσικά μαχητικά. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια ρωσικών επιχειρήσεων θα είναι απαγορευτικό για άλλα αεροσκάφη να κινηθούν και έτσι στα εδάφη της Συρίας η αεροπορική υπεροχή που στον σύγχρονο τρόπο πολέμου σημαίνει και νίκη περνάει στις δυνάμεις που μάχονται υπέρ του Άσαντ. Έτσι εκ των πραγμάτων σχεδόν στο σύνολο της Συρίας δημιουργείται μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για αεροσκάφη που ως τώρα βοηθούσαν αντάρτικες ομάδες, κυρίως αμερικανικών δηλαδή, ενώ ταυτόχρονα στα βόρεια, όπου σημειώθηκε και το επεισόδιο με την κατάρριψη του Su24 η τουρκική πολεμική αεροπορία δεν θα διανοείται πλέον να πλησιάσει, πόσο μάλλον με τις γνωστές παραβιάσεις του συριακού εναέριου χώρου να συνδράμει τη δράση Τουρκομάνων ανταρτών ή να χτυπήσει θέσεις Κούρδων.
Ίσως η κατάρριψη του Su24 να έδωσε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στους Ρώσους να αναβαθμίσουν την παρουσία τους στην περιοχή και ταυτόχρονα να ξαναβάλουν, όπως το επιθυμούν στο παιχνίδι τον Άσαντ.