Όχι και της νέας λειτουργίας, των νέων κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού που αποτελεί απαίτηση των πολιτών, ύστερα από την καταστροφή που προκάλεσε ο παλαιοκομματισμός, ο φτηνός λαϊκισμός και ο πάση θυσία κομματικός πατριωτισμός. Ενα σκηνικό που είχε στο επίκεντρο το συμφέρον του κόμματος, του κομματάρχη και των κομματικών μελών και όχι των πολιτών και της χώρας.
Κάποια στιγμή το καλοκαίρι διαφάνηκε ότι ίσως κάτι να άλλαζε ύστερα από την κοινή στάση των κομμάτων στο ζήτημα της συμφωνίας με τους εταίρους ώστε η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη και το ευρώ.
Μάταια, όμως, τα παλαιοκομματικά αντανακλαστικά και συμπεριφορές μετά τις εκλογές νεκραναστήθηκαν και επικράτησαν πλήρως, τόσο στο κυβερνητικό στρατόπεδο (δεν αναζήτησε ευρύτερη συναίνεση και συνεννόηση με τα κόμματα σε ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση) όσο και στην αντιπολίτευση, όπου τα κόμματα επανήλθαν στη στείρα και άκριτη άρνηση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπάρχει, όμως, ένα ζήτημα καθοριστικό πάνω στο οποίο κυβέρνηση και κόμματα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν και να συμβάλλουν αποφασιστικά στην αντιμετώπιση ενός πολύ σοβαρού προβλήματος που ταλανίζει εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες και συνάμα αποτελεί τροχοπέδη στη συμφωνία με το κουαρτέτο.
Στα “κόκκινα” στεγαστικά δάνεια αναφερόμαστε. Υπάρχει μία αχτίδα ελπίδας ύστερα από τις δηλώσεις της Φώφης Γεννηματά με τις οποίες ζητά από τον Αλέξη Τσίπρα να μην κάνει πίσω.
Είναι μία στήριξη στην κυβέρνηση αυτή η δήλωση, αλλά και μία τοποθέτηση εκτός του παραδοσιακού κάδρου της στείρας αντιπολίτευσης και ως τέτοιο είναι θετικό. Πρέπει όμως, να ακολουθήσουν και τα άλλα κόμματα και προπαντός όλα μαζί να χαράξουν μία κοινή στάση την οποία θα διαμηνύσουν στο κουαρτέτο και θα αποτελεί μήνυμα προς εκείνους τους κύκλους της Ευρώπης που δεν εννοούν να σταματήσουν να βάζουν τρικλοποδιές στην Ελλάδα.
Μία στάση αποφασιστική που θα λειτουργήσει ως ασπίδα στους πλειστηριασμούς σπιτιών, που θα σώσει την πρώτη κατοικία ανέργων, φτωχών και πολιτών που χτυπημένοι σκληρά από την κρίση αδυνατούν να υπερασπιστούν το σπίτι τους.
Μία στάση που μπορεί να ανοίξει πάλι το δρόμο της συνεννόησης και της συνεργασίας των πολιτικών κομμάτων για ζητήματα γενικότερου και σημαντικού ενδιαφέροντος, για θέματα στα οποία συμφωνούν, αλλά τώρα δεν συνεργάζονται από φόβο μήπως χάσουν πολιτικούς πόντους, τους οποίους νομίζουν ότι θα κερδίσουν με την άρνηση.
Αυτό ισχύει για κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γιατί η συνεννόηση δεν είναι μονόδρομος, αλλά δρόμος διπλής κατεύθυνσης τον οποίοι οφείλουν όλοι να περπατήσουν, ιδίως αυτή την εποχή που οι κίνδυνοι συνεχίζουν να ελλοχεύουν.
Να τον περπατήσουν μαζί γιατί για παράδειγμα το χρέος, αλλά και οι άλλες μεγάλες προκλήσεις, δεν είναι υπόθεση μιας κυβέρνησης, αλλά ολόκληρης της χώρας. Ειδικά για το χρέος δεν θα ήταν καθόλου λάθος, αλλά αντιθέτως πολύ σωστό εθνικά, αλλά και πολιτικά, η κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλία και να καλέσει τα κόμματα με σκοπό τη διαμόρφωση θέσεων και προτάσεων, καθώς και τη σύσταση εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης.
Αλήθεια τί άλλο θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο, πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις και παλαιοκομματικές λογικές; Τίποτα άλλο.
