Τη σημαντικότητα της ενδέκατης φετινής Γιορτή (είναι η πρώτη που διεξάγεται μετά την κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου που αφορά το νέο σύμφωνο συμβίωσης όπου «αναγνωρίζονται οι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ των μερών») δεν πρέπει, ούτε μπορεί να την αμφισβητήσει κανείς. Μπορείς όμως να επισημάνεις τα παρακάτω
Το Pride δεν είναι μια Γιορτή Χαράς
Είναι μια υπενθύμιση κοινωνικού ακτιβισμού που συχνά ξεχνιέται αφού η ιστορία της Υπερηφάνειας δεν ξεκίνησε πολύχρωμα αλλά σκοτεινά. Το βράδυ της 28ης Ιουνίου 1969 οι αστυνομικές δυνάμεις (8 ένστολοι) προσπάθησαν ακόμη μια φορά να παρενοχλήσουν τους θαμώνες του Stonewall Inn, ενός γκέι μπαρ όπου μειονότητες της Νέας Υόρκης συγκεντρώνονταν πειράζοντας κανέναν. Εκείνο το βράδυ όμως όσοι είχαν βαρεθεί την αστυνομική βία εις βάρος της διαφορετικότητας τους αντιστάθηκαν. Η εξέγερση εκείνης της νύχτας απέναντι στη βία του παραλόγου συσπείρωσε γύρω από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα (Λεσβιακά, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά, Τρανσεξουαλικά, Κουήρ, Ίντερσεξ άτομα) πολίτες που η σεξουαλικότητα τους δεν ήταν κριτήριο για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. ‘Ηταν η πρώτη φορά που ακούστηκε το σύνθημα “Gay Power”. Oι “κοινωνικές κατακόμβες” όπου μέχρι τότε ζούσαν οι περιθωριοποιημένοι είδαν τον επίλογο τους αφού οι ακτιβιστές δημιούργησαν χωρίς να ξοδέψουν άλλες στιγμές στην αφάνεια το το Ομοφυλοφιλικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (Gay Liberation Front). Ένας συστηματικός αγώνας με διαδηλώσεις και πορείες ξεκινούσε για να ανακληθεί ο νόμος περί σοδομισμού και να δημιουργηθεί νομικό πλαίσιο προστασίας από ομοφοβικές επιθέσεις στον εργασιακό χώρο. Το Stonewall Inn που σήμερα είναι Μνημείο Εθνικής Κληρονομιάς στις ΗΠΑ έδωσε αφορμή για να γίνει ένα χρόνο αργότερα το πρώτο Pride όπου χιλιάδες κόσμου κατέκλυσε περισσότερα από 51 οικοδομικά τετράγωνα φτάνοντας μέχρι το Central Park σε μια εκδήλωση που αναδείχθηκε συμβολική και εξαπλώθηκε στη Δύση.
Το Pride Αθήνας δεν πήρε θέση για όλους
Στη γιορτή της πλατείας Κλαυθμώνος δεν συμμετείχε το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών, η Λεσβιακή Ομάδα Αθήνας και ο Κόσμος χωρίς Πολέμους και Βία. Αφορμή δημόσια τοποθέτηση με έντονα στοιχεία τρανσοφοβικού λόγου ένα καλοκαίρι πριν, από μέλος της τότε οργανωτικής επιτροπής σύμφωνα με καταγγελίες των LGBT οργανώσεων. «Η συγκεκριμένη οργάνωση αποτελεί μια κλειστή ομάδα, όπου οι οργανώσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας δεν έχουν συμμετοχή. Δεν υπάρχει καμία διαφάνεια, όλες οι αποφάσεις γίνονται ερήμην μας, ενώ ο έξω κόσμος νομίζει πως το Athens Pride γίνεται από όλη την κοινότητα» ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίνα Γαλανού, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών. «Εδώ και δυο χρόνια έχουμε επισημάνει αυτά τα προβλήματα, και προσπαθήσαμε να κάνουμε ενδοκοινοτικό διάλογο, αλλά δεν εισακουστήκαμε και τα ζητήματα αφέθηκαν. Απαιτήσαμε, σαν ελάχιστη προϋπόθεση, να συμμετέχει στη διοργάνωση ένα τουλάχιστον τρανς άτομο και να ανοίξει ο έλεγχος της επιτροπής» πρόσθεσε. «Δεν θέλουμε να επιχειρηματολογήσουμε, άπαξ και κάποια άτομα νιώσανε άσχημα, όντως το νιώσανε, και λυπόμαστε που έγινε. Πράγματι υπήρχε ακραία ρητορική σε κάποια σημεία», ανέφερε σε απάντηση του ο Τέλης Ράπτης, μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Athens Pride. «Προσπαθήσαμε και κάναμε κάποιες κινήσεις να εντάξουμε την τρανς κοινότητα στο φεστιβάλ από τον Μάρτιο, όμως η συνεννόηση υπήρξε προβληματική, χωρίς να θέλω να καταλογίσω μερίδιο ευθύνης μόνο στην άλλη πλευρά. Και οι δυο κάναμε λάθη. Αναγνωρίζουμε στην τρανς κοινότητα τους αγώνες της από το Stonewall μέχρι σήμερα, ως απαραίτητους για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Στη συγκεκριμένη κοινωνικοπολιτική στιγμή της χώρας, είναι απαραίτητες οι συνεργασίες. Θα παλέψουμε για τη σύμπλευση όλης της κοινότητας, να λύσουμε τα κακώς κείμενα, και κάποια στιγμή να ξεπεράσουμε τις πληγές μας» συμπλήρωσε. «Με δεδομένο ότι εμείς δεν καταφέραμε να βρούμε τρανς άτομο να συμμετέχει στην επιτροπή, θα θέλαμε ακόμη και την ύστατη στιγμή να μας προτείνουν οι τρανς συλλογικότητες άτομα που θα ενδιαφέρονταν να συμμετέχουν, ακόμα και άμεσα» κατέληξε η τοποθέτηση ενώ κανείς μπορεί να αναρωτηθεί εύλογα τι σημαίνει ότι δεν βρήκαν τρανς άτομο καθώς την ίδια στιγμή οι τρανς συλλογικότητες αρθρώνουν λόγο και παίρνουν δημόσια θέση.
Η πολιτική ηγεσία τίμησε την εκδήλωση
«Είναι χαρά, είναι πάλη, αλλά και ριζοσπαστική διεκδίκηση. Τα δικαιώματα δεν έχουν όλα κερδηθεί. Πρέπει να γίνει η διαδικασία και για το σύμφωνο συμβίωσης και για τον πολιτικό γάμο και πρέπει να περάσει το μήνυμα ότι κανένας, μα κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος. Οι αγώνες που δίνονται αργά ή γρήγορα κερδίζονται. Να είστε καλά. καλή πορεία και τίποτα να μην διαρρηγνύει την συνοχή, την αποφασιστικότητα, την αισιοδοξία, το πείσμα. Και τέλος θα ήθελα να πω ότι την επόμενη φορά γιατί σήμερα δεν οργανωθήκαμε πρέπει η πορεία να περάσει και μέσα από τη Βουλή», ήταν τα λόγια της Προέδρου της Βουλής, Ζωής Κωνσταντοπούλου από τη σκηνή που έδωσαν αφορμή στο πλήθος να την αποθεώσει. Στο Pride Αθήνας έδωσαν επιπλέον το παρόν ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, η Περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου και ο δήμαρχος Αθήνας Γιώργος Καμίνης.
Στην ίδια πολιτική ηγεσία υπάρχει κάποιος που αναρτά στο twitter του αυτό
Αυτός είναι βουλευτής της συγκυβέρνησης (Δημήτρης Καμμένος) pic.twitter.com/CH74kCjV1U
— Σύντροφος (@_syntrofos_) February 11, 2015
Ενώ η Ελένη Λουκά κάλεσε σε μετάνοια
Tέλος, το σαββατοκύριακο χαιρετήθηκε από όλους η εξαιρετική δουλειά του Δημήτρη Παπαϊωάννου και των συνεργατών του για τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες Μπακού 2015.
Με αφορμή αυτό ας μας υπενθυμίσουμε τι σημαίνει Αζερμπαϊτζάν για τον Γενικό Γραμματέας της ΜΚΟ Νορβηγική Επιτροπή του Ελσίνκι. «Το Αζερμπαϊτζάν είναι μια ευρωπαϊκή χώρα που οδεύει προς τη δικτατορία» ανέφερε ενώ κάποιους μήνες πριν απένειμε το Βραβείο Ελευθερίας «Αντρέι Ζαχάρωφ» στους πολιτικούς κρατουμένους του Αζερμπαϊτζάν που είναι ΠΟΛΛΟΙ. Στην ίδια κατάσταση τοποθετεί τη διοργανώτρια χώρα ο οργανισμός Freedom House στην ετήσια έκδοση του «Freedom in the World» βαθμολογώντας το με 6 σε κλίμακα από το 1 έως το 7 (όπου το 7 αναφέρεται σε μηδενικές ελευθερίες) για τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού. Επιπλέον η Guardian αλλά και άλλοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί που έχουν φέρει στο φως της δημοσιότητας όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα αποκλείονται από την κάλυψη των αγώνων ενώ ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον κόσμο καλούν για μποϊκοτάζ στους αγώνες που χαίρουν της εκτίμησης του διεθνούς Ολυμπιακού Κινήματος ενώ στη χώρα η ανελευθερία του Τύπου και των Αζέρων (χαρακτηριστική η περίπτωση του Φαράχ Καρίμοφ) οργιάζουν.
