Τα μυστικά της συμφωνίας με τους δανειστές

Αλλοιώς ορισμένοι κουφιοκεφαλάκηδες είναι έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα την ευρωζώνη και κατ΄ επέκταση και την Ευρωπαϊκή Ενωση για μία… χούφτα ευρώ.

Κοιτάζουν το πουγκί και για τριάντα αργύρια δεν βλέπουν τη γεωστρατηγική παράμετρο, λειτουργούν σαν διαχειριστές ΕΠΕ που εξετάζουν τα τριμηνιαία αποτελέσματα και όχι ως πολιτικοί, πολλώ δε μάλλον ως ηγέτες με αποτέλεσμα να αδυνατούν να καταλάβουν ότι με έξοδο της Ελλάδας ακρωτηριάζεται η Ευρωπαϊκή Ενωση στο Νότο, ανοίγει η πόρτα του φρενοκομείου και οι Νότιοι Ευρωπαίοι δεν θα αργήσουν να ακολουθήσουν το απολωλός πρόβατο, ενώ και εκείνοι που ετοιμάζονται να μπουν μάλλον θα αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

Η άτεγκτη και τιμωρός προτεσταντική λογική δεν συνάδει με πολιτικά και δημοκρατικά δημιουργήματα όπου οι συμμετέχοντες εθελοντικά υποτίθεται πως είναι ίσοι. Αυτό τουλάχιστον οφείλουν να το δουν αν όχι οι σημερινοί ηγεμόνες της Ευρώπης, τουλάχιστον οι καθολικοί.

Τα ευρωπαϊκά …σκυλιά που γαυγίζουν το Grexit είναι είτε ανόητα, είτε ανιστόρητα, είτε φανατικά, είτε βαλτά.

Πιο μεγάλη απόδειξη από την είδηση πως το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών ετοιμάζει χρεοκοπία εντός του ευρώ με ανάληψη του βάρους από τους ομολογιούχους δεν υπάρχει.

Βέβαια αυτή η κουτοπόνηρη σκέψη του Σόιμπλε διαψεύστηκε, αλλά θα επανέλθει γιατί εκτός των άλλων ευννοεί τη Γερμανία της οποία τα ομόλογα είναι τα πιο σταθερά. Καλόμαθαν φαίνεται οι Γερμανοί στα αρνητικά επιτόκια δανεισμού και επιθυμούν να τα διαιωνίσουν σε βάρος των …εταίρων τους.

Επανερχόμενοι στα της συμφωνίας η ουσία δεν βρίσκεται σε αυτή καθεαυτή τη συμφωνία, αλλά στο σκέλος που αφορά στο μέλλον.

Θα μας δώσουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία να ορθοποδήσουμε, να αποκτήσουμε δική μας ισχυρή φωνή και να παίζουμε ρόλο τουλάχιστον στην περιοχή μας;

Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Το Βερολίνο θα προτιμούσε και μάλλον αυτό θα επιδιώξει μία Ελλάδα ζωντανή αλλά καθόλου ισχυρή και ανεξάρτητη.
Προτιμά μία κρατική οντότητα η οποία θα εξαρτάται από την Γερμανία ή στην καλύτερη περίπτωση από την Ευρώπη, παρά ένα ιςότιμο εταίρο εντός της Ευρώπης που έχει απόψεις, συμφέροντα και τα οποία υπερασπίζεται και προωθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Δεν θέλει μία χώρα η οποία θα μπορεί να προβάλλει ακόμα και βέτο αν τα συμφέροντά της είναι διαμετρικά αντίθετα με εκείνα των πιο ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, ούτε μία χώρα που έχει φωνή και λόγο.

Οπότε πολύ λογικά το ζήτημα που τίθεται είναι ποιες πολιτικές θα μπορέςει να εφαρμόσει η χώρα ώστε να αξιοποιήσει όλα τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και να αναδυθεί από τις στάχτες της κρίσης. Και βεβαίως ποιες δυνατότητες προς αυτή την κατεύθυνση θα ανοίγει και θα προσφέρει η συμφωνία.

Μία διέξοδος θα ήταν να προσδεθούμε στο γερμανικό άρμα. Αλλά πόσο μπορεί κάποιος να εμπιστευθεί τους Γερμανούς; Η ιστορική εμπειρία και η ευρωπαϊκή ιστορία λέει πως δεν πρέπει να έχεις καμία εμπιστοςύνη στην ισχυρή Γερμανία. Στο DNA των Γερμανών έχει για τα γερά εντυπωθεί η κυριαρχία επί της “γηραιάς ηπείρου”.