“Στη Σαμοθράκη μας άφησαν 3 μέρες χωρίς νερό και φαγητό” – Η συγκλονιστική ιστορία του Μοχάμαντ

Η οδύσσεια ενός πρόσφυγα. Αυτή είναι η ιστορία του Μοχάμαντ από τη Συρία. Του φοιτητή της Αγγλικής φιλολογίας στη Δαμασκό που αναγκάστηκε να αφήσει την οικογένειά του για να ξεφύγει από τους τζιχαντιστές. Πως έμαθε ότι ο πατέρας του ξυλοκοπήθηκε άγρια και παραλίγο να πεθάνει. Πως οι τζιχαντιστές αποκεφάλισαν τον αδερφό του και έστειλαν το κεφάλι του στην αδερφή του. Πως πέρασε από την Τουρκία στην Ελλάδα, πως του φέρθηκαν στη Σαμοθράκη, πως περπάτησε από την Αθήνα ως την Αλβανία, πως έφτασε στην Αυστρία.
Η ιστορία του αποκαλύπτεται σε κομμάτια μέσα από τη σελίδα Humans of New York, που έχει ήδη 15,302,354 likes στο Facebook και διηγείται ιστορίες προσφύγων. Τον Αύγουστο του 2014 βρέθηκε στο Ιράκ. Δούλευε σε ένα ξενοδοχείο και ως καθηγητής αγγλικών. 18 ώρες, επτά μέρες την εβδομάδα. Κατάφερε να μαζέψει 13.000€, όσα χρειαζόταν για να πλαστά χαρτιά που θα του εξασφάλιζαν το ταξίδι στην Ευρώπη.

Θέλησε να γυρίσει μια τελευταία φορά στη Συρία να αποχαιρετίσει την οικογένειά του. Κοιμόταν στον… καναπέ του θείου του. Ο πατέρας του του ζήτησε να φύγει γιατί αργά ή γρήγορα οι τζιχαντιστές θα τον έβρισκαν και θα τον σκότωναν. Βρήκε έναν δουλέμπορο και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη. Λίγες μέρες μετά, του τηλεφώνησε η αδερφή του. Η αστυνομία είχε χτυπήσει τον πατέρα του τόσο πολύ που χρειάζονταν 5.000€ για να εγχειριστεί αλλιώς θα πέθαινε. Τα έστειλε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δυο εβδομάδες μετά ήρθαν ακόμη πιο δυσάρεστα νέα: οι τζιχαντιστές είχαν δολοφονήσει τον αδερφό του και είχαν στείλει το κεφάλι του στο σπίτι της οικογένειας. “Το βρήκε η μικρή μου αδερφή, από τότε δεν έχει ξαναμιλήσει”, λέει. Το ISIS τους είχε στείλει και ένα μήνυμα: Οι Κούρδοι δεν είναι Μουσουλμάνοι.

Αφού βοήθησε τον πατέρα του και πλήρωσε για την εγχείρηση και θέλησε να βρει δουλέμπορο για να πάρει και τις αδερφές του από τη Συρία, είχε μείνει με 1000€. Βρήκε έναν διακινητή και του είπε πως για αυτό το ποσό θα μπορούσε να τον περάσει στην Ελλάδα. “Έδειξε σαν να νοιάζεται. Είπε έχω κι εγώ παιδιά, τίποτα κακό δεν θα σου συμβεί”. Τον έβαλε σε μια καρότσα φορτηγού μαζί με άλλους 12 πρόσφυγες. Μαζί με τους πρόσφυγες είχε και δοχεία βενζίνης. Κανείς δεν μπορούσε να αναπνεύσει από τις αναθυμιάσεις. Οι άνθρωποι άρχισαν να φωνάζουν και να κάνουν εμετό. Ο διακινητής εμφανίστηκε με ένα όπλο στο χέρι: “Αν δεν σταματήσετε, θα σας σκοτώσω”, είπε. Τους πήρε σε μια βάρκα, ήταν δεν ήταν τρία μέτρα. Κάποιοι δεν θέλησαν να μπουν. Άλλοι πήραν το ρίσκο. Λίγο πριν την ακτή εκείνος πήδηξε από τη βάρκα. Τα κύματα γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. Επικράτησε πανικός, γυναίκες έκλαιγαν γιατί δεν ήξεραν κολύμπι. “Ήμουν σίγουρος πως θα πεθάνω” λέει ο Μοχάμαντ. Μέχρι που ένας άνδρας κατάφερε να βάλει μπροστά τη μηχανή και έφτασαν στο ελληνικό νησί.

Ήταν η Σαμοθράκη. “Αρχίσαμε να περπατάμε προς το αστυνομικό τμήμα για να καταγραφούμε ως πρόσφυγες. Ζητήσαμε από έναν άνδρα να καλέσει την αστυνομία. Ξαφνικά εμφανίστηκαν δυο τζιπ της αστυνομίας και σταμάτησαν μπροστά μας. Φέρονταν σαν να ήμασταν δολοφόνοι. Έστρεψαν τα όπλα τους προς το μέρος μας και φώναξαν: Ψηλά τα χέρια. Τους είπα πως μόλις είχαμε ξεφύγει από τον πόλεμο, δεν είμαστε εγκληματίες. Σκάσε μαλάκα, είπαν. Δεν θα ξεχάσω αυτή τη λέξη. Μας έβαλαν στη φυλακή. Τα ρούχα μας ήταν ακόμη βρεγμένα. Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Ακόμη νιώθω το κρύο στα κόκαλά μου”.
Τρεις μέρες, διηγείται ο Μοχάμεντ, τους είχαν αφήσει χωρίς φαγητό και νερό. “Παρακάλεσα τον διοικητή να μας δώσει νερό. Σκάσε μαλάκα μου είπε πάλι”. Τρείς μέρες μετά, τους έβαλαν σε πλοίο για να τους μεταφέρουν στην Αθήνα. “Μείναμε εκεί 12 μέρες πριν ξεκινήσουμε με τα πόδια προς τα βόρεια. Περπατούσα τρεις εβδομάδες, δεν έτρωγα τίποτα άλλο εκτός από φύλλα. Πίναμε νερό από βρώμικα ποτάμια. Τα πόδια μου πρήστηκαν”.

Όταν έφτασαν στα σύνορα με την Αλβανία, ένας αστυνομικός τους βρήκε και τους είπε να κρυφτούν στους θάμνους μέχρι να νυχτώσει. Τότε, τους πήρε με το αυτοκίνητό του και τους πήγε στο σπίτι του, όπου έμειναν μια εβδομάδα. Τους αγόρασε ρούχα και κάθε βράδυ τους έδινε φαγητό. “Μην ντρέπεστε, μου είπε. Κι εμείς περάσαμε πόλεμο” διηγείται ο Μοχάμαντ.
Ένα μήνα μετά έφτασε στην Αυστρία. Είχε την τύχη την πρώτη μέρα να μπει σε ένα φούρνο και να συναντήσει έναν άνδρα που τον λένε Φριτζ Χιούμελ. “Μου είπε ότι πριν από 40 χρόνια είχε επισκεφτεί τη Συρία και του είχαν φερθεί καλά. Μου έδωσε ρούχα, φαγητό, τα πάντα. Με πήγε στο Rotary Club και με σύστησε σε όλους. Βρήκα μια εκκλησία, μου βρήκαν ένα μέρος να μείνω. Αμέσως αφοσιώθηκα να μάθω τη γλώσσα. Διάβαζα αυστριακά 17 ώρες την ημέρα. Παιδικά παραμύθια συνεχώς. Έβλεπα τηλεόραση. Μετά από επτά μήνες είχε έρθει η στιγμή να δω τον δικαστή που θα αποφάσιζε για το καθεστώς μου. Μιλούσα πια τόσο καλά που ρώτησα αν θα κάναμε τη συνέντευξη στα γερμανικά. Δεν μπορούσε να το πιστέψει πως είχα μάθει γερμανικά. Η συνέντευξη κράτησε 10 λεπτά. Τότε, έδειξε τη συριακή ταυτότητά μου και μου είπε: “Μοχάμαντ, δεν θα το χρειαστείς ποτέ ξανά αυτό. Είσαι Αυστριακός τώρα”.