Ειλικρινά, και χωρίς να υπεισέρχομαι στην ουσία, δεν είναι σε πρώτη ανάγνωση κατανοητό, ούτε λογικό θα έλεγα, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής η οποία αναζητά στήριξη στις ΗΠΑ για να τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, η ψήφιση του νομοσχεδίου που αφορά στο Σάββα Ξηρό και το οποίο δημιουργεί ρήγμα στις σχέσεις Αθηνών-Ουάσιγκτον.
Δεν είναι νοητό, ούτε κατανοητό να ζητάς από τον Ομπάμα και τον Λιου να σε στηρίξουν, να ασκήσουν πίεση στους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ ώστε να τελειώσουν επιτυχώς οι διαπραγματεύσεις και να προβαίνεις σε ενέργειες που όχι μόνο δεν ενισχύουν, αλλά αντιθέτως αδυνατίζουν, αν δεν εξουδετερώνουν τη διάθεση για στήριξη των ελληνικών θέσεων.
Γιατί μπορεί να υπάρχει σύμπτωση απόψεων ως προς την επικινδυνότητα της λιτότητας στην Ευρώπη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί είναι διατεθειμένοι πάση θυσία και πέρα από τις δικές τους «κόκκινες» γραμμές και τις δικές τους ευαισθησίες να στηρίξουν την Ελλάδα μόνο και μόνο γιατί κι αυτή εναντιώνεται στη λιτότητα στην Ευρώπη.
Εξάλλου, δεν τίθεται θέμα αλλαγής πολιτικής ή απόψεων ή θέσεων. Τίθεται θέμα timing και ικανότητας ελιγμών ώστε η κυβέρνηση με την τακτική της να στηρίξει επιτυχώς την προσέγγιση με τις ΗΠΑ και να στηριχτεί σε αυτή για να ενισχύσει τη στρατηγική θέση της στο μέτωπο που έχει ανοιχτό με τους πιστωτές.
Εκτός και αν υπάρχει κρυφή και ανομολόγητη στρατηγική, κρυφοί και ανομολόγητοι στόχοι και η σημερινή φανερή στρατηγική είναι να δημιουργηθούν συνθήκες και προϋποθέσεις ώστε ο ελληνικός λαός να κληθεί να αποφανθεί και να πάρει αποφάσεις, ενδεχομένως και αντίθετες από εκείνες τώρα επιλέγει.
Αν δεν υπάρχουν κρυφή στρατηγική και κρυφοί στόχοι, τότε η ψήφιση του νόμου είναι αψυχολόγητη, είναι πράξη ανωριμότητας και έλλειψης στρατηγικής και σχεδιασμού ( στο σημείο αυτό για να γίνει πιο κατανοητή η σημασία της στρατηγικής και της τακτικής είναι σημαντικό να παραθέσουμε τους απλούς, αλλά ευφυείς ορισμούς από το Σαράντο Καργάκο στο βιβλίο του για το Μέγα Αλέξανδρο όπου αναφέρει ότι «στρατηγική είναι να ξέρεις τι έχεις, τι μπορείς και τι θέλεις και τακτική το πώς μπορείς να το πετύχεις»).
Οπότε γίνεται αντιληπτό πως ούτε η εθνική υπερηφάνεια, ούτε η ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική είναι ικανές από μόνες να δικαιολογήσουν –όχι την πράξη αυτή καθεαυτή- αλλά το χρόνο που επελέγη για να ψηφιστεί το νομοσχέδιο.
Γιατί τί θα γινόταν αν ψηφιζόταν το ερχόμενο Φθινόπωρο; Θα έπεφτε η κυβέρνηση; Θα είχαν παραβιαστεί αρχές δικαίου και κανόνες δημοκρατικής συμπεριφοράς;
Επειδή, όμως, ούτε αφελείς, ούτε αδαείς είναι στην κυβέρνηση, το μόνο λογικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως η κυβέρνηση διαβλέπει πως δεν είναι εφικτός ένας έντιμος συμβιβασμός με τους πιστωτές ούτε στις 11 Μαίου, που είναι η τελευταία προθεσμία που επιτρέπει η αντοχή των δημόσιων ταμείων, αλλά μόνο υποταγή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα η κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει τη ρήξη με τους Θεσμούς και να προκρίνει την προσφυγή στις κάλπες στις αρχές Ιουνίου.
Και επειδή δεν θα ήταν φρόνιμο να οδηγηθεί σε εκλογές χωρίς να ικανοποιήσει το αριστερό ακροατήριο, επιδιώκει με το νομοσχέδιο αυτό να εμφανιστεί πως ικανοποιεί κάποιες προεκλογικές δεσμεύσεις με την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄ και μάλιστα το κάνει παρά την αντίθεση των ΗΠΑ, κερδίζοντας έτσι πρόσθετα …αντιστασιακά εύσημα.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163