Η Αμυγδαλέζα έπεσε!

Ο κατά πάσα πιθανότητα πρόεδρος της Δημοκρατίας από σήμερα, Προκόπης Παυλόπουλος, ως υπουργός Εσωτερικών τότε, περιόδευε στον Έβρο και στα νησιά με τον τότε επίτροπο Ζακ Μπαρό, που έκλαιγε αντικρίζοντας την εφιαλτική κατάσταση στις ανθρωποαποθήκες της μεθορίου.

Το δόγμα, ελληνικά σύνορα ίσον ευρωπαϊκά σύνορα, ο FRONTEX και το κέντρο ελέγχου στο Πειραιά ήταν προϊόν της τότε πολιτικής, που όμως υπολειπόταν στο θέμα της διαχείρισης λόγω απουσίας σχεδίου και πόρων.
Μετά τις εκλογές, το φθινόπωρο του ’09, ο Σπύρος Βούγιας, ως ελευθερωτής περιόδευε και άνοιγε άνευ όρων χώρους συγκέντρωσης και κράτησης μεταναστών μεταφέροντας τεράστιο πρόβλημα στην Αθήνα και τα λοιπά αστικά κέντρα. Ήταν μια τακτική που ενίσχυε τo ρατσιστικό κρεσέντο των νεοναζιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων.

Αφού χάθηκαν μήνες στο ανέξοδο πλασάρισμα εντυπώσεων, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον Χρυσοχοΐδη αρχικά και τον Παπουτσή μετέπειτα συμμορφώθηκε πλήρως με τους κοινοτικούς κανονισμούς και οδηγίες, αλλά και την πραγματικότητα. Υιοθέτησε την πολιτική των αναγκαστικών απομακρύνσεων για άτομα που δεν αιτούνται ή δεν δικαιούνται άσυλο ασχέτως αν υπήρχε αντικειμενική αδυναμία επαναπατρισμού τους.

Παραλλήλως έγιναν άλματα στην μεταναστευτική διαχείριση την περίοδο της υπουργίας Παπουτσή σχετικά με την πολιτική ασύλου και τις υπηρεσίες πρώτης υποδοχής και προσωρινής κράτησης. Ωστόσο η πολιτική πίεση προς την κυβέρνηση Παπαδήμου και η άνοδος της Χρυσής Αυγής οδήγησαν στην εσπευσμένη δημιουργία του κέντρου της Αμυγδαλέζας με το στοκ από τους οικίσκους για τυχόν σεισμοπαθείς.

Έτσι μετά και τα εντατικά προγράμματα μηδενικής ανοχής στην μετανάστευση της κυβέρνησης Σαμαρά τα κέντρα γέμισαν και ακολούθησαν νομοθετικά πραξικοπήματα για να βασιστεί η παράταση της κράτησης μεταναστών πέραν και του 18μηνου, που είναι η ανώτατη και ήδη καταχρηστική περίοδος κράτησης πριν την αναγκαστική απομάκρυνση των κοινοτικών κανόνων.

Αυτή η απουσία στοιχειώδους πρόβλεψης για το τι θα γίνει με αυτούς που εξαντλούν κάθε όριο νόμιμης (;) προσωρινής κράτησης πριν την ανέφικτη αναγκαστική απομάκρυνση ήταν ερώτημα αναπάντητο και από τον Χρ. Παπουτσή όταν του κάναμε την σχετική ερώτηση το 2011.

Να όμως που τα γεγονότα εκδικούνται την απουσία προβλέψεων και η Αμυγδαλέζα είναι πλέον, μετά τα πρόσφατα περιστατικά και ειδικά αυτό της αυτοκτονίας, ο τόπος που θα ασκηθεί πολιτική εντυπώσεων και συμβολισμών, όπως η Σάμος και η Λέσβος το ’09. Πολιτική που διορθώνει πρόχειρα μεν έλλειψη προβλέψεων αλλά δίνει την εντύπωση ότι η κυβέρνηση σχετικά με το μεταναστευτικό σκοπεύει να ισοπεδώσει αντί να θεραπεύσει πάσχουσες δομές και την ευροφιλοσοφία τους .

Πράγματι όσοι συμπληρώνουν και εξαντλούν τα νόμιμα όρια προσωρινής κράτησης πρέπει να αφήνονται ελεύθεροι όπως επίσης οι διάφορες επιχειρησιακές τακτικές μηδενικής ανοχής πρέπει να συμβαδίζουν σε ρυθμό με τις δυνατότητες λειτουργίας και ανάπτυξης των δομών. Που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να ακυρωθούν. Όχι επειδή μπορεί να έρθει και να μαλώσει την κυβέρνηση ο χολωμένος επίτροπος για την μετανάστευση Δημ . Αβραμόπουλος ή επειδή μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του ο κυβερνητικός εταίρος Π. Καμμένος. Αλλά επειδή η Δημοκρατία δεν έχει την πολυτέλεια να οδηγεί πια καμιά ψήφο στα φασιστικά ή νεοναζιστικά παραληρήματα.