Αιωνία η μνήμη στην τρόικα και το μνημόνιο…

Η παράλειψη του Σόιμπλε δεν ήταν τυχαία και όσοι αμφέβαλαν πήραν την απάντηση με την ανάρτηση που έκανε η γερμανική κυβέρνηση για τη συνάντηση των δύο υπουργών. Η λέξη τρόικα απουσίαζε κι΄ αυτή τη φορά.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει χωρίς επιτήρηση ή χωρίς παρακολούθηση, αν θέλετε μία πιο λάιτ εκδοχή. Όχι. Θα βρεθεί ένα άλλο σχήμα το οποίο θα αναλάβει το ρόλο της τρόικας. Θα είναι, όμως διαφορετικό, θα έχει ευρωπαϊκή νομιμότητα, θα είναι πιο διακριτικό, όπως επανειλημμένα έχει δηλώσει ο επίτροπος Μοσκοβισί και το κυριότερο θα αποτελεί και αυτό προϊόν συμβιβασμού και συμφωνίας ανάμεσα στους πιστωτές και την ελληνική κυβέρνηση.

Όπως προϊόν συμβιβασμού θα είναι και το νέο πρόγραμμα. Είτε προηγηθεί, είτε όχι ένα πρόγραμμα γέφυρα για να κερδίσει χρόνο η ελληνική κυβέρνηση να παρουσιάσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμά της και τις μεταρρυθμίσεις (αλήθεια που είναι όλα αυτά που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ότι δηλαδή έχει πλήρες και ολοκληρωμένο πρόγραμμα και είναι έτοιμος να κυβερνήσει; Ας ελπίσουμε να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με τη λογική απόψε αυτοσχεδιάζουμε, ούτε η κυβέρνηση να μάθει στου κασίδη το κεφάλι).

Ποια θα είναι η μορφή, ο χαρακτήρας, οι στόχοι κανείς δεν το γνωρίζει ακόμα. Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Σόιμπλε ή η Μέρκελ, ούτε ο Ολάντ. Κι΄ αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι θα αποτελέσει το απόσταγμα ενός πολύ δύσκολου συμβιβασμού.

Ας μην μας παραξενεύει αυτό. Όπως επανειλημμένα επισημάναμε στη στήλη αυτή η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα απέραντο ανατολίτικο παζάρι. Ολες, μας όλες οι αποφάσεις, οι πολιτικές και οι θέσεις είναι αποτέλεσμα συζητήσεων, αντιπαραθέσεων και τελικά συμβιβασμών ανάμεσα στα μέλη της.
Και στην περίπτωση και της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που πολλές άλλες χώρες και μάλιστα ισχυρές, όπως η Γαλλία και η Ιταλία αμφισβητούν την ορθότητα και την αναγκαιότητα της λιτότητας.

Μπορεί να μην παίρνουν ανοιχτά θέση υπέρ της Ελλάδας, αλλά στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων και στα φόρα η γνώμη τους βαραίνει. Μπορεί όχι όσο της Γερμανίας, αλλά σίγουρα βαραίνει.
Και να μην ξεχνάμε πως όταν όλοι πλην Λακεδαιμονίων και δορυφόρων αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική, είναι σίγουρο πως και οι …Λακεδαιμόνιοι όσο ισχυρογνώμονες κι΄ αν είναι στο τέλος θα συμβιβαστούν. Ετσι, είναι οι κανόνες του παιχνιδιού στην Ευρώπη.

Και να είστε σίγουροι πως αν δεν υπήρχαν οι εκλογές στην Ισπανία, ο συμβιβασμός θα ήταν πιο εύκολος και εύπεπτος. Ενώ τώρα θα είναι δύσπεπτος και προπαντός θα απαιτήσει πολύ περισσότερες προσπάθειες και δυνάμεις.
Στο τέλος της ημέρας και με δεδομένη και ομολογημένη την επιθυμία όλων να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, θα βρεθεί ένα modus vivendi, ένα νέο συμβόλαιο, ένα new deal.

Μόνο που η κυβέρνηση δεν πρέπει να βραδύνει. Οφείλει να επιταχύνει δικό της modus operandi αν θέλει η έστω ισχνή ανάπτυξη να παραμείνει ζωντανή και προπαντός να δυναμώσει. Γιατί το χειρότερο δηλητήριο γι΄ αυτή είναι η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια.