Οι δόσεις φόβου με τις οποίες επιχείρησε να τροφοδοτήσει το εκλογικό σώμα, άρχισαν να λειτουργούν ανάποδα μόλις ξεπέρασαν ένα κρίσιμο όριο. Αντί φόβο προκάλεσαν αγανάκτηση σε πολλούς πολίτες. Να σας θυμίσω το ανέκδοτο με το γρύλο.
Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όταν απευθύνεσαι σε ένα διαφοροποιημένο κοινό, το οποίο μάλιστα στο παρελθόν έχει υποστεί τις πρακτικές που περιγράφονται στο «Δόγμα του σοκ» της Κάλβιν Κλάιν. Οι ισχυρές δόσεις σοκ που δέχτηκε τα προηγούμενα χρόνια, το προετοίμασαν να υπερβεί πιο εύκολα το φόβο και να περάσει στην οργή και την αγανάκτηση.
Δυστυχώς το επικοινωνιακό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά ξεπέρασε εκείνη τη νοητή γραμμή και τα όποια κατ΄ αυτούς πλεονεκτήματα άρχισαν να μεταλλάσσονται σε μειονεκτήματα. Μάλιστα, φαίνεται πως είναι ακόμα παγιδευμένοι στην τακτική του φόβου, αφού ούτε και χτες ο Αντώνης Σαμαράς όταν απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό για την απόφαση του Ντράγκι ξέφυγε από το φοβικό σύνδρομο. Ηταν μία προσέγγιση που ελάχιστους μπορεί να φόβισε, αλλά στους περισσότερους προκάλεσε αισθήματα αγανάκτησης για την πολλοστή υπερβολική δόση φόβου.
Ο Αλέξης Τσίπρας από την πλευρά του κινδυνεύει να πιαστεί στην παγίδα της οίησης, της εύκολης διαπραγμάτευσης, του υγιεινού περιπάτου του ΣΥΡΙΖΑ στις Βρυξέλλες. Η προσέγγιση της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους αγγίζει – αν δεν τα ξεπερνά- τα όρια της αλαζονείας. Σου δημιουργούν ή επιχειρούν να δημιουργήσουν την εντύπωση πως μόλις εμφανιστεί ο Αλέξης ή η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, οι πιστωτές αν δεν τρέξουν φοβισμένοι να κρυφτούν στα λαγούμια τους, τουλάχιστον θα παραδώσουν γην και ύδωρ.
Καλή είναι η καλλιέργεια της αισιοδοξίας και του αισθήματος της σιγουριάς, αλλά υποκρύπτει και το φόβο της αυταπάτης, της απογοήτευσης και σε κάποιο ακραίο όριο δεν αποκλείεται να ερμηνευτεί και ως εξαπάτηση του λαού.
Καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για μία επικοινωνιακή τακτική με στόχο να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ πόσο ισχυρός είναι ο Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπετε σε περιόδους κρίσης, αβεβαιότητας και ανασφάλειας ο λαός –όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά- έχει την τάση να αναζητά και να αποζητά ισχυρούς ηγέτες, ισχυρούς πολιτικούς σχηματισμούς στους οποίους μπορεί να στηριχτεί, να ακουμπήσει, ακόμα και να εναποθέσει τα προβλήματά του, τις αγωνίες του.
Και μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ το χρησιμοποίησε πολύ καλά αυτό το τέχνασμα. Τόσο καλά που η Νέα Δημοκρατία απέτυχε να το αποδομήσει. Αφήστε που ούτε καν το επιχείρησε οργανωμένα και στοχευμένα.
Όμως, αυτή ακριβώς η επικοινωνιακή στρατηγική είναι η παγίδα για τις μέρες που θα έρθουν μετά τη Δευτέρα. Γιατί οι συσχετισμοί δύναμης σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν έναν υγιεινό διαπραγματευτικό περίπατο όπως μας τον παρουσιάζει η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα μνημόνια, η τρόικα θα είναι εδώ. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους δανειστές ή τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τα οποία όπως λέει θα διαπραγματευτεί (λες και θα φτιάξει ο ίδιος την αντίπαλη διαπραγματευτική ομάδα) να τους αλλάξουν όνομα. Η ουσία είναι πως οι διαπραγματεύσεις θα γίνονται με την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (όσο κι΄ αν ξορκίζει το τελευταίο δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα του δανεισμού 35 δις. ευρώ περίπου).
Και επειδή η ζωή συνεχίζεται και τη Δευτέρα και επειδή από τη Δευτέρα απαιτείται υπευθυνότητα στις όποιες δηλώσεις, αφού τελειώνει η προεκλογική ελευθεριότητα του λόγου, καλό είναι από τώρα ή από την Κυριακή το βράδυ το αργότερο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας να επιδεικνύουν πνεύμα υπευθυνότητας. Αλλιώς αν συνεχιστεί το ίδιο καλαμπούρι, δηλαδή του υγιεινού περιπάτου και της εύκολης διαπραγμάτευσης –όπως εμφανίζεται τώρα- υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος να γυρίσει μπούμερανγκ και οι σημερινοί υποστηρικτές να αισθανθούν ότι ξεγελάστηκαν, εξαπατήθηκαν (θυμηθείτε τους κοψοχέρηδες), ενώ πολλοί, πάρα πολλοί θα απογοητευτούν. Και τα δύο προηγούμενα συναισθήματα σε καμία περίπτωση δεν είναι καλοί σύμβουλοι.
Γι΄ αυτό Αλέξη σταματήστε τις αλαζονικές δηλώσεις για τις διαπραγματεύσεις, το μνημόνιο και την τρόικα γιατί πολύ σύντομα μπορεί να τις βρείτε μπροστά σας, ιδίως από τη στιγμή που δεν εξαρτώνται από δικές σας αποκλειστικά αποφάσεις και στην καλύτερη περίπτωση αποτελούν προϊόν διαπραγμάτευσης. Και διαπραγμάτευση σημαίνει συμβιβασμός, σημαίνει υποχώρηση. Κι΄ αυτό βεβαίως δεν είναι ντροπή, αρκεί να μην ξεπεράσει κάποιο κρίσιμο όριο, τις κόκκινες γραμμές όπως τις αποκαλεί ο δημοσιογραφικός συρμός.
Εκτός κι΄ αν είστε αποφασισμένοι να το τραβήξετε στα άκρα και δεν μας το λέτε. Γιατί τα άκρα σημαίνει Grexit, προοπτική που με τις δηλώσεις σας απορρίπτετε (για να είμαστε ακριβείς όχι όλοι) και που ο ελληνικός λαός σε ποσοστό 80% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ούτε καν συζητά.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163