Θεωρεί πως αν γίνουν εκλογές θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα ένα νέο γύρο αστάθειας και νευρικότητας στις αγορές.
Αν το Στράτφορ έχει δίκιο ως προς το σκέλος της αστάθειας και της κρίσης, ιδού το όπλο, το «μπαζούκας» με το οποίο η κυβέρνηση μπορεί να απειλήσει, τη Μέρκελ, τους Γερμανούς και την τρόικα στην τρέχουσα αξιολόγηση.
Είναι ουσιαστικά αυτό που υποστηρίζαμε στο προηγούμενο σχόλιο, να εκτοξεύσουμε την απειλή ότι θα φτάσουμε στο σημείο να προκαλέσουμε μπάχαλο στις αγορές σταματώντας να είμαστε το “καλό παιδί”, η πειθήνια χώρα, το αγκιστρωμένο ψάρι. Θα πρέπει να πάψουν να μας έχουν δεδομένους. Μόνο έτσι θα κερδίσουμε.
Επειδή δεν είναι δυνατόν τρεις χαρτογιακάδες, όσο ψηλά κι΄ αν βρίσκονται στην ιεραρχία του ΔΝΤ, της κομισιόν και της ΕΚΤ, και ορισμένα γιαπάκια τέταρτης και πέμπτης διαλογής (αν ήταν καλύτεροι θα δούλευαν σε τράπεζες και πολυεθνικές και θα κέρδιζαν πολλαπλάσια χρήματα) να κοντράρουν μία κυβέρνηση και να απαιτούν (παρότι έχουν κάνει λάθη κατά συρροή) τόσο επίμονα και με προσβλητικό ύφος από ένα λαό να κάνει θυσίες που δεν αντέχει, η κυβέρνηση οφείλει να χτυπήσει στην καρδιά του προβλήματος και από την άμυνα να περάσει στην αντεπίθεση.
Αφού θα προκληθεί που θα προκληθεί το μπάχαλο αν γίνουν πρόωρες εθνικές εκλογές, ας το κάνουμε μία ώρα νωρίτερα διακόπτοντας τώρα τις συνομιλίες με δική μας πρωτοβουλία και απαιτώντας να απομακρυνθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι αυτό που πονά περισσότερο. Γιατί το 2010 πριν από το μνημόνιο ήταν εντελώς ανυπόληπτο εξαιτίας των αποτυχημένων πολιτικών που επέβαλε σε διάφορες χώρες, κυρίως της λατινικής Αμερικής, προκαλώντας πολύ πόνο και δυστυχία στους λαούς τους. Εκφράζονταν μάλιστα τότε αμφιβολίες ακόμα και για το λόγο ύπαρξης.
Η Ελλάδα ήταν η σανίδα σωτηρίας που πρόσφερε απλόχερα ο Γιώργος Παπανδρέου νομίζοντας ότι χάρη στον Ντομινίκ Στρος Καν θα έχει έναν ισχυρό σύμμαχο, καθώς και η κερκόπορτα για να διεισδύσει στην Ευρώπη.
Και τώρα βεβαίως αγωνίζεται με νύχια και δόντια να παρατείνει την παραμονή του. Αν υιοθετούσαμε σενάρια συνωμοσίας θα μπορούσαμε να πούμε πως οι προτάσεις του που απειλούν να μας βυθίσουν στην ύφεση υποκρύπτουν και μία ιδιοτέλεια αφού δίνουν ανάσες στο ίδιο το ΔΝΤ. Ο θάνατός μας η ζωή του δηλαδή. Την επιδίωξη αυτή αποκαλύπτει και το νέο αίτημα για μέτρα το 2016 και το 2017.
Αλλά ας αφήσουμε πίσω τις συνωμοσιολογικές μυθοπλασίες και ας …συνωμοτήσουμε για να κάμψουμε την τρόικα.
Ο κανόνας στις διεθνείς σχέσεις είναι απλός. Οσο πιο πειστική και βλαπτική είναι μία απειλή τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτή και να οδηγήσει τον αντίπαλο σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.
Σε εμάς κραδαίνουν το όπλο της πτώχευσης και της εξόδου από το ευρώ. Ας τους απειλήσουμε κι΄ εμείς με άμεση αποχώρηση από τις συζητήσεις, αστάθεια και αναζωπύρωση της κρίσης, με «φωτιά και τσεκούρι» στη δήθεν ευρωπαϊκή νιρβάνα.
Αν είναι να χάσουμε όσα με κόπους και θυσίες κερδίσαμε υποχωρώντας, τότε ας τα διεκδικήσουμε με επίθεση κατά μέτωπον. Μπορεί και να κερδίσουμε. Τουλάχιστον θα διατηρήσουμε ψήγματα από την εθνική μας αξιοπρέπεια που με τόσο θράσος τολμούν να ποδοπατούν ακόμα και οι χαρτογιακάδες της τρόικα.
Και προπαντός μη διανοηθεί η κυβέρνηση να κάνει έστω και ένα βήμα πίσω από τις θέσεις που χάραξε ο πρωθυπουργός και από τις ρυθμίσεις που ψήφισε η Βουλή. Τότε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα έχουν υπογράψει την πολιτική παρακμή η πρώτη και τον πολιτικό θάνατο το δεύτερο.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163